با سلام به همة عزیزان شرکت کننده و همچنین با سلام و تبریک به زنان شجاع ایران و به ویژه زنان دربند و به همة زنان هم میهنمان در داخل و خارج ایران و با سلام و درود فراوان به زنان قهرمان مجاهد خلق و خواهران عزیزم در زندان لیبرتی و همة رزمندگان آزادی.
خانمها،آقایان، دوستان عزیز
به کنفرانس زنان در سال 2014 خوش آمدید. من سروناز چیت ساز مسئول کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران. و از شما برای حضورتان در این کنفرانس در ابراز همبستگی تشکر می کنم. بخصوص می خواستم از سازمانها و انجمنهای زنان ایرانی تشکر کنم.
خوشحالم که در تجمع بزرگ امسال خودمان پذیرای شما می شوم. از خانم مریم رجوی نیز به خاطر حضورشان در این تجمع متشکرم. و همچنین ازشخصیتهای برجسته برای پاسخ مثبت به دعوت مان تشکر می کنم.
لیندا چاوز، مدیر پیشین روابط عمومی کاخ سفید
خانم رجوی، همة میهمانان و  شخصیتهای برجسته از سراسر جهان و خواهران من در اینجا، از همة شما می خواهم که برای بزرگداشت روز جهانی زن به من بپیوندید. می دانید یک کشور را نمی توان با این معیار که کشوری بزرگ است یا این که مردمش را محترم می شمارد، ارزیابی کرد، یا فقط با نگاه کردن به آنهایی که در قدرت هستند و چگونه رفتار می کنند، آنهایی که در قدرت هستند و آنهایی که دیگران را کنترل می کنند. بلکه یک کشور را باید با این محک که چگونه با زنان و اقلیتها رفتار می کند، ارزیابی کرد. اگر شما بخواهید که در مورد سطح یک کشور قضاوت کنید باید ببینید که چگونه با آنهایی که کمترین امتیازات را دارند، رفتار می کند. وقتی ما به کشور ایران در طی 35 سال گذشته نگاه می کنیم، تاریخچه یی از خفقان و سرکوب بر اکثریت جمعیت جامعه و به ویژه زنان آن کشور می بینیم. حالا اخیراً ما شاهد فعالیتهای زیادی در مطبوعات راجع به واکنشهایی از رهبران غرب و نیز سراسر جهان بوده ایم تا چیزی را که آنان با انتخاب حسن روحانی، یک مدره شدن جدید در ایران می پندارند، جشن بگیرند. من چنین القائاتی را در مطبوعات و همچنین در دستگاه حکومتی کشور خودم می بینم. تو گویی که تغییرات اساسی در ایران به وقوع پیوسته است. ولی فی الواقع یکی از معیار هایی که باید به آن برای قضاوت در مورد روحانی تکیه کنیم این است که وی چگونه با زنان ایران رفتار می کند. و آنچه که ما می دانیم این است که زنان ایران امروز همانقدر سرکوب می شوند که در طی 35 سال گذشته شده اند. هیچ تغییری در کار نیست. آیا روحانی متعهد است در حالی که ملاهای ایران زنان را در کنترل خود دارند، وی برای حقوق زنان به ایستد تا به طور مساوی با آنها رفتار شود و پایه یی ترین حقوقشان را به دست آورند؟ نه، او این کار را نکرده است. در واقع زنان ایران درست به همان اندازه سرکوب می شوند که در طی 35 سال گذشته سرکوب شده اند و ما امروز اینجا هستیم که به جهان بگوییم تا وقتی زنان ایران حقوق برابرشان را به دست نیاورده اند و این حقوق تضمین نشده است ایران آزاد نیست و این فضاحت و بی آبرویی برای جهان است.  در ایران امروز یک زن آزادیهای پایه و اولیه را ندارد. زنان در برابر قانون برابر نیستند. اگر مردی به دادگاه بیاید و زنی قرار باشد که شهادت بدهد، شهادت او به اندازه نیمی از شهادت یک مرد است. حتی در تاریکترین روز های تاریخ برده داری در کشور من رأی یک برده به اندازه دوسوم رأی یک فرد عادی بود. در ایران یک زن نصف یک فرد حساب می شود. این حق نیست. زنان نمی توانند قاضی باشند. زنان نمی توانند کاندیدای ریاست جمهوری شوند. زنان حتی نمی توانند در مورد  اساسی ترین موارد خانواده شان تصمیم بگیرند. یک زن نمی تواند از همسرش طلاق بگیرد ولی یک مرد می تواند همسرش را ترک کند و کودکان آن ازدواج، اگر بیش از دو سال سن داشته باشند متعلق به مرد مربوطه است و زن در این رابطه هیچ حقی ندارد. این معنی زن بودن در ایران است. زنان از حقوق برابر ارث برخوردار نیستند و حتی از این احترام که حق تصمیم گیری در مورد پوشش خود داشته باشند، برخوردار نیستند. در واقع، در ایران پلیس اخلاقی در خیابانهای تهران و در هر شهر دیگر مستقر است، که قانون ملایان در مورد پوشش و نحوة برخورد با زنان را اعمال کنند.

همة این مسائل تحت حاکمیت رژیمی صورت میگیرد که پایهیی ترین حقوق فردی را سلب میکند. در سال2009 مردم ایران در برابر ملایان قیام کردند و به خیابانها آمدند تا یک انتخابات قلابی در آن کشور را به چالش بکشند. متأسفانه، ما  در غرب در حمایت از آنها ایستادگی نکردیم. متأسفانه آمریکا در وانمود کردن به اینکه ملایان حاضر به گذشت از بلندپروازیهای هستهیی خود هستند نقش داشته و این موضوعی است که امروز تهدیدی برای مردم در ایران و تهدیدی برای مردم در منطقه است، فردا ـ اگر این رژیم به طور واقع بمب هستهیی تولید کند و اگر اجازه یابد منبع کنونی آن را دنبال کند که حتماً خواهد کرد -  به تهدیدی نه تنها برای افرادی که نزدیک آن زندگی میکنند تبدیل خواهد شد، بلکه به تهدیدی برای سراسر جهان خواهد بود.
گزینههای دیگری برای این مسأله نیز وجود دارد. مردم آزادیخواه در ایران و ایرانیان آزادیخواه در سراسر جهان نیز حضور دارند، و خانم رجوی، به عنوان رئیس جمهور برگزیدة شورای ملی مقاومت ایران آنها را نمایندگی میکند. این جنبش به طور واقعی امید و آزادی را نمایندگی میکند. این جنبش آرزوهای مردم ایران برای حاکمیت مردم را نمایندگی میکند، تا بتوانند پیرامون بنیادی ترین مسائل مانند آزادی عقیده تصمیمگیری کنند. کسی نمیتواند از بیرون عقیده یی را پیرامون ارزشهای بنیادین حیات انسانی و عقاید انسانی تحمیل کند. مذهب در وجود ما هست و امکان اینکه بتوانیم تصمیم بگیریم چگونه پرستش کنیم از حقوق بنیادین ما است و باید به رسمیت شناخته شود. حق انتخابات آزاد و تعیین رهبرانی که ما را نمایندگی می کنند و حاکم می شوند، یک حق بنیادین است. حق برخورداری از عدالت در برابر قانون، تا همة افراد و نه تنها مردان، نه تنها صاحبان قدرت و ثروت، بلکه همة افراد تحت قانون که از حقوق مساوی برخوردارند، یک حق بنیادین است. حق دسترسی آزادانه به اطلاعات، آزادی مطبوعات، تا بتوانیم اطلاعات خود را از منابعی مانند اینترنت بگیریم و دسترسی کامل و آزاد به اطلاعات و دانش یک حق بنیادین است. حق تحصیلات تا بتوانیم آرزوهای خود را دنبال کنیم، این یک حق بنیادین است. تمامی این مسائل در اسناد برنامه های ایران آینده که شورای ملی مقاومت ایران آن را نمایندگی میکند، طرح شده اند.
بنابراین من به شما زنانی که امروز اینجا گرد هم آمدهایم، میگویم که ما باید صدای وجدان باشیم. ما باید اعتراض کنیم و از جانب خواهران خود در ایران که نمیتوانند تحت حاکمیت رژیم فعلی از جانب خود عقایدشان را بیان کنند، اعتراض کنیم. ما همچنین باید برای آنها صداهایی باشیم که در کمپ باصطلاح «لیبرتی » در عراق زندانی شدهاند. زنان اشرف که زندگی خود را فدا کردهاند. زنان و مردان کمپ لیبرتی که زندگی خود را فدا کردهاند و هنوز از جانب رژیم مالکی در عراق با تهدید مواجهند. ما باید در کنار آنها باشیم و صدای آنها باشیم چون مادامی که در حصارند و نمیتوانند عقاید خود را بیان کنند.
بنابراین من میخواهم از همة شما تشکر کنم که امروز به اینجا آمدید و مفتخرم که با شما هستم، در همبستگی با خانم رجوی، با همة زنان و مردان اشرفی که جان باختهاند، و با آنهایی که در کمپ لیبرتی در حصارند. من به شما که در این اجتماع  هستید میگویم وقتی به کشورتان میروید، به هر جایی که از آن آمدهاید، یک صدا این سخن را بگوییدکه تا رژیم تهران تغییر نکند، هرگز آزادی برای زنان ایران، آزادی برای هیچ کس در ایران و هیچ صلحی در جهان نخواهد بود.
با تشکر فراوان.