عصر بخیر، خانم رجوی، میهمانان برجسته، باعث خوشبختی است که در این جلسه شرکت دارم. و تک تک ما پر از عشق و ایده هستیم و میخواهیم ساعتها برای شما صحبت کنیم. به این فکر کردم در زمان کوتاهی که دارم چه چیزی را میخواهم به شما بگویم. نمیخواهم نکاتی که گفته شده را تکرار کنم. شما سخنرانیهای عالی را شنیدهاید. اما میخواهم با این شروع کنم، همانطور که لیندا چاوز گفت، یک شاخص مهم در موفقیت یک کشور نحوة برخورد آن با زنان است. در حقیقت، روشهای مختلف تحقیقاتی به نحوة رفتار با زنان و شکوفایی و مدرن بودن آن نگاه میکنند. بنابراین این یک موضوع جانبی نیست. این یک موضوع عمیق است که به قلب هر جامعه و پیشرفت اجتماعی، سیاسی و اقتصادی آن برمیگردد. ایران اکنون توسط رژیمی اداره میشود که به طور سیستماتیک زن ستیز است. وقتی که من یک دختر کوچک بودم، مادرم دوست داشت به من و خواهرم کلمات جالب را یاد بدهد. هنوز از آن موقع یادم هست که او میگفت این کلمه 25 سنت یا این کلمه 50 سنت ارزش دارد. اکنون با توجه به موضوع تورم، این باید یک کلمه 20 یورویی باشد. اما یکی از این کلمات، زن ستیزی بود. و من به یاد میآورم که به این موضوع فکر میکرد این که یک نفر از زنان بدش میآید یعنی چه. از نظر من این یک برداشت غامض بود. اما به وضوح میتوان دید در قوانینی که حکومت ایران بر اساس آن اداره میشود یک نگرش بسیار بسیار عمیق غیرانسانی نسبت به بخش زنان جامعه وجود دارد. برای ما که از کشورهایی با پیشرفتهای زیاد آمده‌ایم، این امری تکاندهنده است. اما بسیار مهم است که به این قوانین نگاه کنیم و درک کنیم که هر چند کشور ما پیشرفت داشته است، اما خواهران ما در بسیاری از کشورهای جهان و به طور خاص ایران، درگیر ایدههایی هستند که برای ما غیرقابل تصور است. شما خیلی شجاع هستید، شما خیلی روشن بین هستید. و زنان ایرانی و زنان و مردانی که از همة این اهداف حمایت میکنند آنقدر با فرهنگ و روشن بین هستند که زندگی تحت حاکمیت رژیمی که چنین قوانینی را وضع میکند، یک جنایت علیه بشریت به شمار می رود. اتفاق نظری در دنیا وجود دارد. اعلامیه جهانی حقوق بشر که پس از جنگ جهانی دوم به وجود آمد، کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان، اینها اتفاق نظرهای در حال رشد جهانی در مورد اهمیت برابری و آزادی برای زنان و اقلیتها است. اما ما در ایران شاهد رژیمی هستیم که رو به عقب حرکت میکند. همین اخیراً ما در مورد قانونی شنیدیم که به مرد اجازه میدهد تا با دختری که به فرزندی قبول کرده است، ازدواج کند. بنیادگرایی اسلامی مثل سایر دیدگاههای بنیادگرایی تلاش میکند همة اینها را بر اساس دین مشروع کند. میخواهم بگویم که بنیادگرایی اسلامی تنها نوع بنیادگرایی در این دنیا نیست. برخوردهای بنیادگرایی دیگری با مذهب وجود دارد که تلاش میکنند از همان استدلال استبداد مذهبی برای مشروع سازی غیرانسانی و ضعیف کردن زنان استفاده کنند. آن دسته از ما که از کشورهایی میآییم که عمدتاً اسلامی نیستند، باید درک کنیم آن چه که وضعیت ایران به ما نشان میدهد این است که این تمایل به کدام جهت میتواند کشیده شود و ما نسبت به کارهایی که تحت نام دین میتواند صورت بگیرد، باید هوشیار باشیم. بنابراین، در زمان کمی که داریم میخواهم به سه نکته اشاره کنم. اول اینکه بنیادگرایی مذهبی همیشه بر روی سرکوب زنان استوار است. وقتی که رژیمهای بنیادگرا به قدرت میرسند، آنها پیشرفتها را به عقب می رانند. این در همه مذاهب وجود دارد و تنها در بنیادگرایی اسلامی نیست. بنابراین، جدایی دین از دولت برای آزادی زنان امری بنیادین است. نکته دوم این است که شما نمیتوانید وضعیت زنان را از حقوق بشر کلی جدا کنید. سابقاً گفته میشد که بگذارید ما دموکراسی را محقق کنیم، بگذارید ما اصلاحات اساسی و تصمیمات اساسی را محقق کنیم و بعد نگاهی خواهیم انداخت به اینکه زنان و دختران چه میخواهند. اما ما اکنون درک میکنیم که این دو به طور جدایی ناپذیر به هم مرتبط میباشند. شما نمیتوانید آزادی داشته باشید، اگر که زنان تحت سرکوب باشند. چرا که هرجا زنان تحت سرکوب هستند، مردان هم تحت سرکوب هستند. شاید که آنها در قدرت باشند اما تعداد زیادی از مردان، تحت یک حاکمیت خودسرانه خواهند بود و حقوقشان از آنها دریغ خواهد شد. در مسیر آزادی، دو جادة جدا برای زنان و مردان وجود ندارد. ما باید با یکدیگر حرکت کنیم و مردان عاقل این را میفهمند و با ما هستند. تنها نیمی از جامعه نمیتواند آزاد باشد. در نهایت، جوامع به زنان در رهبری سیاسی نیاز دارند. آنها به دو دلیل به رهبری سیاسی زنان نیاز دارند: یک، به خاطر ماهیت سیاستها. زنان زندگی متفاوتی از مردان دارند. تجربه زندگی آنها متفاوت از مردان است. و اگر صدای آنها در میدان توسعة سیاستها شنیده نشود، حقیقت نیمی از جامعه در قوانین منعکس نخواهد شد. جالب است که در کشور خودم، برای سالها که بخش غالب پارلمان در دست مردان بود، اغلب سیاستهایی را با نیت مثبت وضع میکردند اما به نفع زنان عمل نمیکردند. آنها از کشف این موضوع وحشت زده بودند. اما اگر هیچوقت گوش نمیدادند چطور متوجه میشدند. در توسعه صلح و امنیت در رژیمها پس از یک تخاصم، اگر که زنان دور میز (سیاست) نباشند بسیاری از موضوعات مورد بررسی قرار نمیگیرند و به احتمال زیاد صلح در این رژیمها شکست خواهد خورد. به این دلیل است که شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه 1325 و قطعنامههای مرتبط را به تصویب رساند تا تضمین حضور زنان باشد. اگر زنان در آنجا نباشند که آن را عملی کنند، شما نمیتوانید یک دموکراسی حقیقی داشته باشید، شما نمیتوانید سیاستهای عمومی داشته باشید که منعکس کنندة یک جامعه باشند. زنان باید سیاستگذار باشند. آنها باید به این دلیل در دولت باشند. اما همچنین مهم است که زنان در آنجا باشند چرا که آنها باید به ایجاد فرهنگ توانایی در جامعة خود کمک کنند. پس از آنکه رای دهندگان بازنشستگی سیاسی را به من تحمیل کردند من به دانشگاه هاروارد رفتم و چند سال در مورد رهبری عمومی تدریس کردم. دورة درسی که در آنجا ایجاد کردم «جنسیت و قدرت» نام داشت. من حجم زیادی از تحقیقات علوم اجتماعی را بررسی کردم تا درک کنم چه اتفاقی میافتد وقتی که افراد غیر سنتی، چه زنان یا افراد رنگین پوست یا برخی از اقلیتها ـ که به طور معمول در ساختار قدرت نمایندگی نمیشوندـ ظاهر میشوند. چیزی که اتفاق میافتاد این بود که حتی وقتی مردم آگاهانه انتخاب میکنند که برابری باید وجود داشته باشد، اما ته دل از آن ناراحت هستند چرا که آنها جزیی از فرهنگی هستند که در آن چنین افرادی در قدرت قرار ندارند. بنابراین زنان باید آنجا باشند تا منظر نگاه افراد به گردش کار در دنیا را تغییر دهند. اگر زنان در آنجا نباشند، آنها همیشه افراد بیرونی خواهند بود. برای آن دسته از ما که اولینها هستیم، خوب کار ما سخت تر است اما هر چه بیشتر در صحنه حضور پیدا میکنیم، حضور ما طبیعی تر میشود. دنیا به این شکل عمل میکند. بنابراین، اغلب زنان از زندگی سیاسی خوششان نمیآید اما آنها باید آنجا باشند. آنها نمیتوانند از بیرون تغییر ایجاد کنند. آنها باید در مرکز باشند. من بنیانگذار سازمانی هستم به نام شورای رهبران زن جهان که از زنانی تشکیل شده است که در کشور خود نخست وزیر یا رئیس جمهور بودهاند. دوست عزیزم فن باگر از ایسلند، که دوستانش در اینجا حضور دارند، اولین رئیس آن بود. وی اولین زنی در جهان بود که به طور دموکراتیک به عنوان رهبر یک کشور انتخاب شد. و ما اکنون بیش از 40 عضو داریم. در حقیقت چند تن از اعضای ما درگذشتهاند.  بنابراین اگر به آمار کل نگاه کنید بیش از آن است. اما اغلب افراد شاید فقط نیم دوجین، یا اگر خیلی فعال باشید بتوانند نام 10 نفر را بگویند، چرا که وقتی افراد فکر میکنند شما به جایی متعلق نیستید، غیرعادی تلقی و به طور ساده فراموش میشوید. بنابراین ما شورای زنان رهبر را تشکیل دادیم تا به افراد یادآوری کنیم که زنان اتفاقاً رهبری میکنند و زنان رئیس جمهور و نخست وزیر هستند، و به خوبی در بسیاری از کشورهای مختلف جهان عمل کردهاند.

من اولین زن وزیر دادگستری در کشورم بودم. در ایران، زنان نمیتوانند قاضی باشند و در کانادا من خودم قضات را منصوب میکردم و من قضات زن بسیاری را منصوب کردم. من اولین زن وزیر امنیت ملی در کشورم بودم، و دومین زن در جهان بودم. اولین زن الیزابت رن از فنلاند بود. فنلاندیها بسیار پیشرو هستند و به نحوی در بالای نقشه قرار دارند و کارهای پیشرفتة بسیار خوبی انجام می دهند، اما ما توجه زیادی نمیکنیم تا اینکه یک نوآوری میکنند، مانند نمونه الیزابت رن که وزیر دفاع شد. من اولین زنی بودم که وزیر دفاع یک کشور عضو ناتو شدم و اولین اجلاس ناتو با شورای همکاری آتلانتیک شمالی در 1993 بود که من با وزرای دفاع کشورهای سابق پیمان ورشو بودم. من ملاقاتی با پاول گراچاف، وزیر دفاع روسیه داشتم و به من نگاه میکرد، اگر بتوانید تصور کنید 20سال پیش که جوانتر بودم، میدانم وقتی به من نگاه میکرد با خود فکر میکرد، «خدای من این دیگر چیست؟» اما میدانید یک وزیر دفاع شبیه چیست؟ شبیه من است، شبیه میشل آلیو ماری است، شبیه میشل باشله از شیلی است چون او هم وزیر دفاع بود قبل از اینکه رئیس جمهور کشورش شود. نه اینکه یک وزیر دفاع زن شبیه چیست. یک وزیر دفاع شبیه چیست؟ یک وزیر دادگستری شبیه چیست؟ شبیه میشل است، شبیه من است، شبیه دیگر زنان است که در سراسر جهان وزیر دادگستری بودهاند. یک نخست وزیر شبیه چیست؟ شبیه من است، شبیه مارگارت تاچر است، شبیه ادیت کریسون، شبیه انبوهی زنان است و تا وقتی قابل رویت باشیم و در صحنه باشیم، هرگز آن منظره را تغییر نخواهیم داد و به افراد تضمین خواهیم کرد که ما هم در رابطه با نحوه کارکرد شبیه دیگر افراد قدرتمند هستیم.
 زنان ایرانی اپوزیسیون را رهبری میکنند. زنان ایرانی خارقالعاده هستند و مفتخرم که اینجا حضور داشته باشم. آرزو داشتم که عصای جادویی میداشتم و پیشنهادی می کردم که شما میگفتید، احسنت، همین مسأله کار را انجام خواهد داد و اوضاع را تغییر خواهد داد. اما اینطور نیست. در عین حال باید نسبت به تخلفات استانداردهایی که در بسیاری از قسمتهای متمدن جهان پذیرفته شده است، اعتراض کنیم. بسیاری از ما شاید در مورد وضعیت مادون زنان که در قانون رژیم ایران تدوین شده است، مطلع نباشیم، اما ایران یک درس نمونه برای همه است که چه میتواند رخ دهد. ما باید در کنار زنان ایرانی فعالیت کنیم تا رژیم را سرنگون کنیم و آن منبع انرژی عظیم از هوش و توانمندی و قدرت و ظرفیت رهبری را که در آن کشور وجود دارد، آزاد کنیم.
قیمت آزادی تلاش بیوقفه است و هیچ کدام از ما هرگز نمیتواند تصور کند که همه چیز را برای کشورمان کسب کند. اما باید این را برای زنان ممکن سازیم. میخواهم یک اظهار نظر بکنم که بعضاً زنان به عنوان رهبر نگریسته نمیشوند و این صحت دارد. من فکر میکنم پیشرفت زنان به طور واقع به مردان کمک کرده است. توضیح میدهم.
به دلیل اینکه به عنوان زن احتمالات را گسترش داده ایم، یعنی زنان بیشتر میتوانند توانمندیهای زنان را داشته باشند، و مردان بیشتر میتوانند توانمندیهای مردان را داشته باشند، و نیاز ندارند با استانداردهای مردانه خود را تطبیق کنند. بنابراین، یک نخست وزیر شبیه چیست؟ به میزانی شبیه من است، و روزی یک نخست وزیر شبیه برخی از شما در این جمعیت خواهد بود، و به طور خاص یک نخست وزیر احتمالاً شبیه مریم رجوی خواهد بود، و من خیلی در انتظار آن روز هستم.
با تشکر

اینگرید بتانکور - کاندیدای ریاست جمهوری کلمبیا
با سلام.
می خواهم در ابتدا از تمامی زنانی که این کنفرانس را سازمان داده اند، تشکر کنم.
آنچه امروز می خواهم با شما به نحوی سهیم شوم، از نزدیک  به آنچه که همگی از مثال و تجربه اش آموختیم، ربط دارد. در واقع یقین دارم تفکر مرکزی که می خواهم شما را به آن رهنمون سازم، این است که چگونه ضعف را به قوت تبدیل کنیم. زیرا اگر ما در اینجا جمع شده ایم، به خاطر این است که چالش ما دقیقاً همین است. تبدیل ضعف زن، ضعفی که همگی ما آن را  احساس می کنیم، شاهد هستیم و همه روزه قربانی آن هستیم، به یک قدرت، قدرتی برای تمام کسانی که به حمایت ما نیاز دارند.
من به مدت 7 سال در جنگلهای کلمبیا ربوده شدم. باید بگویم قبل از اینکه چنین چیزی را تجربه کنم، یک شانس فوق العاده داشتم. دو ماه قبل از آن، شاهد یک مستند تلویزیونی بودم. چیزی را توضیح می داد که من را بسیار تحت تأثیر قرارداد، آنچه که به آن تجربه استاندفورد می گویند. ظاهراً چنین است که این دانشگاه بسیار پرآوازه آمریکایی، در دهه 1980، تجربه یی قطعی، جالب و همچنین دراماتیک انجام داده بود. آنها دانشجویان یک کلاس، یعنی دانشجویان آمریکایی مرفه، بدون مشکل روانی خاص یا داشتن تجربة مشکلات زندگی را به کار گرفتند. این پسران و دختران جوان، به طور خودسرانه به دو اردوگاه تقسیم شده بودند. در یک طرف، نگهبانان بودند و در طرف دیگر زندانیان و دست به یک بازی زدند، به مدت یک الی دو هفته. عده یی نقش نگهبان را ایفا می کردند و عده یی دیگر نقش زندانی را. نتیجه این تجربه، دراماتیک بود. زیرا اثبات شد که نفس داشتن چنین نقشی، شخصیت بازیگران را تغییر می دهد. نگهبانان خودسر، اهل سواستفاده و سادیک شدند. و زندانیان به انقیاد در آمدند و قدرت و اراده شان را از دست دادند.
من درباره این تجربه با شما صحبت می کنم زیرا فکر می کنم وقتی که دور هم در اینجا جمع می شویم، نه فقط برای گرامیداشت قدرت زن، روز جهانی زن چند روز دیگر است، بلکه همچنین به خاطر سرجمع شدن در تفکر پیرامون مبارزه با بنیادگرایی اسلامی است. ما اینجا هستیم چرا که این بنیادگرایی اسلامی می خواهد جهان را به دو دسته تقسیم کند. در یک طرف مردان، در طرف دیگر زنان. و این تقسیم بندی خودسرانه، پایه های کرامت انسانی را به خطر می اندازد. واضح است که مرد و زن متفاوت هستند. و واضح است که ما زنان در این تقسیم بندی نقش بد را بر عهده داریم. چرا؟ چون که ضعیف هستیم و آن را حس می کنیم. وقتی که شب در یک خیابان تاریک  قدم می زنیم و می ترسیم زیرا می دانیم ممکن است قربانی یک تعرض شویم. می ترسیم در یک تظاهرات در خیابان شرکت کنیم چرا که می دانیم اگر شورش شود و خشونت ایجاد گردد، ما طبعاً نخستین قربانیان خواهیم بود. می ترسیم که در برخی اوقات از آزادیمان بهره ببریم چرا که می دانیم ممکن است به طور فیزیکی مورد تعرض واقع شویم. اما آنچه که در این تقسیم بندی وحشتناک است، واقعیت وضعیت ما به عنوان زن نیست، که می دانیم چطور با آن مواجه شویم و می دانیم چطور برای دفاع از خودمان مبارزه کنیم. این تقسیم بندی آنجا به نظرم موذیانه و انحرافی است که باعث می شود نگرشی که زنان از خودشان دارند، تغییر کند. وقتی که صحبت از پیامدهای بنیادگرایی اسلامی می شود، فقط صحبت از تعرض مردان علیه زنان نیست. صحبت از تغییر ذهنیت زنان است که فکر می کنند و قانع هستند باید به این شیوه با آنها رفتار شود. توجیه می شوند که حقوق شان از آنها سلب می شود چرا که زن هستند، و در این نگرشی که از خودشان دارند، ارزشها را هم به کودکانشان منتقل می کنند که مضر هستند، ضد دموکراتیک هستند و قبل از هر چیز نفی کرامت انسانی هستند.

به این خاطر است که فکر می کنم هنگامی که در اینجا جمع هستیم و به ایران فکر می کنیم، فقط در حال فکر کردن به زنانی نیستیم که در ایران در حال زندگی در یک اردوگاه بزرگ و عظیم کار اجباری هستند. و  اینجا وظیفه ماست که بلند و رسا صحبت کنیم. نمی توانیم به پذیرفتن این ایده ادامه بدهیم که مسأله زنان مسلمان، یا زنان ایران به خودشان ربط دارد. باید درک کنیم که مسأله زنان ایران و مسأله زنان مسلمان، مسألة ماست. چرا مسألة ماست؟ زیرا در جهانی زندگی می کنیم که همه چیز گفته و انجام می شود و سکوت و همدستی ما دارد حقوق این زنان را تحت تأثیر قرار می دهد و در نتیجه روی حقوق ما نیز تأثیر می گذارد. باید برای حقوق زن در جهان مبارزه کرد، نه فقط برای زنان امروز، بلکه برای زنان فردا. باید همچنین سؤال کرد که جهان چه خواهد شد اگر تحت این عنوان که مسأله دیگران است، به قبول وضعیتی ادامه دهیم که دارد نحوه زندگی ما را تحت تأثیر قرار می دهد. دارد حقوق زنان امروز و همچنین زنان فردا را تحت تأثیر قرار می دهد. نمی دانیم که جهان فردا چطور خواهد بود. اما می توانیم مطمئن باشیم که اگر ادامه دهیم  و بپذیریم در هرکجای جهان حقوق زن پایمال شود، لحظه یی خواهد رسید که باید برای همین حقوق خودمان دست به مبارزه بزنیم. یعنی مبارزه برای دیگران، یعنی مبارزه برای خودمان. و این دردناک است. این چیزی که من می گویم خیلی عجیب است زیرا اگر به آن فکر کنیم، زنان در جهان اکثریت هستند. تعداد زنان در جهان از مردان بیشتر است. با این وجود، به عنوان یک اقلیت نگریسته می شویم و به عنوان یک اقلیت با ما برخورد می شود. چرا؟ چون جهان در معرض خشونت قرار دارد. ما در جهانی زندگی می کنیم که زورمندان در آن برنده می شوند. و امور بر پایة خشونت انجام می شود. دولتها، رؤسای کشورها خشونت را بیشتر از حقوق انسانها در نظر می گیرند. منافع، بمب اتم به عنوان مثال باعث می شود که دهنشان را بسته و به سوی دیگری نگاه کنند و پیامد آن خشونتی است که اعمال می شود در حالی که به سادگی از نگاه به آنچه که دارد برای انسانها رخ می دهد، خودداری می کنیم. ما زنان اکثریت هستیم. اما یک اکثریت خاموش. اکثریتی که صدایش به گوش نمی رسد. زنان بسیار کمی در جهان رئیس کشور هستند. متأسفانه زنان در مقام رئیس کشور محصول تاریخ هستند، همسران مردان مهم که از قدرت برکنار شده اند یا دختران زنان مهم برکنار شده از قدرت، یا همسران رؤسای کشور که به نوعی این امکان برایشان فراهم شد و فضا را برایشان باز کردند. زنان خیلی کمی وجود دارد که می خواهند رهبری را در جهان بر عهده بگیرند. زنان خیلی کمی در پارلمانها. زنان سیاستمدار خیلی کم. زنان خیلی کم مانند زنان شگفت انگیزی که در اینجا شاهد آنها هستیم. زنان خیلی کمی است که واقعاً بگویند حق دارند صدایی داشته باشند و خودشان را تحمیل کنند. و الان باید که این حق به عنوان یک مسئولیت تلقی شود. زیرا فقط امکان رئیس کشور شدن را داشته باشیم، مهم نیست. آنچه که مهم است، این است که در عین زن بودن ما صدای ضعفا هستیم. ما صدای اقلیتها در جهان هستیم. حتی اگر که اکثریت باشیم. ما صدای کودکانی در جهان هستیم که قربانی خشونت هستند. خشونت اعمال شده توسط مردان. ما صدای بیماران در جهان هستیم. ما صدای تمامی کسانی هستیم که نمی توانند به طور فیزیکی از خودشان دفاع کنند و ما جهانی می خواهیم که سازمان داده شده باشد و قدرت در آن متعلق به قویترین به لحاظ هسته یی، تسلیحات و پول نباشد. ما جهانی می خواهیم که بر اساس حقوق انسانها اداره شود. برای این است که صدای زن باید شنیده شود. در یک دنیای خشن، به چه سمت باید چرخید؟ باید ابتدا به سوی این زنانی بچرخیم که برای ما نمونه هستند. و امروز فکر می کنم همگی با من موافق هستید که یک زن در این سالن هست که شایسته است به عنوان نمونه برای سایر زنان جهان به رسمیت شناخته شود. و این زن،  مریم رجوی است.

امروز او مهمترین مبارزة زنان در جهان را رهبری می کند. این مهمترین مبارزه در این روزگار است، یعنی مبارزه علیه رژیم ایران. به عنوان یک زن چرا؟ اولاً به این دلیل که ایران دولتی است آشکارا زن ستیز. دولتی است که حقوق زنان را کاهش نمی دهد همانطور که در همة جای جهان وجود دارد. حقوق زنان در ایالات متحده، اروپا، آمریکای لاتین، آسیا و همه جای دیگر پایمال می شود. اما در ایران حقوق زنان پایمال نمی شود، بلکه انکار می گردد، وجود ندارد. زن در ایران هیچ حقی ندارد. و ما یک زنی داریم شجاع که نه فقط زندگیش را  آن طور که می توانست آرام سپری نمی کند، بلکه این شجاعت را دارد تا با مردانی مواجه شود که از او تنفر دارند و او را به مرگ محکوم کردند. و این زن که طبعاً می توانست زندگی متفاوتی داشته باشد، برای ما یک نمونه خاص است. زیرا زنی است که درک کرده  است و اینجا می خواهم با نلسون ماندلا تشبیه کنم، زنی است که درک کرده  قدرت زنان از فدایشان ناشی می شود. ما نمی توانیم با مشت یا خشونت مبارزه کنیم، حتی اگر می توانستیم نمی خواستیم چنین کاری کنیم. اما آنچه که از زنان نمونة ایرانی می آموزیم، و در رأس شان مریم رجوی، این است که می توانیم ضعف مان را به قدرت تبدیل کنیم، به واسطه فدایمان. این فداکاریمان برای زنان دیگر در سراسر جهان است که به ما قدرت می دهد. این است که می تواند دنیا را تغییر دهد. لذا امروز پس از اینکه از اینجا خارج شدیم، طبعاً از خودمان سؤال خواهیم کرد که الان چه کار می توانیم بکنیم؟ باید زندگیمان را تبدیل به سلاحی علیه مرگ کنیم. و زندگیمان همة آن چیزی است که هستیم. یعنی قدرت راه رفتن و سرپا بودنمان. دادن صدا به آنهایی که فاقد آن هستند. کلمات برای مقابله با دروغ و افترا هستند. شور ما برای مقابله با بی تفاوتی است. وضعیت ما به عنوان زن، مبارزه  علیه کسانی  است که مانند ما بنا به دلایل دیگر در جهان ضعیف هستند، علاوه بر زن بودن. یعنی درک اینکه در عین حال که  ضعیف هستیم ولی قوی می باشیم.
با تشکر

آزاده عالمی ـ  انجمن زنان برای آزادی در ایران
خانم رئیس جمهور،
خانمهای وزیر، خانمها و آقایان، دوستان گرامی
اسم من آزاده عالمی است و در سال 1979 متولد شده ام، سال وقوع در انقلاب ایران. اکنون 23 سال است که در فرانسه زندگی می کنم. مادر 3 فرزند هستم و تحصیلاتم را در رشتة حقوق را ادامه می دهم. اما امروز به مناسب روز جهانی زن، می خواهم در باره یک زن دیگر با شما صحبت کنم. زنی که او را از بدو چشم باز کردن، شناختم و با او هر لحظه از زندگیم را سپری نمودم. هر چند که از 17 سال پیش او را دیگر ندیده ام. از کجا شروع کنم.
اولین تصاویری که از او دارم در حالی است که فقط 3 سالم بود. در زندانهای رژیم خمینی، لحظاتی که مادرم زیر شکنجه بود و دوستانش سعی می کردند با من بازی کنند و توجهم را منحرف سازند. یا بعد وقتی که هنوز در زندان بود ولی من دیگر پیش او نبودم، می رفتم و به او سر می زدم. به یاد دارم با چه دشواری تلاش می کرد پاهایش را از من پنهان سازد که بدون شک توسط ضربات شلاق لت و پار شده بود. می توانم همچنین از لحظه یی برایتان بگویم که با هم مسیر تبعید را برگزیدیم. بلافاصله بعد از آزادیش، برای پیوستن به مقاومت ایران در اشرف. من به خوبی آن لحظه را به یاد دارم که در کوههای برفی کردستان، سوار بر اسب بودیم و قاچاقچی به ما هشدار داد که شاید در کمین (پاسداران) بیفتیم. لذا باید حداکثر سکوت را رعایت کنیم. مادرم در گوشم پچ پچ کرد: دختر گلم، اگر دستگیر شدیم، قوی باش. نترس و بخصوص نگران نباش. هیچ اتفاقی برایت نخواهد افتاد. مجدداً نزد مادربزرگت برمی گردی، 

باز هم می توانم برایتان از آن لحظه بگویم که داشتیم در زمان جنگ خلیج فارس با هم خداحافظی می کردیم. کودکان باید اشرف را ترک می کردند تا از بمباران جان سالم به در ببرند. او در چشمان من نگاه کرد و گفت می دانی تا چه حد دوستت دارم و تو تمام زندگی من هستی. میدانی که چرا باید از تو جدا شوم و به مبارزه ادامه دهم، برای اینکه هرگز بچه های ایران از فقدان والدین زندانیشان رنج نبرند. برای اینکه هیچ کودکی دیگر با شکم خالی نخوابد. برای اینکه بالاخره فرزندان تو بتوانند در یک ایران آزاد و دموکراتیک زندگی کنند.
یا آخرین باری که در ساعت 6 صبح با زنگ تلفن از خواب بیدار شدم و خبر حمله چهارم موشکی مزدوران مالکی به کمپ لیبرتی را شنیدم. جایی که مادرم و 1000 زن مقاوم دیگر در آن مستقر هستند. تصاویر قوی و تکاندهنده کم نیستند. اما ترجیح می دهم احساسی را که در اعماق روحم وجود دارد، بیان کنم. احساس غرور از اینکه دختر زنی هستم که مانند هزاران زن دیگر خواهان آزادی برای وطنی است که در دستان یک رژیم زن ستیز به گروگان گرفته شده است و توانسته است با هر گامش مسیر زندگی همة زنان دیگر را گشوده و تحت تأثیر قرار دهد. به سوی یک آینده پرافتخار. برای اینکه وجودشان سمبلی شود برای نسلهای آینده. طبعاً، دردها پاک نمی شوند. اما در تمام طول زندگیم، من این خوشبختی را داشتم که در کنار این نسل از زنان زندگی کنم و این شانس را داشتم که چند گام با آنها بردارم.
خانم رئیس جمهور، من مفتخرم که در کنار شما باشم به عنوان یک عضو کوچک این نسل که در مبارزة شما تولد یافته است.
اکنون من درک می کنم چرا ملاها که فقط انعکاسی از تحجر و قشری گری کل تاریخ بشریت هستند، تا این حد از این زنان وحشت دارند. زنانی که در چشمان بنیادگرای آنها حتی کالا هم محسوب نمی شوند، چه رسد به انسان. زنانی که هرگز در این سالها مبارزه با ملاها را رها نکرده اند. آنان بر خواست ریشه کن کردن سیطره ملایان بر ایران پای می فشرند و من فکر می کنم که از هدفشان خیلی دور نیستند. امروزه، در یک طرف این نسل قرار دارد، موثر، با تجربه، شکست ناپذیر که مصمم تر از هر زمان دیگر به پیش می رود. در مقابل، جبهه بنیادگرایی و یک رژیم درمانده در حال لغزیدن و فروپاشی که آخرین جرعة زهرش را نوشیده است.
لذا قطعاً موافق من هستید که این نسل از زنان حتماٌ پیروز خواهد شد و مطمئن هستم که در آینده یی  نزدیک، این زنان به جایگاه حقیقی شان دست خواهند یافت. جایگاه رهبری و ساختن جامعة ایران فردا.
سیمین نوری - انجمن زنان ایرانی در فرانسه
من سیمین نوری هستم. شهر زادگاهم تهران را در سال 1973 ترک کردم برای ادامه تحصیل به فرانسه آمدم. تحصیلاتم  درمعماری است و دکترا در تاریخ هنر دارم. متأهل هستم و یک دختر دارم که از نوامبر گذشته وکیل کانون وکلای پاریس است. این افتخار را دارم که اینجا انجمن زنان ایرانی فرانسه را نمایندگی کنم که از بدو تأسیسش در سال 1994 توسط چند ایرانی داوطلب، بیلان بلندی از فعالیت در زمینه دفاع از حقوق بشر دارد. در این انجمن، خیلیها زندانی سیاسی در زندانهای خمینی بودهاند. چندین تن از نزدیکانمان در زندانهای خمینی اعدام شدهاند. امیدوارم اعضایی که امروز اینجا حضور دارند و از بنیانگذاران انجمن ما هستند تشکر من را به خاطر تلاشهای مستمرشان در طول سال، بپذیرند.
خانم رئیس جمهور، خانمهای وزیر، دوستان عزیز مقاومت، خانمها و آقایان،

در آستانة 8 مارس، به نام انجمن زنان ایرانی در فرانسه، یک روز زیبا و پر بار را برای تمام زنان آرزو میکنم، مخصوصاً آنهایی که به خاطر زن بودن، رنج میکشند. همچنین باید به فکر گروگانهایمان باشیم، به فکر اشرفیان در زندان لیبرتی، و به طور خاص به فکر مادران، خواهران و دخترانمان در ایران. آنهایی که روزانه با یک زن ستیزی نهادینه شده روبرو هستند و شجاعانه در برابر بنیادگرایی اسلامی میایستند، ملاهایی که بیش از سه دهه است حاکم هستند. بنیادگرایی اسلامی که قلب ایدئولوژیک، مالی و لجستیکی آن در تهران میتپد، دیگر فقط مسأله ایرانیان یا مسلمانان نیست. بلایی است که پیشروی میکند و تا همین الان اروپا و نسل جوانش را در این هزاره سوم آلوده کرده است. به طور خصومتآمیزی تمامی دستاوردهای بشریت را تهدید میکند و به طور خاص جنبش برابری جنسی و حق زنان برای آزادی را مورد هدف قرار میدهد. دستاوردهایی که میلیونها زن و مرد در سراسر تاریخ بشر برای آنها جنگیدهاند. زن ستیزی به شکل مواد قانونی در قانون اساسی، مدنی و جزایی این دیکتاتوری مذهبی گنجانده شده است. بنابراین تبعیض جنسی قانونی است و در تمامی زمینه های سیاسی، اجتماعی، حرفه یی، فرهنگی و حتی ورزشی به اجرا گذاشته میشود. ناقضان، مجازات بدنی میشوند. برای یک زن، مبارزه با رژیمی چنین زن ستیز و در یک جامعة عمیقاً مرد سالار به نظر غیر ممکن میآید. ولی برای اولین بار در تاریخ کشورمان، نسلی از زنان تحت هدایت خانم مریم رجوی در قلب جنبش مقاومت قرار دارند. این هزاران زن ایرانی، هزاران زنی که اینجا و در لیبرتی حضور دارند، و در ایران، تبدیل به افراد حرفه یی در مبارزه با رژیم ملاها شدهاند، فعالان سیاسی تمام وقت. آنها از مناطق مختلف کشور آمدهاند، و چه دیپلمه باشند یا خیر، متأهل یا مجرد، چه دارای فرزند باشند یا خیر، آنها مصمم و جدی هستند و قلبشان مملو از عشق به ایران است و در کنار برادران مجاهدشان این کشتی بزرگ را به جلو میرانند که امیدواریم به زودی به سواحل ایران برسد و مسیر دموکراسی واقعی را باز کند. از شما متشکرم.