خانم صدیقه مالکی فر همسر آقای خواستار به رادیو دویچه وله گفت که همسرش در شرایط بد جسمی بسر می برد و حتی برای تعطیلات نوروزی نیز با مرخصی  او از زندان موافقت نشده است.
دویچه‏وله: خانم خواستار، همسر شما از چه زمانی در بازداشت به‏سر می‏برند؟
آقای خواستار یک بار در تاریخ ۲۵ خرداد ۱۳۸۸ دستگیر و بعد از یک ماه و نیم به قید وثیقه‏ی ۳۵ میلیون تومانی آزاد شد. بعد از ۴۹ روز یعنی از ۲۵ شهریور ۸۸ دوباره ایشان را به زندان بردند و تا این تاریخ هنوز در زندان به‏سر می‏برد.
دویچه‏وله: مقامات مسئول دلایل بازداشت ایشان را چه مورد یا مواردی اعلام کرده‏اند؟
چون پیش از انتخابات ریاست جمهوری، یعنی در سال ۱۳۸۷، به سازمان دانش‏آموختگان ادوار تحکیم وحدت برای برگزاری جلسات‏شان جا داده‏اند و مکانی هم برای برگزاری جلسات دانش‏آموزان شرق کشور در اختیار آنان گذاشته‏اند. در صورتی که مسئولین می‏دانند که خود ایشان در هیچ کدام از این جلسات شرکت نداشته است.

دانش‏آموزان شرق کشور از مقامات مختلف دعوت می‏کردند که برای آنان سخنرانی کنند. این سخنرانی‏ها در خانه‏ی ما بوده و در منزل هم برای عموم باز بوده و همه می‏توانستند در آن شرکت کنند. افرادی مانند آقای سید هادی خامنه‏ای، دکتر احسان شریعتی، خانم اعظم طالقانی، آقای درایتی، آقای احمد قابل، آقای احمد‏زاده اولین استاندار خراسان و… سخن‏رانان این جلسات بوده‏اند. یعنی همه افراد شناخته‏ شده‏ای برای رژیم هم بوده‏اند و افراد گمنامی نبوده‏اند.

همچنین ستاد آقای مهندس میرحسین موسوی از معلمانی که برای‏شان مشکلی پیش آمده، از حقوق‏شان کم کرده‏اند، زندان بوده‏اند و…  دعوت کرده بودند که از آنان قدردانی کنند. آقای خواستار هم چون  عضو «کانون صنفی فرهنگیان خراسان» بودند، در این جلسه شرکت داشتند. همان‏جا از افراد بسیجی هم بوده‏اند و او را شناخته‏اند.

روز ۲۵ خرداد که شلوغ شده بود، ایشان در پارک قدم می‏زده است. پارک هم آرام بوده و فقط از کوی دانشگاه صدای "الله‏اکبر" به گوش می‏رسیده. همان بسیجی‏ای که قبلا ایشان را در ستاد آقای میرحسین موسوی دیده بود، او را می‏شناسد و می‏گوید که باید با ما بیایید. به این شکل دستگیرش می‏کنند و با خود می‏برند.

تنها جرم ایشان هم حضور در پارک بود. بعد که دیده‏اند در این رابطه  اتهامی نمی‏توانند به او وارد کنند، می‏گویند که شما در ستاد آقای میرحسین موسوی بوده‏اید و از شما تشکر شده است.
دویچه‏وله: آیا در این مدت آقای خواستار به وکیل دست‏رسی دارند؟
نوبت اول که به ایشان حکم ۶ سال  زندان دادند، کار خیلی سریع انجام شد و ایشان به وکیل دست‏رسی نداشت. اما در نوبت دوم وکیل گرفتند. وکیل دفاعیه داد و باز به دو سال زندان محکوم شد.
دویچه‏وله: الان وضعیت آقای خواستار در زندان به چه صورت است؟
آقای خواستار بازنشسته‏ی آموزش و پرورش است. ۵۷ سال سن دارد، آرتروز زانو، ناراحتی گوارشی و دندان‏درد دارد. زمانی که اولین بار او را دستگیر کردند، دندان‏اش را پانسمان کرده بود که پر کند. اما بعد از این که دستگیر شد، در زندان هیچ اقدامی برای این دندان نکردند. هرچه نامه نوشتم و پی‏گیری کردم که بگذارند دندان‏اش را پر کند که از بین نرود، نتیجه نداد.

وقتی بار اول آزاد شد، مجبور شد دندانش را بکشد و در حالی که مشغول مداوای دندان دوم بود، باز دستگیر شد و باز در اثر عدم مداوا آن دندان هم از بین رفت و در همان بهداری زندان آن را کشیدند. از ناراحتی گوارشی‏ هم شدیداً رنج می‏برد. در زندان تغذیه‏ی مناسبی ندارد و اجازه نمی‏دهند از خانه هم هیچ ماده‏ی غذایی به زندان فرستاده شود.

دویچه‏وله: چه انتظاری از مقامات قضایی ایران در این شرایط دارید؟
من درخواست دادم و پی‏گیری کردم که به ایشان اجازه بدهند به مرخصی بیاید که دست‏کم دندان‏های‏اش را مداوا کند. نزد آقای انوری که رییس حوزه‏ی نظارت بر زندان در مشهد هستند، رفتم اما نتوانستم ایشان را ملاقات کنم و هربار گفتند: هفته‏ی دیگر، ۵ روز دیگر… تلفنی هم که اصلا جواب نمی‏دهند. کتباً هم نامه نوشتم و درخواست ملاقات کردم که پاسخ دادند تا اول اسفند صبر کنیم.

در این فاصله پیش آقای فروزانی دادستان دادگاه انقلاب مشهد رفتم. ابتدا که پیش همکارهای‏شان به من توهین کردند و تهدید‏م کردند. بعد که کمی آرام‏تر شدند، گفتند از دست من کاری ساخته نیست و شما باید با دادستان کل، آقای ذوقی صحبت کنید.

وعده‏ی آقای انوری هم از اول اسفند به دهم اسفند موکول شد و دهم اسفند هم گفتند باید از حفاظت اطلاعات زندان جواب بیاید. به آقای علی‏زاده در حفاظت اطلاعات  زندان مراجعه کردم. ایشان گفتند تا اواسط هفته‏ی آینده نامه را می‏فرستیم.

اما آن‏ها هم نامه را نفرستادند و در نهایت گفتند که تصمیم گرفته‏اند آقای خواستار را به مرخصی نفرستند. در نتیجه به دادستان کل، آقای ذوقی مراجعه کردم. آقای ذوقی بعد از تهدید و توهین، گفتند که ایشان اجازه‏ی مرخصی نداده است.
علت آن هم ظاهرا این بود که یک بار که آقای خواستار به خانه زنگ زده‏ بود، ما در خانه‏ دعای کمیل داشتیم و چندنفر از همکارهای ایشان در منزل ما بودند. ما تلفن را روی آیفون گذاشتیم و ایشان با همکاران‏اش صحبت کرد. گفتند این جرم بوده و نباید از زندان با دوستان و همکاران‏اش صحبت می‏کرده و به همین خاطر اجازه هم نداشته تا دو هفته به خانه زنگ بزند.
 
آقای ذوقی در پایان، زیر همان نامه‏ای که من برای همسرم درخواست مرخصی کرده بودم، خطاب به آقای انوری نوشتند: «در مورد مرخصی آقای خواستار از اطلاعات زندان استعلام شود». نامه را پیش آقای انوری بردم و ایشان هم استعلام کردند، اما تا این تاریخ (۹ فروردین) به ایشان مرخصی نداده‏اند.
از: دویچه وله