من امروز برای چندمین بار به ژنو، مقر اروپایی ملل متحد، آمدم تا هشدار بدهم که چرا هنوز یک تحقیقات مستقل در مورد 3 قتل عام در اشرف و 4 حمله موشکی به لیبرتی، انجام نشده است. سازمان ملل و کمیسر عالی حقوق بشر، در این رابطه مسئولیت مشخص دارند و نادیده گرفتن این مسئولیت، به عنوان چراغ سبزی به مالکی و خامنه ای برای کشتار بیشتر است.
امروز 11 روز است که دو کامیون غذا و دارو به لیبرتی راه داده نشده است. می‌گویند اتاق عملیات بغداد باید اجازه بدهد؛ و هیچکس پاسخگو نیست.
از سازمان ملل و آمریکا می‌خواهیم حکومت عراق را وادار کنند به یادداشت تفاهمی که خودش با سازمان ملل امضا کرده، وفادار بماند و به آن گردن بگذارد. یادآوری می‌کنم که ، بر اساس یک توافق هفت ماده‌یی که در تاریخ 16اوت 2012 از طرف آمریکا در رابطه با حقوق ساکنان اشرف و لیبرتی امضا شده، آمریکا در برابر مسائل انسانی مربوط به زندگی روزمرة ساکنان لیبرتی، متعهد شده است. همچنین در اطلاعیة 29اوت 2012، وزارت خارجة آمریکا، بر تعهداتش در راستای حل وفصل موضوعات انساندوستانه، مثل آب، برق، دارو و مواد غذایی، تاکید کرده است.
امروز من آمده ام اینجا بگویم که در ایران، بعد از نمایش انتخابات، آمار اعدامها افزایش پیدا کرده و همچنان که دبیرکل سازمان ملل اشاره کرده، حباب توهم تغییر را ترکانده است. یک بار دیگر ثابت شد که با وجود این رژیم، هیچ مدراسیونی در ایران امکان‌پذیر نیست.
و آمده‌ام بگویم که حقوق بشر نباید قربانی مذاکرات اتمی شود. و نقض حقوق بشر توسط ملاها باید به شورای امنیت ارجاع شود تا تصمیمات لازم الاجرا در مورد آن اتخاذ گردد.
می‌خواهم این جا یاد دکتر کاظم، شهید بزرگ حقوق بشر، را در آستانة بیست و چهارمین سالگرد شهادت او به دست دیپلومات- تروریستهای رژیم در همین ژنو، گرامی بدارم. او گفته بود که ما تاریخ حقوق بشر را با خونمان می نویسیم. آری، تا کنون 120هزارتن از بهترین فرزندان مردم ایران، برای رسیدن به آزادی و دموکراسی و حقوق بشر، به شهادت رسیده اند. همچنان که اکنون در ادامة همان مسیر، مجاهدان در اشرف و لیبرتی، پایداری می کنند، تحت محاصره و حمله قرار می‌گیرند و به شهادت می رسند.
اما آنها سرانجام خواهند توانست به عنوان پیشتازان مردم ایران، آزادی،دموکراسی، برابری و حقوق بشر را برای مردم ایران ارمغان بیاورند و در آن روز، دکتر کاظم و همة شهیدان مردم ایران، حاضر و ناظرند و مسرور از این که خونهای آنها به نتیجه رسید.
66 سال پیش، میثاق جهانی حقوق بشر در دیپاچة خود «ظهور دنیایی که در آن افراد بشر در بیان و عقیده، آزاد و از ترس و فقر، فارغ باشند» را، «بالاترین آمال بشر» اعلام کرد.
از آن پیشتر، در منشور سازمان ملل، این عبارت درخشان را می‌یابیم که «ما، مردم ملل متحد، ایمان خود را به حقوق اساسی بشر و مقام و ارزش فرد انسانی و تساوی حقوق مرد و زن، اعلام می‌کنیم».
آرمان بشری که گوهر مهمترین میثاقهای حقوق بشر است، چیزی است که ما تصمیم گرفته‌ایم بهای آن را بپردازیم و امروز به این جا آمده‌ایم که ملل متحد را به تعهداتش در رابطه با این ارزشها فرابخوانیم.
در ماههای اخیر، همزمان با نمایش اعتدال آخوند روحانی، شمار اعدامها به بالاترین رکورد خود در ربع قرن اخیر رسیده ، و از شروع امسال، به حداقل 176 نفر بالغ شده است. حداقل سه نفر از آنها زندانیانی هستند که هنگام بازداشت، کمتر از 18سال داشتند. با این حال، یک مقام ارشد قوة قضاییة آخوندها، جواد لاریجانی، در 13 اسفند گفته است: جهان باید از ایران به خاطر افزایش اعدامها تجلیل کند.
از شروع ریاست روحانی، بین 40 الی 50 خبرنگار و روزنامه‌نگار، دستگیر شده‌‌اند و کنترل و تعقیب کاربران اینترنت، شدت یافته است. محدودیتهای اینترنتی توسط یک کمیتة 13 نفره، که 6 نفر آنها از وزرای روحانی هستند، تصمیم گرفته می‌شود.
موج سرکوب زنان، به بهانة بدحجابی و روا داشتن انواع ستم و تبعیض علیه آنان، ادامه دارد.
در چنین شرایطی، سکوت و بی‌عملی جامعة جهانی و ملل متحد، چه توجیهی دارد؟ این اشتباه بزرگی است که این‌طور تلقی شود که سکوت و بی‌عملی در مورد شرایط حقوق بشر در ایران، می‌تواند معامله در مورد مسالة هسته‌یی را تسهیل کند.
ما هشدار می‌دهیم که هیچ کس مجاز نیست به خاطر مذاکرات اتمی با رژیم، حقوق بشر و آزادی و مقاومت مردم ایران را قربانی کند.
حضار محترم!
نمونة حاد، اضطراری و دائمی نقض حقوق بشر، شرایطی است که دیکتاتوریهای ایران و عراق علیه مجاهدان آزادی در زندان لیبرتی ایجاد کرده‌اند.
آخوندها به دلیل بحران‌زدگی عمیق و ترس از سرنگونی، حداکثر تلاش خود را برای از بین‌بردن اپوزیسیون اصلی خود متمرکز کرده‌اند.
در اول سپتامبر، آخوندها توسط دولت دست‌نشاندة خود در عراق، به قتل عام پنجاه و دو عضو مجاهدین در اشرف دست زدند. به دنبال آن، ما بارها نسبت به طرح رژیم برای انجام کشتار گسترده هشدار دادیم. متأسفانه این هشدارها نشنیده گرفته شد.
روز 7دیماه، زندان لیبرتی را برای چهارمین بار موشکباران کردند. این حمله، چهار کشته و دهها مجروح بر جا گذاشت. در واقع، یک قتل‌عام برنامه‌ریزی شده در کار است. از یک طرف، دولت مالکی لیبرتی را هدف حملات موشکی کرده، از طرف دیگر، رژیم آخوندی با انواع کارشکنیها مانع انتقال ساکنان لیبرتی به کشورهای دیگر می‌شود.
مگر مادة سوم میثاق جهانی حقوق‌بشر، تأکید نمی‌کند که «هر کس حق زندگی، آزادی و امنیت شخصی دارد.»؟ پس چرا ملل متحد نسبت به پایمال شدن حق زندگی اشرفیها ساکت است؟
همزمان، اذیت و آزار، و اقدامات مشکوک و تحریک‌آمیز مأموران نخست‌وزیری عراق در لیبرتی، تشدید شده است. آنها در بازگرداندن و نصب تی‌والها کارشکنی می‌کنند، از وارد شدن سنگرهای خریداری شده توسط مجاهدان لیبرتی جلوگیری می‌کنند، مانع تردد بیماران و مترجمان آنها به بیمارستان می‌شوند، اجساد شهیدان حملة 10شهریور را مخفیانه دفن می‌کنند و برای ایجاد یک درگیری، زمینه‌سازی می‌کنند.
تمام این آزارها و محدودیتهای سرکوبگرانه، در گزارشهای روزانة لیبرتی، بی‌وقفه در اختیار سازمان ملل گذاشته می‌شود. چرا ناظران ملل متحد، از این همه فشار ضدانسانی روزمره، کمترین گزارشی ارائه نمی‌کنند؟ و چرا حتی گزارشهای غلط می‌دهند و برای کشتارهای بعدی راه را هموار می‌کنند؟ چرا سازمان ملل را با این سکوت جنایت‌آمیز، بی‌اعتبار می‌کنند؟
برای جلوگیری از وقوع یک فاجعة انسانی دیگر، از آمریکا و اتحادیة اروپا و از سازمان ملل می‌خواهم که با احالة موضوع به شورای امنیت، برای این اقدامها تلاش کنند.
ما خواستار آزادی بلادرنگ گروگانها، انتقال کلیة مجاهدان لیبرتی به کشورهای اتحادیه اروپا و آمریکا، تامین الزامات مبرم امنیتی در لیبرتی در برابر حملات موشکی، از جمله بازگرداندن دیوارهای حفاظتی، استقرار ناظران ملل متحد همراه با یک تیم کلاه آبی در داخل لیبرتی هستیم.
ما خواهان دخالت آمریکا و سازمان ملل برای رفع سریع محاصرة دارویی و غذایی هستیم. آمریکا و سازمان ملل در رابطه با تضمین دسترسی آزادانة مجاهدان لیبرتی به غذا و دارو، مسئولیت دارند و فروش اموال اشرف توسط نمایندة قانونی ساکنان برای تأمین هزینه های انتقال به سایر کشورها، باید هرچه سریعتر انجام شود.
در قبال فاجعة در حال تکرار در لیبرتی، متأسفانه ملل متحد و به ویژه، کمیساریای عالی حقوق بشر، کاری نمی‌کنند. آیا مسئولیت خود را فراموش کرده‌اند؟ یا نمی‌خواهند واکنش دولت دست‌نشاندة ملاها در عراق را برانگیزند؟
در واقع، یک راه کار عملی و مؤثر در دسترس است و آن، تحقیقاتی مستقل و شفاف است. اگر کمیساریای عالی حقوق بشر، در مورد جنایات قبلی، تحقیقات را انجام داده بود، و مسئولین آن به عدالت سپرده شده بودند، کشتار 10شهریور اتفاق نمی افتاد.
اگر کمیساریا در بارة کشتار 10شهریور تحقیقات می کرد، دولت مالکی قادر نمی‌شد دستهای خونین خود را پنهان کند و حتی جنایت را به خود اشرفیها نسبت دهد.
در فردای کشتار اشرفیها در 8 آوریل 2011، خانم ناوی پیلای خواستار انجام «یک تحقیق جامع، مستقل و شفاف» شد. او حتی گفت: «همة کسانی که مسئول استفاده افراطی از زور بودند، باید مورد پیگرد قرار گیرند». چرا دربارة سه قتل عام در اشرف و چهار بار موشکباران لیبرتی، ملل متحد هیچ تحقیقی انجام نداده است؟
به آنها هشدار می‌دهم که با طفره رفتن از تحقیقات، بیش از این به دیکتاتوریهای ایران و عراق، برای کشتار اشرفیها کارت سفید ندهند.
در خاتمه، از برگزارکنندگان این اجلاس، بنیاد فرانس لیبرته، جنبش مرآپ، انجمن بین‌المللی توسعة آموزش و انجمن بین‌المللی برای حقوق بشر زنان و حزب رادیکال فرا ملی، سپاسگزاری می‌کنم و از نمایندگان سازمانهای غیردولتی و سفرای حاضر در کنفرانس می‌خواهم که به هر تلاش ممکن برای ترغیب ملل متحد و مجامع بین‌المللی، جهت حفاظت ساکنان لیبرتی دست بزنند.
متشکرم
23 اسفند 1392
