ولی برای مردم ایران و به‌ویژه زنان، فقط دو تغییر حقیقی رخ داده است: تغییر در لفاظی‌های رژیم و تغییر در آزار و اذیتهای داخلی، که از زمان روی کارآمدن روحانی بیشتر شده است. تا آن‌جا که به امید برمی‌گردد، تنها امید واقعی که نسبت به تغییر مثبت باقی مانده است، در اقدام بین‌المللی نهفته است. ارزیابی و تعهد مجدد نسبت به مساوات 51 درصد جمعیت جهان بسیار مهم است. این دقیقاً کاری است که شورای ملی مقاومت ایران، در تاریخ اول مارس، پیشاپیش روز جهانی زن، با برگزاری کنفرانسی در پاریس که من نیز در آن شرکت داشتم انجام داد. رئیس‌جمهور منتخب مقاومت ایران، مریم رجوی سخنران اصلی جلسه بود و گروه تحسین برانگیزی از سخنرانان و شخصیتهای برجسته بین‌المللی به وی پیوستند.
ما بارها در پارلمان اروپا صدای خود را علیه بدرفتاری با زنان در ایران بلند کرده‌ایم. من به‌طور خاص نسبت به سرنوشت حدود هزار زن، اعضای اپوزیسیون دموکراتیک ایران، سازمان مجاهدین خلق ایران که در حال حاضر در وضعیت غیرقابل تحمل شبیه به زندان در کمپ لیبرتی در نزدیکی فرودگاه بغداد نگه‌داشتهمی‌شوند نگران بوده‌ام. آنها به‌طور سیستماتیک توسط نیروهای عراقی مورد حمله قرار می‌گیرند و تهدید به استرداد به ایران می‌گردند. ایران، تحت ریاست رئیس‌جمهور جدید خود، وضعیت قرون وسطایی، تحقیر آمیز و درجه دوم زنان را تحکیم کرده است. رژیم ایران ذاتاً یک رژیم مذهبی است که تحت کنترل مطلق یک ”ولی‌فقیه“، علی خامنه‌ای، که حکومت وی، بنا‌به گفته خانم رجوی، ”برمبنای صدور تروریسم، تبعیض مذهبی و زن ستیزی“ بنا شده است، می‌باشد. بسیاری از لایحه‌های تبعیض آمیز مربوط به دوره احمدی‌نژاد، در دولت ”میانه رو“ی روحانی تبدیل به قانون شده است... با این‌که تصور چشم‌انداز جایگزینی یک رژیم تندرو، غیر دموکراتیک و سرکوبگر دشوار است، مریم رجوی به‌درستی چشم‌انداز خوش‌بینانه‌ای را در سخنرانی اخیر خود حفظ کرده است“.35سال پیش، یک رژیم بنیادگرا در ایران به قدرت رسید و سیستم آپارتاید جنسی مبتنی بر حذف و انقیاد زنان را برپا ساخت. ولی در مقابل آن، یک جنبش عمیقاً دموکراتیک، که به تساوی اعتقاد داشت و آنتی‌تز نظم بنیادگرایی است، برای سرنگونی آن بپا خاست“. این اپوزیسیون در تضاد بارزی با رژیمی است که نه تنها حقوق زنان را نقض می‌کند، بلکه همواره یکی از بدترین ناقضین حقوق‌بشر در جهان است... فقط طی سال جاری، بین 80 تا 95 اعدام علنی طی دوره ریاست‌جمهوری رئیس‌جمهور ”لیبرال“ ایران وجود داشته است. در خارج، ایران مسئول تعداد مطلقاً سرسام‌آوری از قتلها بوده است. در سوریه، این رژیم یک متحد حیاتی در قتل‌عام حدود 140هزار مرد، زن و کودک سوریه‌ای بوده است. رژیم ایران بدترین همسایه برای عراق بوده است، و بمباران و قتل‌عام شهروندان بی‌دفاع در رمادی، فلوجه، بغداد و سراسر کشور را تسهیل کرده است. شواهد بسیاری وجود دارد که این حملات را به نیروی قدس رژیم مرتبط می‌سازد. در عین حال که این اقدامات هم وحشت‌آفرین و هم فراگیر است، جهان نباید مرعوب لفاظی‌های بی‌فایده گردد... اقدامات رژیم از روی استیصال است. بی‌ثباتی و ترس معمولاً علت چنین سرکوبهایی هستند، و جهان نبایستی تحریمهای اقتصادی را الآن، بر مبنای یک یا دو سخنرانی امیدوار‌کننده متوقف کند. به‌دلیل حمایتهای ریشه‌ای و فراگیر بوده است که تا این میزان جلو آمده‌ایم. ما بایستی به تلاشهای خود برای زنان، حقوق‌بشر و دموکراسی ادامه بدهیم. دموکراسی، امید و تغییر را ممکن می‌سازد، و در دمکراسی‌ها، این کلمات نبایستی لفاظیهای توخالی باشند، بلکه باید در عوض فراخوان به تغییر باشند».

به قلم ادیت باوور، عضو پارلمان اروپا از 2004 تاکنون، وی رئیس گروه همبستگی زنان، برای ایران آزاد می‌باشد.

یونایتدپرس بین المللی - 22اسفند92

7 فروردین، 1393