به این ترتیب که: «آقای سارکوزی و مشاورانش ماهها درکمین شکست سیاست «دست درازشده» آقای اوباما به سوی ایران نشستند.

 آنها شکست این سیاست را محتوم می دانستند و پیش بینی می کردند، زیرا معتقد بودند که سخنان نرم و زیبا هرگز برای اینکه تهران برنامه اتمیش را تعطیل کند، کفایت نخواهد کرد. فرانسویها در همان ژوئیه 2008 که اوباما در جریان کارزار انتخاباتیش به یک سفر دور اروپا آمد، او را در باره ایران «توجیه» کردند.

 ازجمله در الیزه به او توضیح دادند که طرح ایده «مذاکره بدون پیش شرط» تنها می تواند یک پیام ضعف بفرستد. او به دقت گوش فرا داد و بعد در برابر مطبوعات، لحن خود در قبال تهران را تندترکرد. مقامات فرانسوی در پس پرده از این پیروزی ابراز شادی کردند.

 اما هنگامی که در ژوئن 2009، موج با شکوهی از اعتراضات سیاسی در ایران برخاست، الیزه از اینکه مشاهده کرد آقای اوباما د راعلام حمایت از تظاهر کنندگان درنگ می کند، متأسف شد.

 سپس هنگامی که دولت آمریکا جهت آرام کردن تنش پیرامون پرونده هسته ای، ایده مبادله اورانیوم غنی شده ایران را مطرح کرد، پاریس ابراز تردید و به درستی پاسخ منفی ایران را پیش بینی کرد. الیزه همچنان بر این باوراست که حلقه محاصره تحریمها باید زودتر از این تنگ می شد.