بنا بر گزارشات دریافتی این اقدامات سرکوبگرانه همراه با ضرب و شتم شدید زندانیان سیاسی مجاهد و مبارز به بهانه ”بازرسی بند 350“ در روز پنجشنبه 28 فرودین آغاز گردید که تا به امروز همچنان ادامه دارد. درپی یورش وحشیانه گزمگان دیکتاتوری هار مذهبی، از سرنوشت بسیاری از زندانیان سیاسی هیچ خبری در دست نیست و همزمان 32 تن دیگر از زندانیان سیاسی از روز جمعه دست به اعتصاب غذا زده اند. آخوند جنایتکار پورمحمدی از آمران قتل عام بیش از 30 هزار زندانی سیاسی در سال 67 و وزیر فعلی دادگستری در دولت آخوند روحانی در سخنانی ضمن اعتراف به این جنایات گفت: “تحقیقات اولیه در این زمینه صورت گرفته، اما گزارشات نشان می دهد در دو اتاق مقاومتی صورت گرفت، البته درگیری شدید نبود یک مختصری کوفتگی برای یکی دو نفر از زندانیان رخ داد“
خبرگزاری وزارت اطلاعات موسوم به مهر 31 فروردین 1393
در یک تحول دیگر خانواده های زندانیان در مقابل دادسرای تهران در میدان ارک دست به تجمع اعتراضی زده و خواستار باز شدن درب های زندان بروی یک هیئت بین المللی و رسیدگی به وضعیت وخیم مجروحان گردیده اند. در این رابطه خانم مریم رجوی در اطلاعیه ای ضمن هشدار نسبت به جان هزاران زندانی سیاسی در سیاه چالهای قرون وسطائی رژیم آخوندی از ”جامعه جهانی و عموم ارگانهای ذیربط بین المللی خواستار یک اقدام فوری موثر و فوری برای جلوگیری از شکنجه و سرکوب زندانیان سیاسی“ گردید.
پیرو این افشاگری ها و دادخواهی ها، سازمان های حقوق بشری یکی پس از دیگری با صدور بیانیه هایی ضرب و شتم زندانیان سیاسی را محکوم نموده اند. عفو بین الملل و گزارشگران بدون مرز، نمایندگان پارلمان اروپا نسبت به وضعیت و سلامت جان هزاران زندانی سیاسی دربند و روند روبه افزایش اعدام و شکنجه اظهار نگرانی کرده و این اعمال سرکوبگرانه را در حاکمیت آخوندی محکوم نموده اند. دانشجویان دلیردر دانشگاه صنعتی نیز با فراخوان هایی به یاری زندانیان مقاوم پیوسته اند.
هموطنان، حامیان حقوق بشر
رژیم ولایت فقیه اکنون به یمن پایداری و مقاومت مردم مقاومت ایران و بویژه یاران ما در زندان لیبرتی در چنبره ای از بحران های لاعلاج گیر افتاده است. تاثیرات زهر اتمی در تمامی ارگان های حکومتی مشهود و باعث از هم پاشیدگی حکومت در کلیت اش گردیده است. در چنین صحنه ای نخستین تلاش خامنه ای طلسم شکسته، جلوگیری از ”خیزش و قیام مردم“ در شهرهای میهن علیه ظلم و استبداد است. رژیم بیهوده در تلاش است تا با سرکوب، اعدام، دستگیری و شکنجه و همچنین حمله و ضرب و شتم زندانیان سیاسی بی دفاع از این روند ممانعت بعمل آورد. افزایش 200 درصدی اعدام ها در دوران ده ماه حکومت آخوند روحانی در سایه سکوت و بی عملی باند های مماشات گرو نیز در سایه مذاکرات اتمی، خود بهترین گواه بر وضعیت وخیم حقوق بشر در ایران است. منطق دیکتاتوری ولی فقیه در چنین لحظات بحرانی همواره همان تاکتیک ”فرار به جلو“، می باشد. در سال 1367و پس از سرکشیدن جام زهر آتش بس توسط خمینی، ماشین کشتار رژیم اخوندی بیش از 30 هزار زندانی مجاهد و مبارز بی گناه را قتل عام کرد. اکنون نیز نگرانی مردم ایران، خانواده های زندانیان سیاسی و تمامی کسانیکه دل به حقوق بشر بسته اند، از همین زاویه بوده ونگرانی آنها به حق می باشد.
لذا زمان آن فرا رسیده تا با تمام قوا به افشاء جنایت های دیکتاتوری مذهبی و کشاندن موضوع ستم و سرکوب مردم ایران و بویژه زندانیان سیاسی به مجامع بین المللی و به کارزار عظیم حقوق بشر بپیوندیم. یقیننا مردم ایران می توانند به مانند بحث اتمی، جام زهر حقوق بشر را به دیکتاتور ولی فقیه تحمیل نمایند. این وظیفه ملی و میهنی ما ایرانیان در این برهه از زمان است و به آن افتخار می کنیم. در این راه با زندانیان سیاسی همراه شویم و صدای ”بی صدای“ آنها در جهان باشیم.
بنیاد توسعه و دمکراسی در خاورمیانه
ا اردیبهشت 1393
