آقای رئیس!
اعضای محترم کمیسیون حقوق بشر پارلمان کانادا!
روز به‌خیر. مایلم از شما به‌خاطر توجهتان به وضعیت حقوق بشر در ایران و بحران انسانی کمپ لیبرتی قدردانی کنم. هم‌چنین مایلم ستایش عمیق خود را نسبت به شما به‌خاطر تلاشهایتان در هفتة ”حسابرسی از ایران” ابراز نمایم. این تلاشها همان‌طور که گفتید ”زنگ خطری است در رابطه با تهدیدات چهارگانة رژیم ایران که شامل: هسته‌یی، تروریسم، تحریکات و به‌طور خاص، نقض سیستماتیک حقوق بشر توسط رژیم” می‌باشد.
وضعیت کمپ لیبرتی ربط مستقیمی به بحران سیاسی در ایران دارد. آنچه که امروز در لیبرتی می‌گذرد، آن روی سکة سرکوب و اختناق در داخل ایران است.
از زمانی‌که آمریکا حفاظت اشرف را به عراق سپرد، طی سه حمله به اشرف و سه حملة موشکی مرگبار به لیبرتی، تاکنون 116 نفر توسط نیروهای عراقی به‌قتل رسیده‌اند، 1350 نفر مجروح شده‌اند، هفت تن نیز به گروگان گرفته شده و هم اکنون بیش از هشت ماه است که در اسارت هستند.
هم‌چنین طی این مدت، 20نفر از مجاهدان اشرف و لیبرتی، به‌دلیل محاصرة پزشکی جان خود را از دست داده‌اند. سالها محاصرة پزشکی، تأثیراتش را روی کسانی که عراق را هم ترک کردهاند، باقی گذاشته و راضیة کرمانشاهی، روز گذشته در آلبانی به خاطر سالیان عدم دسترسی به درمان پزشکی مناسب فوت کرد.
پیش از او در 27 آوریل، محمد بابایی نیر به‌دلیل کمبود امکانات درمانی در لیبرتی، فوت کرد. البته تا آنجا که به اعضای مجاهدین بر می گردد، آنها بهای ایستادگی خود برای آزادی مردم ایران را می‌پردازند.
از سوی دیگر، از آنجا که فاشیسم دینی حاکم بر ایران، در بحبوحة بحرانهای سیاسی، اقتصادی و بین‌المللی، سازمان مجاهدین را که نیروی اصلی تغییر در ایران هستند، تهدید جدی حاکمیت خود می‌داند، رژیم هیچ فرصتی برای حمله به این سازمان را از دست نمی‌دهد. به همین دلیل، مجاهدان لیبرتی هدف اصلی وحشیگریهای رژیم هستند.
مایلم سه جنبه از شرایط لیبرتی را که بسیار مهم هستند، مطرح کنم: وضعیت امنیتی، شرایط زندگی و انتقال ساکنان به خارج از عراق.
موضوع اول، فقدان حفاظت کمپ لیبرتی در برابر حملات موشکی است. بنگالها انباشته شده از جمعیت و بدون دیوارهای حفاظتی یا سنگر برای ساکنان است که بتوانند در زمان حملات موشکی پناه بگیرند. آنها کاملاً بیدفاع و آسیب‌پذیر هستند.
درگیریهای داخلی و شرایط امنیتی وخیم ماههای اخیر عراق، خطر را برای ساکنان بالا برده است. اظهارات وزیر دادگستری عراق در 2 مارس امسال و نیز اظهارات سفیر عراق در تهران در 27 آوریل دربارة استرداد اعضای مجاهدین ساکن لیبرتی، نیز نشانه دیگری از این وضعیت ناامن و پرخطر است.
موضوع دوم، شرایط زندگی در لیبرتی است. از جهات مختلف حقوق انسانی ساکنان کمپ به صورت سیستماتیک نقض می‌شود. گروه بازداشتهای خودسرانة ملل متحد در دو گزارش مختلف تأیید کرد که لیبرتی یک زندان است.
ساکنان حق تردد آزادانه ندارند، مجاز به دیدار خانواده‌های خود نیستند، از ملاقات با وکلای خود محرومند و تحت محاصرة پزشکی قرار دارند.
دولت عراق هم‌چنین تلاش می‌کند، که اموال مجاهدین در کمپ اشرف را به سرقت ببرد و تا کنون مانع فروش اموال آنها شده است.
موضوع سوم، انتقال مجاهدان لیبرتی به سایر کشورهاست. پس از گذشت دو سال و نیم از انتقال اعضای مجاهدین به کمپ لیبرتی، تنها حدود 10 درصد از 3200نفر به خارج عراق منتقل شده‌اند و چشم‌اندازی برای انتقال بقیه وجود ندارد. این درحالی است که کمیساریای عالی پناهندگان با تمامی ساکنان مصاحبه کرده است.
اکنون سؤال این است که چه باید کرد:
1. قدم اول، انجام یک تحقیقات مستقل بین‌المللی در مورد کشتار ساکنان، به‌ویژه قتل‌عام 52 تن از ساکنان و به گروگان گرفتن هفت نفر در دهم شهریور سال 1392 است.
اگر یک تحقیقات جامع در قبال اولین قتل‌عام صورت گرفته بود و عاملان آن در مقابل عدالت قرار گرفته بودند، ما شاهد قتل عامهای بعدی نبودیم. این تحقیقات، یک اقدام حفاظتی خواهد بود. از این رو ازکمیتة بین‌المللی حقوق بشر می‌خواهم که فراخوان به انجام یک تحقیقات مستقل بدهد و از دولت کانادا بخواهد که ابتکار این تحقیقات توسط یک مقام ذیصلاح بین‌المللی را در دست بگیرد.
2. برای ممانعت از وقوع یک سربرنیستای دیگر، جامعة بین‌المللی باید حفاظت ساکنان را تا زمانی‌که هم‌چنان در لیبرتی هستند، ازطریق استقرار ناظران بین‌المللی و یک تیم کلاه آبی تأمین کند. دولت کانادا می‌تواند با اعلام حمایت مالی و لجستیکی از این ابتکار، بهانه‌ها و موانع در مقابل این ابتکار را کنار بزند.
3. نقض حقوق ساکنان لیبرتی، یک جزء اساسی از نقض حقوق بشر در ایران است. خانواده‌های 3000 ساکن لیبرتی در ایران، در بدترین شرایط بسر می‌برند بسیاری از آنها دستگیر شده و مورد آزار قرار گرفته‌اند. برخی نیز اعدام شده و یا در معرض اعدام قرار دارند. این شایان رسیدگی در مجمع عمومی ملل متحد است، لذا من از شما می‌خواهم دولت کانادا را به طرح این موضوع در کمیتة سوم مجمع عمومی ملل متحد ترغیب کنید.
در پایان مایلم از مواضع قاطع دولت و مجلس کانادا علیه دیکتاتوری تروریستی حاکم بر ایران قدردانی کنم. در سالهای اخیر، قطع روابط دیپلوماتیک دولت کانادا با این رژیم و حمایت اعضای مجلس کانادا از مقاومت ایران، مایة پشتگرمی هموطنان ما در تلاشهایشان برای کسب آزادی بوده است.
آخوندها به خاطر ضعف، سرکوب را تشدید کردهاند. به رغم ادعای اعتدال از سوی رئیس جمهور این رژیم، در یک سال اخیر بیشترین تعداد اعدامها طی ربع قرن اخیر صورت گرفته است. ماه گذشته زندانیان سیاسی در زندان اوین هدف حملة وحشیانه‌یی قرار گرفتند و ملایان حملات خود به اشرف و لیبرتی را افزایش دادند.
در چنین شرایطی، حمایت کانادا از حقوق بشر و آزادی و مقاومت ایران بیش از هر زمان دیگر مؤثر است.
از توجه شما تشکر می‌کنم و خیلی خوشحال می‌شوم که نظرات شما را بشنوم.
25 اردیبهشت, 1393
