نیاز خامنه ای در این دوران برای به راه انداختن حمام خون برهمگان روشن است. آثار زهر شکست استراتژیک  در قمار اتمی و کینه ی حیوانی انتقام از ”مجاهدین“ نیازی به توصیف و تفسیر بیشتر ندارد. سنت دیکتاتور چنین است، خمینی نیز در دوران زهر خوران جنگ ضد میهنی در سال 67 با زندانیان بی دفاع و دربند ما  چنین کرد. اتفاقا آن جام زهر را  نیز مجاهدین و ارتش آزادی بخش  به حلقوم خمینی ریختند. خمینی پلید یک سال بعد دق مرگ شد، اما اشرفیان پایدار و استوار و سرافراز با یاران بیقرار امان در زندان لیبرتی و جای جای میهن اسیرمان ماندگار شدند.
 
رژیم پلید آخوندی بسیار تلاش کرد تا این مجاهد قهرمان را به ”اعتراف تلویزیونی“ وادار نماید، اما وی هرگز به این خواسته ی خامنه ای تمکین نکرد. خانواده اش نقل می کنند: « زمانی که دژخیم مرتضوی (جنایتکار) دادستان تهران بود، غلامرضا تحت فشار قرار داشت تا از او مصاحبه بگیرند، اما او حاضر به مصاحبه و اعتراف اجباری نمی شود. بعد از اینکه غلامرضا مقاومت می کند و حاضر به مصاحبه نمی شود، پرونده او را به تهران منتقل می کنند و دژخیم دیگر حیدری فر دادیار پرونده می شود و اتهام محاربه به او می دهد».
برای غلامرضا ی قهرمان  نه گریه می کنیم و نه مرثیه می خوانیم. برای غلامرضا و هزاران غلامرضای دربند در سیاه چالهای قرون وسطائی رژیم آخوندی، سرود آزادی، سرود عزت و پایداری می خوانیم. برای عزم اش، برای صلابت و برای « نه » گفتن اش به  خامنه ای جنایتکار، این حاکم خونریز و جبار و برای عشق و ایمان اش به ”رهبری مجاهدین“  به سنت عیاران و اشرفیان قهرمان « یک دقیقه» کف میزنیم.
نقل و شیرنی و خرما و گل لاله در میان مردم محروم و در بندمان  پخش می کنیم که چنین فرزندان شجاع و قهرمانی را در دامان خود پرورانده اند. آنانی که در شب تیره و تار و زمستان آخوندی «بهاران» را ساختند.
بقول شاعر بزرگ میهنمان اسماعیل خوئی: 

ای مرگ پرستان! بپژوهیدم و دیدم
هر دین به خدا ره برد، اسلام شما نه !

قهقاه بهاران به سوی خلق، به شا باش
پیغام خدا آرد و پیغام شما نه !

11 خرداد 1393