روزنامه حقیقت در ۱۱/۲/۱٣۰۱ بار دیگر نوشت «به عقیده ما:
1- فردا باید بدون تاخیر در تمام نقاط ایران حکومت های نظامی لغو شود، زیرا مخالف قانون اساسی است .
2- محبوسین سیاسی که به جرم آزادی خواهی یا هرنوع مسلک سیاسی در ایران توقیف شده اند، آزاد گردند.
3- جرایدی که تا بحال بدون محاکمات هیات منصفه در مرکز ولایت توقیف شده اند، منتشرگردند.
4- اصول امتیاز روزنامه که برخلاف قانون اساسی است ملغی گردد.
5- نظارت و جلوگیری از هر قبیل آزادیخواه لغو بشود.
6- کنفرانس، میتینگ، اجتماعات درهمه جا آزاد باشد.
7- مامورین دولتی که به آنها اتهام دزدی و خیانت زده شده واعم از وزیر و وکیل یا مستشار تحت محاکم بیرون آیند.
8- قانون برای تعیین حدود کارگر و کارفرما وضع شود، بطورکامل از مظالم و غارتگری حکام و مامورین دولت عموما جلوگیری و در صورت تجدید فجایع آنها، مجازات به آنها داده شود.
پس از٨۷ سال که از صدوراین اطلاعیه می گذرد هنوز بسیاری از این خواسته ها عملی نشده اند و ما درحالی به پیشواز روز کارگر می رویم که زندگی و کار کارگران با بی تدبیری مسوولان هر روز بدتر از روز گذشته است. بیکاری، فقر و فساد بیداد می کند. فاصله طبقاتی هر روز گسترش می یابد. دستاوردهای پدران کارگرمان مورد هجوم قرارگرفته اند. قانون کاربه ورق پاره ای تبدیل شده است، از تامین اجتماعی جز سازمانی رنگ رو رفته چیزی باقی نمانده و دستمزد مصوب دولت برای طبقه کارگر سه برابر با خط فقر فاصله دارد. نیمی از مردم ایران در زیرخط فقر قرار دارند. خطوط اصلی انقلاب بهمن که عدالت و استقلال اقتصادی و آزادی های مدنی بود امروز در٣۱مین سالگرد آن به فراموشی سپرده شده است. چه باید کرد؟
۱- وظیفه همه کارگران پیشرو است که در تشکیل سنگ بنای یک جامعه مدنی به تشکیل سندیکاهای کارگری مدد رسانند و این وظیفه را در صدر خواسته ها و عمل روزمره اشان قرار دهند.
۲- با توجه به ظرفیت های قانون اساسی از جمله اصل ۹ (هیچ مقامی حق ندارد بنام حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشور آزادیهای مشروع را، هرچند با وضع قوانین و مقررات، سلب کند) اصل ۲۶ (احزاب، جمعیت ها، انجمن های سیاسی و صنفی و انجمنهای اسلامی یا اقلیتهای دینی شناخته شده آزادند،… هیچکس را نمی توان از شرکت در آنها منع کرد یا به شرکت در یکی از آنها مجبور ساخت). اصل ۲۷ (تشکیل اجتماعات و راهپیمایی ها، بدون حمل سلاح، بشرط آنکه مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است). اصل ۴٣ (برای تامین استقلال اقتصادی جامعه و ریشه کن کردن فقر و محرومیت و برآوردن نیازهای انسان در جریان رشد، با حفظ آزادگی او، اقتصاد جمهوری اسلامی ایران بر اساس ضوابط زیر استوار میشود: ۱- تامین نیازهای اساسی: مسکن، خوراک، پوشاک، بهداشت، درمان، آموزش و پرورش و امکانات لازم برای تشکیل خانواده برای همه) آزادی تشکیل سندیکا، آزادی اجتماعات، داشتن زندگی مناسب با دستمزد در شان زحمکتشان، منزلت خود را خواستار باشیم .
٣- برای آزادی همه زندانیان مدافع حقوق کارگران از جمله اعضای هیات مدیره سندیکاهای کارگران شرکت واحد وهفت تپه: منصوراسالو، ابراهیم مددی، علی نجاتی و فعال کارگری محمد اشرفی و دیگر زندانیان کوشا باشیم.
ما دست یاری و کمک به طرف همه خواهران و برادران زحمتکش و مزدبگیر با فکر و عقیده دراز نموده، با همبستگی کارگری خود نگذاریم عرصه زندگی برایمان دشوارتر گردد.
دوستان کارگر و هموطنان عزیز
ما کارگران فلزکار مکانیک بنای تجدید عهد و پیمان درباره مسایل مشترک کارگریمان را داریم و به یمن فرا رسیدن این جشن بزرگ، می خواهیم این جشن بین المللی را با همبستگی خودمان، هر چه باشکوهتر به نمایش بگذاریم. کسانیکه دغدغه آزادی، استقلال اقتصادی، عدالت اجتماعی، صلح و آبادانی و سرافرازی این مرز و بوم را دارند، دست و قلب ما پذیرای یاری آنان است. جهت همراهی و پی گیری و دستیابی به مطالبات بر حق ومشترکمان ما را یاری کنید تا با سربلندی و افتخار فردایی بهتر برای فرزندانمان را آماده کنیم. تصمیم با ماست.
کارگران فلزکار مکانیک – اسفند ٨٨
رونوشت به:
سندیکای کارگران شرکت واحد- سندیکای کارگران هفت تپه- کارگران ایران خودرو(سایت خودروکار)- هیات بازگشایی سندیکای کارگران نقاش- کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل های کارگری- کمیته پیگیری برای ایجاد تشکل های کارگری- کانون مدافعان حقوق کارگر- اتحادیه آزاد کارگران- جمعی ازفعالین کارگری GFK – شورای کارگران ذوب آهن ودیگرتشکل های کارگری .
