امروز در اساس اوضاع این و آن خیلی هم با آن زمان متفاوت نیست. ایران و امریکا نمی توانند با هم رابطه نداشته باشند. اما ناتوانی ذاتی و تاریخی داخلی های امروز به همراه اشتباهات مکرر طرف خارجی (امریکا) اوضاع و نقش ها را درهم و پیچانده کرده است. خارجی ها (دولتهای غربی) برای امداد رژیم دیکتاتوری حاکم بر ایران و برای مسدود کردن مسیر دمکراسی در ایران مجبور شده اند دست به کارهای عجوج و مأجوج بزند. اجنبی ها امروز برای نگهداری حکومت آخوندی که به شدت مورد تنفر مردم ایران قرار دارد به هر بیراه ای می زنند. دولتهای غربی برای گرفتن امضاء پای توافقنامه اتمی از رژیم ورشکسته آخوندی چشمانشان را به روی نقض شدید و مداوم حقوق پایه ای مردم ایران کاملاً بسته اند و در مقابل افزایش شماراعدام بعد از ریاست روحانی "اعتدالگرا"، حداقل 1200 اعدام، چیزی به روی مبارک نمی آورند. همین چند روز پیش، 18 نوامبر، مجمع عمومی سازمان ملل متحد رژیم آخوندی را به خاطر نقض شدید حقوق بشر برای شصت و یکمین بار محکوم کرد.دولتهای غربی اما در عمل جیک اشاندر نمی آید. شاید آنهاهم درک کرده اند که اعدام و شکنجه و شلاق مایه حیات این رژیم لعنتی است نمی تواند از آن دست بکشد. درخواست بهبود وضعیت حقوق بشر از رژیمی با استفاده از "قانون" به طور روزمره مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر را لگدمال می کند ساده لوحی و آب در هاون کوبیدن است. به قول شمالی های ایران دوشیدن قوچ است. در اوان این قایم باشک بازی رژیم بنیادگرای حاکم بر ایران با دولتهای غربی، گند این مماشات مسخره منطقه و کل دنیا را گرفته است. حقیقت این است که رژیم مذهبی حاکم بر ایران در مقابل خود و تمدن بشری دیواری بلند و قطوری وضع کرده است، تا به وسیله آن حق شرکت مردم در سرنوشت کشورشان و حتی حق زندگی انسانی آنها را سلب کند.
برخی از کسانیکه از دکان حرّافی حقوق بشری نان می خورند، خود را از دیدن این دیوار محروم کرده و از رژیم آدمخوار آخوندی تعریفی خیالی کرده و آن را مطابق خواست "اراده برتر" جلوه می دهند. این افراد از اینکه رژیم ددمنش آخوندی را دمکراتیک می خوانند اصلاً شرم نمی کنند. این موجودات ابن الوقت از زیر دیوار به حریم رژیم مذهبی ایران خزیده و با رفت و آمد مکرر سعی می کنند خط قرمز ارتباط با رژیم دیکتاتوری را پاک کنند. سعی میکنند وقاحت نزدیکی با رجال رژیم وحشی بنیادگرای خون آشام را از انظار بپوشانند. بنیادگرائی مذهبی را فقط با دمکراسی و با دولت لائیک، یعنی آنچه که اساساً در چنته رژیم آدمخوار نیست، می توان از میان برداشت.
در میان این مباحث، دولت رئیس جمهور "اصلاح طلب" که با قول ترمیم اوضاع اقتصادی به میدان آمده بود، 40% به نرخ نان مردم افزوده و بودجه سپاه پاسداران را 50% و بودجه وزارت دفاع را 30% بالا برده است. بنا به گزارش بانک مرکزی ایران حقوق حداقل یک کارگر تا کنون به اندازه یک سوم خرج مایحتاج او بود؛ حقوق یک بازنشسته، قبل از گرانی نان، تنها برای سیر شدنش به وسیله نان بود؛ با این تدابیر دولت "اعتدال" اکنون چه اتفاقی در راه است؟
نوشته اسماعیل محدث
این مقاله درتاریخ19 دسامبر 2014 در روزنامه سراسری ایتالیایی، لوپینیونه به چاپ رسید
http://www.opinione.it/esteri/2014/12/19/mohades_esteri-19-12.aspx
