کارخانة بیسکویت ویتانا تا قبل از سال 85 دولتی بود. در این سال باندهای وابسته به پاسدار احمدی نژاد تحت عنوان خصوصی سازی این کارخانه را تصاحب کردند. ابتدا کارخانه را به مدت 18 ماه به بهانة ضرردهی و با اعلام ورشکستگی تعطیل کردند. سپس فردی به نام فخرالدینی که باجناق پاسدار احمدی نژاد است, با همدستی فردی به نام اسلامی, کارخانه را با دهها میلیارد تومان سرمایه, تنها به مبلغ 7 میلیارد تومان از دولت خریداری کردند. مدیر عامل قبلی این کارخانه نیز صفایی فراهانی معاون وزیر اقتصاد در دولت خاتمی بود که به همراه مجتبی لاری برادر وزیر کشور رژیم در همان دولت, کارخانه را به فخرالدینی باجناق احمدی نژاد فروختند. فخرالدینی که شریک دیگری به نام سعدی از کارگزاران دیگر رژیم دارد از همان ابتدا علاوه بر اخذ وامهای کلان از دولت برای باصطلاح راه اندازی کارخانه دست به چپاول گسترده اموال کارخانه زد از جمله: قسمت شکلات سازی کارخانه را فروختند و قسمتهای مختلف کارخانه را هم به ارگانهایی مثل صدا وسیما و شرکت بیمه معلم, اجاره دادند. برای کارخانه ویتانا تنها یک سالن تولید بیسکویت باقی ماند. فخرالدینی علاوه بر کارخانه ویتانا سه شرکت دیگر بنامهای شَهْدْهنگام, شیرین طعم و شرکت پخش مواد غذایی نفیس دارد. فخرالدینی و اسلامی , برای دزدی وچپاول هرچه بیشتر, متقلبانه به محصولات شرکت های خودشان مارک کارخانه ویتانا را میزنند و از اعتبار این کارخانه برای فروش محصولات غیر استاندارد خودشان سوء استفاده میکنند. در ادامه این دزدیها, مواد اولیه کارخانه ویتانا را که با یارانه و قیمت دولتی میگیرند برای تولید در شرکتهای شهد هنگام وشیرین طعم استفاده میکنند.
باندهای وابسته به احمدی نژاد در کارخانة ویتانا, در سراسر سال 88 برای چپاول بیشتر, فشار وحشتناکی را بر کارگران بخصوص کارگران قراردادی که حدود 200نفرهستند وارد کردند. این کارگران که بیش از 60درصدشان را زنان تشکیل میدهند میبایست دو برابر یک کارگر معمولی ولی با همان حقوق کار کنند. از جمله طبق قانون کار همین رژیم باید برای هر دستگاه فر بیسکویت 25 کارگر گذاشته شود اما 12 کارگر گذاشته اند. از طرف دیگر زنان کارگر که در شیفت شب کار میکنند فاقد سرویس رفت و آمد هستند و باید هزینة آن را خودشان بدهند. با اینکه ساعت شروع کار در کارخانة ویتانا 7 صبح است کارگران قراردادی باید برای باصطلاح گرم کردن فرْها از ساعت 6 صبح حاضر باشند اما برای این کار هیچ افزایش حقوق یا حق ایاب و ذَهاب ندارند. علاوه بر این روزهای پنجشنبه و جمعه هم کارگران قراردادی را مجبور به کار میکنند، ولی دستمزد روزهای تعطیل را به آنها نمیدهند و از 12 ساعت کار تنها 4 ساعت را پرداخت میکند. به کارگران قراردادی هرسه ماه یکبار حقوق دوماه قبل را میدهند و یکماه را نمیدهند. در ایام عید هیچگونه پولی بابت اضافه کاری یا هزینه های کمکی عید به کارگران قراردادی داده نشد.
البته درد و رنج کارگران قراردادی در این کارخانه فقط به این گزارش محدود نمیشود, از جمله اینکه طبق همین قانون کار موجود، میبایست کارگر قراردادی را که سه ماه در جایی کار میکند استخدام کنند, باند احمدی نژاد برای فرار از استخدام با کارگران قرارداد 89 روزه میبندند که به 90 روز تبدیل نشود تا کارگران را استخدام نکنند. یک برگ کاغذ سفید هم به امضای کارگر میرسانند تا هر زمان, هرچه خواستند بنویسند وکارگر موظف به اجرای آن است. برخورد باند احمدی نژاد در این کارخانه با کارگران قراردادی برده وار است, یکی از کارگران قراردادی میگفت کارفرما او را برای نوکری در خانه شان هم میبرد.