من با تکیه‌بر آشناییم نسبت به آثار و خدمات این موسیقیدان مردمی به‌جرئت می‌توانم بگویم جامعه ایران یکی از سرمایه‌های ملی و هنری خود در عرصه موسیقی کشور را ازدست‌داده است، ازجمله خدمات فراموشی ناپذیر آندرانیک به موسیقی مدرن کشورمان نقش برجسته وی در ایجاد تحوّلی بنیادین درزمینهٔ تنظیم آهنگ (اَرانژمان) در کنار دو تن دیگر از نام‌آوران موسیقی پاپ ایران زنده‌یاد ”واروژان“ و زنده‌یاد ”اریک آرکونت“ اواخر دهه چهل بوده است، او همچنین سرپرستی و رهبری ارکستر جاز رادیو ایران را به عهده داشت و با تنظیم و اجراهای مختلف در همان اوایل قابلیتش را درزمینهٔ آن نوع موسیقی نیز نشان داد.
خصلت انسانی و مردمی این موسیقیدان شریف و عشق او به آزادی میهن اسیرمان از دست حکومت دیکتاتور مردم‌کش، هنرکش و ضد ایرانی آخوندی که کهن دیارمان را به نابودی کشیده است، سرانجام او را به خانواده بزرگ مقاومت ایران کشاند. آندرانیک پس از پیوستن به ”شورای ملی مقاومت ایران“ جان تازه‌ای به آثار ملی و مردمی‌اش بخشید و آثار ارزشمندی از خود بجای گذاشت.
بی‌شک نام و یاد این هنرمند ارجمند در کنار بزرگانی چون مرضیه، عماد رام، منوچهر سخایی و همچنین استاد بزرگ نقاشی بهرام عالیوندی، در آسمان مقاومت ملّی و مردمی ایران جاودان خواهد ماند و نماد پایداری هنرمندان ایران برعلیه ظلم و ستم برای نسل آینده این کشور خواهد بود.
من به سهم خود، فقدان این موسیقیدان بزرگ مردم کشورمان را به مردم مبارز و فرهنگ دوست ایران و جامعه هنری کشورمان تسلیت میگویم و امیدوارم که جامعه هنرمندان ایرانی به‌ویژه در خارج از کشور که از آزادی عمل برخوردارند بتوانند ادامه دهند راه و آرمان ملی و مردمی آندرانیک بزرگ باشند.
23 فوریه 2015