اریک وورو-نماینده پارلمان فدرال سوئیس
با تشکر، سلام به خانمها و آقایان،
ضروری و فوری است که محاصرة پزشکی غیرانسانی را که نیروهای عراقی به پناهندگان کمپ لیبرتی اعمال می‌کنند، افشا کنیم.
از مدتی پیش تاکنون 24تن از ساکنین به دلیل عدم دسترسی به معالجه، ممنوعیت از انتقال آنها به بیمارستان، ممنوعیت ورود پزشکانی که می‌توانند بیماران را در محل معالجه کنند،جان باخته اند.
متأسفانه کمبود درمانهای لازم بیش از پیش وضعیت بیماران را وخیم‌تر میکند.
به عنوان یک نمایندة فدرال سوییسی به اصول حقوق بشر و اصول دموکراسی پایبند هستم. تقاضای خودم را از ملل متحد، از ایالات متحده و اتحادیه اروپا تکرار می‌کنم و از آنها می‌خواهم که در کمترین فرصت دست به عمل بزنند تا این بی‌عدالتی پایان یابد.
من همچنین خواهان آن هستم که مجرمین در این قضیه توسط دادگاههای بینالمللی، دادگاه حقوق بشر اروپا به دلیل جنایت علیه بشریت محاکمه شوند.
ما در مورد تعهدات دولت ایالات متحده، ملل متحد در نیویورک و کمیساریای عالی پناهندگان در ژنو صحبت می‌کنیم تا امنیت و بهداشت و درمان پناهندگان کمپ لیبرتی تأمین شود.
ما یک بار دیگر درخواست می‌کنیم تا سریعاً به این محاصرة جنایتکارانه پایان داده شود و به ساکنین کمپ اجازة دسترسی به خدمات پزشکی در عراق داده شود.
ما همچنین یادآوری می‌کنیم که این محاصره نقض آشکار حقوق بینالمللی است و عاملان این جنایت علیه بشریت باید مسئولیت خود را بپذیرند.
ما در استراسبورگ هم صحبت کردیم تا نخست‌وزیر عراق کمپ لیبرتی را به مثابه کمپی که تحت نظر کمیساریای عالی پناهندگان است، تلقی کند. مداخله کردیم تا محاصره و محدودیتهای ضدانسانی علیه کمپ لغو شود. تا ساکنان بتوانند سوخت، مواد غذایی، دارو، وسایل پشتیبانی و تجهیزات بخرند. تا ساکنان بتوانند آب تهیه کنند و به شبکة برق سراسری وصل شوند. تا آنها بتوانند با شبکة بهداشتی ارتباط داشته باشند و بدون فوت وقت اقداماتی اتخاذ کنند که امنیت ساکنین را تأمین کنند. از جمله دیوارهای بتونی محافظتی داشته باشند.
من با این وجود مجدداً از وزیر خارجه می‌خواهم تا نزد سفارت سوییس در عراق مداخله کند تا سفیر بتواند کار لازم را برای دسترسی بیماران کمپ لیبرتی به درمان انجام دهد و این دسترسی تضمین بشود.
امیدوارم که یک بار برای همیشه فراخوانهای ما شنیده شوند و وقتی ما دوباره یکدیگر را دیدیم بتوانیم بگوییم که پناهندگان و بیماران کمپ لیبرتی توانسته‌اند به درمان دسترسی داشته و آزادی خود را بازیابند.
کریستین پره‌گو- رئیس مشترک شورای قانونگذاری در ژنو
خانمهای عزیز، آقایان عزیز، خانواده‌های عزیز اشرفیها در لیبرتی.
من به طور خاص به اشرفیها در لیبرتی فکر می‌کنم که می‌خواستند با فشار رژیم ایران آنها را جابه‌جا کنند. یک شانتاژ وحشتناک اعمال شد، برای این که النهایه بعد از ماهها بحث، بعد از شرایط فوق‌العاده سخت، می‌گفتند که اگر از اشرف نروید ما اشرف را نابود می‌کنیم. اما بعد از ترک اشرف آنها چکار کردند؟ آنها این مردان و زنان را در یک شرایط غیرانسانی قرار دادند. لازم است که یک بار دیگر این شرایط را افشا کنیم. آقای زایاس درست گفت، ما مکانیسم‌های خاصی داریم که باید از آن استفاده کرد. اما ما در سازمان ملل هستیم و سازمان ملل باید حرف ما را از سالها پیش می‌شنید. اما موانع متعددی می‌تواند وجود داشته باشد. موانع سیاسی، استراتژیکی، درگیریها برای اعمال نفوذ وجود دارند. واقعیت این است که شرایط در لیبرتی بسیار بد است. شاید اولین تصاویری را که از لیبرتی دیدیم به خاطر داشته باشید. آنجا یک محل فرسوده بود. مشکل آب داشت. مشکل امنیتی و مشکلات بهداشتی داشت. من فکر می‌کنم که یک مسئولیت فوق‌العاده قوی وجود دارد. حق قانونی باید حق قانونی بماند. وقتی می‌بینیم که این حق تاکنون نقض شده است، می‌بایست فعالتر شویم و باعث شویم که حق قانونی رعایت شود. اخیراً دو گزارش منتشر شده است. یک گزارش که به طور واقعی آنچه را که امروز در لیبرتی می‌گذرد، روشن میکند. یک انجمن گزارشی در مورد وضع سلامتی ساکنان منتشر کرده و نشان می‌دهد که ساکنان لیبرتی تا چه حد مسائل پزشکی را خودشان به عهده گرفته‌اند و سعی می‌کنند در مقابل محاصره‌یی که از آن صحبت کردیم، مقاومت کنند. در میان آنها پزشکانی وجود دارند که تجهیزات ندارند. آنها سعی می‌کنند کار کنند، ولی باید آنها را تجهیز کرد تا بتوانند کارشان را انجام دهند.
این مردان و زنان مقاومت می‌کنند و ما باید در کنارشان باشیم و به آنها نشان دهیم که می‌توانیم مقاومت کنیم.
یک گزارش دیگر هم در ژانویه سال 2015 توسط نمایندة ویژة سابق سازمان ملل متحد منتشر شده است. این گزارش می‌گوید زمان بحث کردن گذشته است و زمان عمل کردن است، زیرا شرایط رو به وخامت است نمایندگی سازمان ملل می‌بایست از کمیساریای عالی پناهندگی بخواهد که مسئولیت کمپ لیبرتی را بپذیرد. ما به سازمان ملل فراخوان می‌دهیم. ما باید در چارچوب کنفراانس در مورد سلامتی زنان و مردان لیبرتی مداخله کنیم. این شرایط غیرقابل تحمل است ولی ما هستیم و دست به عمل می‌زنیم تا زمانی که زنان و مردان لیبرتی به آزادی برسند.
دکتر یوسف لسانی- رئیس انجمن ازادی و دمکراسی برای ایران در ایتالیا
خانمها و آقایان، مهمانان و دوستان عزیز، روز به خیر با تشکر از برگزارکنندگان این جلسه، به عنوان دکتر داروساز. قبل از هر چیزی باید به یک موضوع اساسی و بنیادی اشاره کنم و آن این است که حق دسترسی به درمان و دارو برای هر انسان در هر کجای دنیا و در هر شرایط یک حق شناخته شده نه تنها از جهت وجدان بشریت بلکه از طرف سازمانها و ارگانهای بین المللی ذیصلاح که قوانین و کنوانسیونهای متفاوتی را برای تأمین و نظارت آن به تصویب رسوندن و سالانه بودجه های زیادی را به خودش اختصاص می دهد تعدادی از ساکنان لیبرتی نیاز مبرم به عمل جراحی دارند. در لیبرتی کسانی هستند که در جریان حملات نظامی افراد مالکی وابسته به آخوندهای حاکم در ایران به شدت آسیب دیده اند و همزمان نیاز شدید به داروهای ویژه دارند که از پیشرفت و آسیب جلوگیری بشود که اگر به عمل جراحی و داروهای مورد نیاز نرسند اندامهای دیگر صدمه دیده و برای همیشه فلج می شوند. برای بعضی از ساکنان این اتفاق افتاده. تعدادی از ساکنان لیبرتی که دچار مشکلات بینایی شده بودند به دلیل ممانعت عمدی از مراجعه به چشم پزشک و داروهای اولیه دچار آسیبهای جدی شدند بیماریهای تنفسی، کبد، کلیه به خاطر در دسترس نبودن دارو در شروع بیماری تبدیل به بیماریهای حاد و غیرقابل علاج شده است. این رفتار ضدبشری به طور روزمره و سیستماتیک در چارچوب محاصرة غیرانسانی پزشکی، ساکنان لیبرتی را هدف قرار داده. ایالات متحدة آمریکا، سازمان ملل متحد، اتحادیه اروپا از توانایی ها و ظرفیتهای گسترده ای برخوردار هستند. به خصوص آمریکا و سازمان ملل متحد که قراردادها و توافقاتی را در جهت امنیت، حفاظت، آرامش ساکنان لیبرتی امضا کرده. ولی متأسفانه مسئولانه متعهد و پیگیر آن نبوده است. بی عملی و بی تفاوتی ریشه در سیاست مماشات با دیکتاتوری بنیادگرای حاکم در ایران دارد که آسیبهای فراوانی به ساکنان لیبرتی، یعنی کسانی که مشمول کنوانسیونهای ژنو و پناهجویان تحت نگرانی در کمیسیاریای عالی پناهندگی هستند وارد کرده است. از ایالات متحدة آمریکا و سازمان ملل متحد می خواهیم تا به تعهدات خودشان در برابر ساکنان لیبرتی مسئولانه عمل کنند. و علاوه بر این دولت عراق را به انجام وظایف و احترام به حقوق بین المللی و قانونی ساکنان لیبرتی فرابخواند. با تشکر
بهزاد نظیری- نمایندة مجاهدان لیبرتی در ژنو
بهزاد نظیری:خانمها و آقایان شرکت‌کننده، من به‌عنوان نمایندة ساکنان لیبرتی در سازمان ملل در اینجا هستم.. در مورد همة وجوه توضیح داده شد. من نمی‌خواهم به جزییات برگردم. فقط می‌خواهم در مورد آخرین نفری که شهادت داد بگویم که ما در برابر یک جنایت علیه بشریت قرار داریم. 
همان‌طور که فرانکو فراتینی گفت، کمپ لیبرتی قرار بود یک محل ترانزیت باشد. محل عبور موقت. در حالی که به یک بازداشتگاه تبدیل شد من می‌خواهم روی این انگشت بگذارم که این محاصره از سال 2009 اعمال میشود. ما یک گزارش از آنچه که اینجا گفته شد به گزارشگر ویژة حق سلامتی خواهیم داد. یونامی کار خود را انجام نمی‌دهد. آنچه که شما اینجا شنیدید، آنچه که شما در تصاویر دیدید، توسط نمایندگان ملل متحد در لیبرتی منعکس نمی‌شوند. آنها منافع دیپلوماتیک و روابط با دولت عراق را بر مأموریتشان مرجح می‌شمارند. درحالی که مأموریت آنها منعکس‌کردن نقض حقوق بشر است. مأموریت آنها گزارش‌دادن است. یادداشت تفاهم بین نمایندة ویژة سازمان ملل در زمان مالکی و نمایندة دولت مالکی امضا شده است. در این قرارداد امکان دسترسی به مداوا وجود دارد. اما این حق، روزانه نقض میشود.
بعد از همة چیزهایی که گفته شد، فارغ از وجوه تکنیکی و پزشکی، یک وجه سیاسی وجود دارد. دلایل سیاسی که هم‌چنان وجود دارند. من می‌خواهم فقط به شهادت یک پزشک عراقی که مسئول کار در اشرف و لیبرتی بوده است و این روند را دنبال می‌کرده است، توجه کنید. این گزارش به انگلیسی است که به یک سازمان غیردولتی داده شده است. به انگلیسی است و من تلاشم را می‌کنم؛ پاراگراف کوتاهی است، اما به‌نظرم مهم است، به‌عنوان یک جمع‌بندی از آنچه گفته شد؛
این پزشک بعد از آخرین ویزیتش اینچنین گزارش میکند:
«حدود 10 سال من در پرونده‌های پزشکی ساکنان اشرف مسئولیت داشتم، من سالها بیماران اشرف را معالجه می‌کردم، متأسفانه در عراق خدمات درمانی آلت‌دست سیاست قرار گرفته است. در حال حاضر ارگان مشخصی خدمات درمانی عراق را تحت کنترل خود گرفته و از آن استفادة ابزاری در جهت بیشبرد اهداف سیاسی خود میکند. بعد از بازاسکان ساکنان در کمپ لیبرتی، تمامی ارتباطات آنها با دنیای بیرون ممنوع شده و توسط سرویس‌های امنیتی عراق متوقف شده است. ویزیت‌های من در داخل کمپ نیز ممنوع شد».
یعنی پزشکانی که در کمپ اشرف بیماران را مورد معالجه قرار میدادند دیگر نمیتوانند به کمپ لیبرتی بروند.
ادامه میدهم: «بعد از اینکه دولت تغییر کرد، نیروهای امنیتی هرگز از فشارهای عمدی بر ساکنان دست بر نداشتند، مانند اعمال محدودیت برای بیماران در مراجعه به تنها یک بیمارستان و تحمیل تأخیرهای طولانی برای انتقال ساکنان به بیمارستان و ممانعت همراهی بیماران نیازمند توسط مترجمان و پرستاران خود. به این ترتیب، آنها به آزار و اذیت غیرقانونی ساکنان ادامه میدهند. این محدودیت‌ها نقض آشکار تمامی کنوانسیونهای بینالمللی به‌شمار میآید».
من اینجا فهرستی را در دست دارم که توسط کمیتة پزشکی کمپ لیبرتی برای ما ارسال شده است. در حالی‌که 907 نفر در لیست انتظار درمان هستند و به دلایل سیاسی از مراجعة آنها ممانعت بعمل میآید.
در پایان، جهت اینکه واضح باشیم، بگذارید خواستهای اصلی‌مان را یادآوری کنم. ابتدا، باید امکان دسترسی ساکنان به بیمارستان‌های مختلف فراهم شود. آنها باید به تعداد مورد نیاز تردد کنند. آنها همچنین باید امکان همراهی توسط مترجم و پرستار خودشان را داشته باشند. دوم، باید به ساکنان اجازه داده شود تجهیزات پزشکی‌شان را که پائولو کازاکا اشاره کرد و به‌ارزش حدودی دومیلیون دلار است، به لیبرتی منتقل کنند. تمام این دستگاه‌ها از جمله دستگاه ام.آر.آی. و رادیولوژی و تجهیزات اتاق جراحی که در اشرف ماندهاند و اجازة انتقال آنها به لیبرتی داده نشده است.
سوم، ساکنان باید اجازه یابند از متخصصان عراقی بخواهند، با پرداخت مخارج توسط ساکنان، به لیبرتی بیایند. جانفرانکو به مخارج مربوط به خدمات پزشکی که توسط کمیتة پزشکی کمپ لیبرتی هزینه شده، اشاره کرد. تاکنون میلیون‌ها دلار هزینه شده تا این خدمات فراهم شود.
با پوزش از اینکه سخنانم به درازا کشید، ولی فکر کنم نکات مهمی بود که باید گفته میشد.
من فقط با آنچه خانم پره‌گو گفتند صحبتم را خاتمه میدهم: نکتة مهم این است که اگر لیبرتی به‌عنوان یک کمپ پناهندگی تحت نظر کمیساریای عالی پناهندگی به‌رسمیت شناخته شود، چنین مشکلاتی وجود نخواهد داشت، یعنی این پرونده از دولت عراق که دلایلی برای پیروی از دستورات رژیم ایران دارد به سازمان ملل منتقل میشود و این سازمان باید مسئولیت‌های خود را به‌عهده بگیرد.
فوریه 2015
