ذیلا فشرده گفتگو با این کارگران را ملاحظه می کنید:
ـ مصطفی- 28 ساله: هر کسی بالاخره یک آرزوی دارد. آرزوی من زندگی خوب. آرزویم این است با همین حقوق 190 هزار تومانی لااقل در این کارخانه بمانم. فکر نمی کنم به آرزویی که ما کارگران داریم برسیم . این حداکثر آرزوی من است.
ـ داوود-33 ساله:  آرزو؟! بزرگ ترین آرزویی که داشتم این بود یک زندگی آروم و مفرح و بی دردسر داشته باشم که متاسفانه بهش نرسیدم و با شرایط ممکن و موجود الان فکر می کنم تا 100 سال آینده هم به این آرزو نرسم
ـ محسن-55 ساله: آرزوی من این است که بدهکاری هایم را صاف کنم همین.
ـ قاسم-36 ساله: آرزوی من هم مثل هر پدری آرزوی موفقیت فرزندانم را دارم. اما با این حقوق و وضعیت اقتصادی همیشه شرمنده شان شده ام.