ما مادران میدان دی مایو خواستار آزادی فوری زنان دستگیر شده هستیم. و همراه با مادران خواستار آزادی تمام زندانیان سیاسی و محاکمه و مجازات سرکوبگران هستیم.
مبارزة خلق های جهان مبارزة خود ماست
ابه د بونافینی رئیس انجمن مادران میدان دی مایو »
نگاهی به آرژانتین و سوابق امر:
در سال 1976- کودتای نظامی سرگرد ارتش خورخه رافائل ویدلا در آرژانتین رخ داد. ویدلا تحت عنوان مبارزه با «تروریسم» طی 7 سال حاکمیتش دست به کشتار بیرحمانه از آزادیخواهان آرژانتینی زد. این دوران به «جنگ کثیف» در تاریخ آرژانتین مشهور شده است. حاصل کشتار های جنگ کثیف 13هزار کشته و بیش از سی هزار مفقودالاثر بود. در سال ١٩٧٧ یعنی یک سال بعد از شروع کودتا و آغاز کشتارها، در حالی که هر صدای اعتراضی در نطفه خفه می شد، 14تن از مادران که برای گرفتن خبر از موقعیت فرزندانشان از هر اداره و مرجع حکومتی رانده شده بودند، به «میدان دی مایو» در مقابل کاخ صورتی رنگ ریاست‌جمهوری رفته و در آنجا اجتماع کردند. از آن جا که هر تجمعی ولو دو یا سه نفره در آن زمان غیرقانونی تلقی می شد مادران دور برج "آزادی" در مقابل کاخ ریاست جمهوری راه می رفتند تا سربازان مانع حضور آنها نشوند. قدم های کوچکی که آن روز مادران برداشتند سرآغاز جنبش پرشوری شد که بعدها به نام جنبش "مادران میدان دی مایو" در جهان معروف گشت. در همان ابتدا ٣ تن از مادران پایه گذار جنبش مفقود شدند. اما این اقدامات جنایتکارانه نتوانست مانعی در برابر اراده مادران گردد.
جنبش مادران پلازا دی مایو سرمشق مادران در سایر کشورهای جهان نیز گردید. در سال 1976 در جریان کودتای شیلی توسط آگوستو پینوشه دهها هزار نفر مفقود و کشته شدند. پینوشه که فکر می کرد در دوران بازنشستگی آسوده خواهد بود، بر اثر فشار و پیگیری مادران و بازماندگان قربانیان به دادگاه فراخوانده شد و تا زمان مرگش در حبس خانگی قرار داشت.
ویدلا می خواست مخالفان با دست و پای بسته در عمق آبهای اقیانوس دفن گردند و همه چیز بی سر و صدا به دست فراموشی سپرده شود. اما مادران میدان دی مائو نگذاشتند جنایتهای جنایتکاران به فراموشی سپرده شود. 30سال است که مادران میدان دی مایو بعد از ظهر هر پنجشنبه با پوشیدن "روسری سفید" در میدان مرکزی بوئنوس آیرس جمع می گردند. آنها همچنان خواهان افشای جنایات و جنایتکارانی هستند که در روزهای دیکتاتوری ویدلا دست به کشتار فرزندان آرژانتین زدند».
پاسخ مادران قیام
اما مادران قیام، در پاسخ به ابه د بونافینی از بهار آزادی گفتند:
«مادران قیام در ایران در حالی سال خورشیدی جدید و نوروز جهانی را آغاز می کنند که فرزندان بیگناهشان یا در دل خاک مدفون شده اند، یا سال هاست مفقود و یا در زندان ها بلاتکلیف هستند. عده ی زیادی از فرزندانشان نیز مجروح و معلول در کنج خانه ها در انتظار بهبودی اند. اما ما، مادران با حضور جمعی خود در پارک لاله تهران صدای فرزندان مان و صدای خانواده های رنجدیده را فریاد زدیم و به گوش مردم ایران و جهان رساندیم. مقامات امنیتی این حرکت را تاب نیاوردند و تعداد زیادی از مادران را دستگیر ... کردند. ..
با این حال آزادی خواهان بسیاری صدای اعتراض ما را شنیدند و خواهان آزادی مادران دربند شدند. شما مادران میدان دی مایو نیز که سی و سه سال است برای رسیدن به خواسته های به حق خود از پای ننشسته اید، فریاد ما را شنیدید و در پیوند به درد مشترک مان از ما حمایت کردید. از حمایت شما و تمامی مردمی که برای آزادی مادران در بند ما را همراهی کردند بر خود می بالیم. درود بی پایان ما را در بهار زندگی پذیرا باشید. به امید روزی که همه مردم ایران و جهان در صلح و امنیت، آزاد و برابر به طور عادلانه در کنار هم زندگی کنند.
مادران قیام ایران - فروردین 1389»
