تلویزیون سی.ان.ان 13 آوریل 2010 (24فروردین 1389)
سؤال:  سخنگوی وزارت‌خارجه چین امروز گفت فشار و تحریمها در ارتباط با برنامه اتمی علیه ایران، نمی‌توانند بنیاداً مسأله را حل کنند, من می‌خواهم شما اگر ممکنست روشن کنید دقیقاً معتقد هستید پرزیدنت هو جینتائو توافق کرده و معتقدید که یک تحریم اقتصادی نیشدار را چینی‌ها امضا خواهند کرد یا خیر و اینکه آنچه شما به چینی‌ها گفته‌اید به این لحاظ که آنها نگران میزان نفتی هستند که از ایران می‌گرفتند. در این ارتباط آمریکا چه کمکی به چینی‌ها می‌تواند بکند؟ با تشکر
اوباما:  آنچه من می‌دانم عبارتست از اینکه چینی‌ها نماینده ویژه خودشان را به اجلاس گفتگوها در نیویورک فرستاده‌اند. آنها پروسه کار روی پیشنویس برای قطعنامه تحریمها را شروع کرده‌اند. این بخشی از تلاشهای گروه پنج بعلاوه یک است.
 آمریکا این پروسه را به تنهایی طی نمی‌کند ما مشارکت روسها را داریم و سایر اعضای گروه پنج به علاوه یک هم هست که معتقدم حائز اهمیت است که با همه آنها و با همدیگر علامتی قوی به ایران بفرستیم که؛ نقض مستمر قطعنامه‌های شورای امنیت ملل‌متحد علاوه بر نقض التزاماتشان نسبت به ان.پی.تی (پیمان منع تکثیر) عواقبی خواهد داشت.
 آنها بنابراین بهتر است مسیر بهتری را پیش بگیرند. شما درست می‌گویید که طبعاً چینی‌ها نگران هستند از اینکه چه پیامدهایی برای آنها و سایرین روی مقوله اقتصادی ممکنست داشته باشد. ایران یک تولید کننده نفت است و من فکر می‌کنم که کشورهای زیادی در اطراف جهان روابط تجاری با ایران دارند. البته ما این را مد نظر داریم و در نظر گرفته‌ایم.
 اما آنچه من به پرزیدنت هو گفتم و پیامم به هر رهبر کشورهای جهان که با آنها توانستم صحبت کنم این بوده است که باید پیامدهایی وجود داشته باشد. اگر حرف ما این است که ان.پی.تی مهم است و عدم تکثیر مهم است؛ بنابراین وقتی مشاهده کنیم که این التزامات مکرراً زیرپا گذاشته می‌شوند، آنگاه برای جامعه بین‌الملل مهم است که متحد شوند.
آنچه من می‌گویم این است که اگر در نظر بگیرید به لحاظ چشم‌انداز تحریمها, حدود یک سال قبل در کجا بودیم، این واقعیت که ما روسها و چین و سایر اعضای گروه پنج به علاوه یک، یک گفتگوی جدی حول نظام تحریمها داشتیم که مشابه تحریمهای جدی می‌باشد که علیه کره شمالی, وقتی که التزاماتش را زیر پا گذاشت, اعمال گردید. این, علامتی از آن است که به چه درجه ای, دیپلماسی بین المللی, این امکان فزاینده را برای ما فراهم می کند تا آن دسته از کشورهایی که التزامات بین المللی خود را زیرپا می گذارند, منزوی کنیم. و همانطور که فکر می کنم چند هفته پیش گفتم, من علاقمند نیستم که این پروسه, ماهها بطول انجامد. من می خواهم ببینم که این پروسه, به طور قاطع و سریع جلو برود, تا به ایران این پیام را بفرستد که ما به آن کشور اجازه می دهیم تا در محاسبات خود تغییری صورت دهد. فراموش نکنید که من, به طور مکرر گفته ام که تحت پیمان ان پی تی, ایران حق استفاده از انرژی صلح آمیز اتمی را دارد, همانطور که همه ما, امضا کنندگان ان پی تی داریم. اما با توجه به نقض مکرری که ما از طرف ایران دیده ایم, فکر می کنم جامعه جهانی بطور قابل فهمی, التزامات آنها را در زمینه برنامه صلح آمیز انرژی اتمی مورد سئوال قرار می دهد. آنها برای احیای این اعتماد, راهی در پیش رو دارند. برای مثال, ما -- منظورم اکنون, کشورهای 1+5 و نیز آژانس بین المللی انرژی اتمی است-- یک مشی خیلی منطقی را در برابر آنها قرار دادیم که به آنها اجازه می داد نیازهای انرژی صلح آمیز اتمی خود را دنبال کنند, اما خیلی از نگرانی های موجود حول برنامه تسلیحات اتمی آنها را فرو می نشاند. آنها تا این نقطه, این را رد کرده اند. به همین دلیل , این موضوع حائز اهمیت است و من هم  از ابتدا گفته ام که ما در یک مسیر دو وجهی حرکت خواهیم کرد, و بخشی از این مسیر دو وجهی, این است که اطمینان حاصل کنیم , نظامی از تحریمات برقرار باشد. آخرین نکته ای که می خواهم در مورد تحریمات بگویم این است که , برخی اوقات استدلالهایی می شنوم که می گوید, خوب, تحریمات,  الزاما کارایی نخواهند داشت. تحریمات, آن عصای جادویی مورد نظر نیستند. اما کاری که تحریمات, به طور واقعی می کند این است که,  امیدواریم محاسبات دولتی مانند ایران را تغییر دهد. به نحوی که آنها ببینند,  بهای دنبال کردن برنامه تسلیحات اتمی, بیش از منفعتش می باشد. و ما امیدواریم که در چنین پروسه ای, اگر این بها به قدر کافی بالا برده شود, و منافع برنامه تسلیحاتی به قدر کافی کاهش پیدا کند, آنها ,نه فقط بخاطر امنیت و خوشبختی جهان, بلکه همچنین به خاطر مردم خودشان, تصمیم درست را اتخاذ کنند...