مـور

درلرزه نیفت چون که ره ، ویران است

شب ،تیره و سرد و سربه سر باران است

یک مور به از هزار نــوح اَت گوید ؛

پـیـروزی از آن پـایـداران است

خوک

در پیش کَسان،خویش سرافکنده مکن

آزاده بمان و جان خود ، بنده مکن

چون خوک مباش و چهره در گند نمال

پستی نگزین و خویش شرمنده مکن

سرو

دانی سر سرو از چه رو خم نشود ؟

یک ذرّه زسبز روئیش کم نشود؟

زیرا به گرو نداده دل نـزد خسی

از بیش و کم زمانه دَر غَم نشود

کـویـر

بشنو که چه گویَـدَت کویر از دل پاک

ــ می سوزد و رخ نمی نماید نمناک ــ

گوید که به تَـفتـیده گی ات شادان باش

با تشنگی ات بساز و دل بـبُـر از افلاک

رود

تا چند به دَر دوخته ای چشم امید

دل،خوش زچه کرده ای به هر گفت و شنید

برخیز و چو رود رو به دریا بـنـمای

در باور رفـتـن ات میفکن تردید

خورشید

خورشید زجان خود ، تو را جان بخشید

مهر از دل خود، تو را فـراوان بخشید

چیزی در ازاء بخشش اش از تو نخواست

از مایه ی جان ، بدون جُبران بخشید

لاله

صبحست زسربرون کن اندیشه ی خواب

از روشنی مهر ، دمی چهره مـتـاب

از دست منه فرصت یک روزه ی عمر

برخیز و چو لاله ، زنـدگی را دریاب

شاهین

تا سینه چو ماکیان نهی بر کف خاک

سهمت نشود بغیر مُشتی خاشاک

شاهین سپهر باش و پرواز گزین

چونان مگسی دور مزن بر سر تاک .