کارخانه نوشابه‌‌‌‌سازی خرمشهر بر اثر سوءمدیریت و بدهی هنگفت به بانک‌های ملی و صادرات، ورشکسته شده و دست به اخراج کارگران خود زده است. این کارخانه در حالی تعطیل می‌شود که آب‌میوه‌ها و نوشابه‌های تولید عربستان، کویت و امارات، بازار جنوب ایران را اشباع کرده‌اند. به گفته منابع محلی، قرار بوده با وام صد میلیون تومانی بانک ملی، خط تولید جدیدی به این کارخانه افزوده شود، اما تعلل در ترخیص ماشین‌آلات خریداری شده از آلمان، موجب خوابیدن کار، تراکم بهره وام بانکی و در نهایت سقوط مالی کارخانه شده است.
فعالان کارگری از تجمع اعتراضی کارگران ۲۳ شرکت تخلیه و بارگیری فعال در بارانداز شلمچه نیز خبر می‌دهند. واگذاری امور این بارانداز به یک شرکت خصوصی، زندگی دست‌کم ۴۰۰ کارگر بارانداز، راننده اتوبوس و خانواده‌های آنان را به خطر می‌اندازد.
کمبود بودجه، تعدیل نیرو
شرکت لوله‌سازی اهواز در تعطیلات نوروزی، اقدام به اخراج ۵۰ کارگر قراردادی به بهانه تعدیل نیرو و کمبود بودجه کرده است. مدیران این واحد تولیدی در شب عید سال گذشته هم صدها کارگر را با بهانه‌ای مشابه جواب کرده بودند.
 یکی از فعالان کارگری منطقه به دویچه‌وله می‌گوید: «شهرداری و باراندازی و خیلی واحدهای دیگر، مدت‌هاست که کارهای خود را به دست پیمانکاران داده‌اند. دولت هیچ‌گونه نظارتی بر نحوه رفتار این پیمانکاران ندارد. پیمانکاران بعضی واحدها در چند ماه میلیاردر شدند، در صورتی که کارگران در بهترین حالت روزی هفت الی هشت هزار تومان درآمد داشتند. تازه با همین حقوق‌های پایین، بیشتر آنها حقوق معوقه دارند. خوشبختانه صحبت‌ها و اصرارهای فراوان در لوله‌سازی موجب شده که به ۳۵ نفر فرصت دوباره بدهند و برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها، منتظر بازنشستگی چند کارگر قدیمی شوند».

قراردادهای ظالمانه
این فعال کارگری تاکید می‌کند که دلیل اخراج‌ها در ماه‌های اسفند و فروردین این است که کارفرما، سنوات و اضافه دستمزد سالانه ندهد. او می‌گوید: «برای کارفرما صرف نمی‌کند که در تعطیلات نوروز به کارگر دستمزد بدهد. شب عید تعدیل نیرو می‌کنند که هم پول ندهند و هم سنوات تکمیل نشود. پس از فروردین اما ممکن است همین کارگران را به کار برگردانند. این غیرانسانی است. برخی شرکت‌ها، قراردادهای ۸۹ روزه  با کارگر می‌بندند، چون کارفرما برای قراردادهای سه ماهه‌‌‌به بالا باید حق بیمه پرداخت کند. این ظالمانه است. این‌گونه است که قانون را دور می‌زنند و کارگر به دلیل بی‌‌‌پناه بودن و نیاز به کار مجبور است زیر بار چنین ستمی برود».
دویچه وله