بحران به اندازه ای گسترش یافته که دیگر متولیان و کارگزاران حکومتی را ابایی از بیان گوشه هایی از نرخ رشد فقر و بیکاری و فلاکت نیست.  
در این رابطه معاون وزیر تعاون!، رفاه! و امور اجتماعی! حکومت در سخنانی با اشاره به نرخ خط فقر در پایتحت ۱۲،۵ میلیونی «سهم کلان‌شهر تهران را نسبت به سایر استان‌ها از حیث میزان فقیران در درون خود حدود ٣٠ درصد اعلام می‌کند».
ترجمان این آمار به شدت سانسور شده حکومتی همان نرخ ۳،۸ میلیون فقیر در پایتخت می باشد. آماری که مولد اولیه آن همان بی برنامگی، سردرگمی و بلبشوی دولت آخوند روحانی و به تبع آن وضعیت  وخیم اقتصادی در سراسرکشور است. بحرانی که رژیم آخوندی با سیاست های مخرب خود و  بویژه در پی هجوم سیل عظیم بخش های محروم جامعه به حاشیه شهرهای بزرگ، از جمله به پایتخت اکنون چهره کریه خود را به نمایش گذاشته است.  
وی در ادامه با اعلام اینکه هیچ نقشه ای از فقر در کشور وجود ندارد، (سایت حکومتی قدس آنلاین ۹ خرداد ۱۳۹۴) می افزاید: «تا قبل از سال ٨٤ آمار فقیران در ایران زیر ٣٠ درصد بود، اما از سال ٨٤ به این طرف، این آمار رو به افزایش رفته است تا جایی که هم‌اینک باید گفت تعداد فقیران در جمعیت ایران به بیش از ٤٠ درصد رسیده است و درصورتی که دولت برنامه‌ای برای این مسئله نداشته باشد، این آمار بیشتر از این خواهد شد. با احتساب جمعیت ٧٧ میلیون‌نفری ایران در پایان سال ٩٣، می‌توان به این جمع‌بندی رسید که بیش از ٣٠ میلیون‌نفر از مردم ایران امروز به زیر خط فقر رفته‌اند و دولت برنامه مشخصی برای توقف و کاهش این تعداد فقیر در کشور ندارد».
سخنان معاون وزیر در دولت آخوند روحانی در حالی بیان می شود که بنابه گزارش رسانه های حکومتی خط فقر در سال ۱۳۸۴ برای جمعیت ۴۸ میلیونی کشور بالغ بر ۳۰ درصد یعنی  معادل ۱۳ میلیون نفر بوده است، در حالیکه  طی یک دهه و با  افزایش جمعیت کل کشور به ۷۸ میلیون نفر، اکنون به مرز ۳۰ میلیون نفر رسیده است.
۱۰ خرداد ۱۳۹۴