شکسته باد داس دروگران مرگ
که گل را بباد می دهند و خَسان را پرورش.
باغ معلق نمرودیان،
شیب بی شکیب مرگ است بی گمان
تیشه می زنند بر پشته های ابر و نمی دانند
هر ضربه، شتاب می دهد
نزول سبزه زای باران را.
تیرباران می کنند قطره ها و نمی دانند
خون هر قطره، در زُهدان خود دارد
چه بسیار بارش های تازه را.

امروز،
پر کوله بارتر از یاران من، کس نیست
شوکت از آن سرزمینی ست
که در خشکسالی ضعیف خاک
چتر بلند فراخ باران
بر سر دارد و از حنظلیانش
باکی  نیست.

مسعود سعد به سُمج و من به کنج دوست
ببار ای باران که ایام در فصل دیگری ست.
ای دوست، ای مجاهد و مبارز خلق!
دو گوشواره از باران سرخ دلتان
این پیر را بس
تا مگر شنیده ها را از یاد مبرد
و دیده ها را بی حجاب عینکی
کلام کند.

من بازیگر واژگان مصنوع نیستم
که خود کوچک واژه یی از رنج میهنم
ذره یی خاکم، تشنه ی ریزش رحمت رفیق
ببار ای زاینده ابر آفتاب پناه!
ما همان قطره ی ناپیدای اقیانوسیم
بر سیاره یی که خاک ما را
خاکستان مردگان می خواهند
ما همان واژه مقاومتیم که از پای افتادنمان را
هرزه گان و ژاژخایان، منتظرند
چه انتظار بیهوده یی  

ببار ای ابر
که باریده اند بر غربت این خاک
با جان خود چه بسیاران، بی دریغ
ببار ای ابر
که باریده است بسی این طبق کش واژگان
از بلندای برج و باروهای ستم
بر فرو افتاده ستمدیدگان خاک نشین.

ببار ای باران
که برق تندر بغضم
لرزانده سینه و دل را ولی
راه نمی یابدش به دیدگان، امروز.

ببار ای باران
ای حرمت کلام عشق و آزادی و وفا.
                                          4 ژوئیه 2015