در پی انتشار خبر خشک شدن کامل این دریاچه در استان فارس همزمان با اوجگیری بحران محیط زیستی دربخش های بزرگی ازفلاط ایران، بسیاری از کارشناسان مسائل زیست محیطی به درستی انگشت اتهام را به سوی رژیم آخوندی به دلیل بی عملی و بی برنامگی حکومت دراز کرده اند. بنابراین گزارش (خبرگزاری صدا و سیمای حکومتی 20 تیر 1394) مسئول پارک ملی بختگان در استان فارس از ابعاد فاجعه زیست محیطی در پی خشک شدن دریاچه بختگان این چنین  خبر داد: «خشک شدن دریاچه 120 هزار هکتاری بختگان، سبب ایجاد طوفان های نمکی و ایجاد مشکلات پوستی، چشمی و ریوی برای مردم شهرستان های نی ریز، استهبان، خرامه و  ارسنجان می شود».

این کارگزار حکومتی در ادامه به سیاست های مخرب و غیراستاندارد رژیم آخوندی در تخریب محیط زیست کشور اعتراف کرده و می افزاید: «نمک دریاچه نیز با طوفان های نمکی به زمین های اطراف پراکنده شده و سبب شوری زمین های کشاورزی شده است».  
پیشتر نیز وزیر نیرو در کابینه آخوند روحانی  اعتراف کرده بود که «طی سال‌های گذشته در ساخت سد افراط کردیم».
دریاچه بختگان که روزی مرکز مهاجرت پرندگان زمستانی از روسیه و دشت های سیبری به ایران بود، همواره نقش مهمی را در حفظ ساختار محیط زیستی این خطه از میهن مان ایفا می کرد. برای نمونه این دریاچه باعث «افزایش رطوبت هوا»  می شد و به دلیل بلند بودن ارتفاع کوه ها ی پیرامون نی ریز، به رشد درختان انجیر، بادام و زیتون و همچنین آبیاری مصنوعی این منطقه کمک های شایانی می کرد.

«در پی کاهش ورودی آب رودخانه کر به دریاچه بختگان نی ریز (مقداری از آب کُر در گذشته به دلیل ساختن سد درودزن کم شده‌است)، ورودی آب دریاچه تنها محدود به سیلاب‌های منطقه (آباده طشک، شهرستان بختگان، خیر، نیریز، خرامه و ارسنجان) گردید. در این میان پس از ساختن سد سیوند بر روی رود سیوند (در تنگه بلاغی، دیگر سیلاب رودخانه «سیوند» هم به رود «کر» نرسید و در نتیجه به دریاچه نیریز نمی‌ریزد». ( دانشنامه ویکی پدیا)