مصطفی ناصری، از معاونان وزارت آموزش و پرورش رژیم به وجود هزار معلم در زندانهای حکومت آخوندی اذعان کرد. (خبرگزاری فارس متعلق به سپاه پاسداران-21مرداد94). وی که این آمار تکاندهنده را به نقل از سازمان زندانها اعلام کرد به تعداد زندانیان سیاسی از میان معلمان آزاده کشورمان که در زندانها و سیاه چالهای رژیم آخوندی هستند اشاره یی نکرد.
تردیدی نیست رقم واقعی معلمان زندانی بیش از اینهاست اما کارگزاران رژیم با توجه به گسترش اعتراضات فرهنگیان کشور سعی در کوچک جلوه دادن ابعاد وحشتناک بازداشت فرهنگیان زحمتکش و شریف دارند.
معاون وزارت آموزش و پرورش رژیم به نحو مضحکی تلاش کرد علت زندانی بودن این 1000 معلم را بدهکاری، ورشکستگی، مالباختگی و... جلوه دهد. که این خود به اندازه کافی برای سران غارتگر این رژیم مایه رسوایی است. چرا که نشان می دهد فرهنگیان که خود پرورش دهندگان نسل جوان هستند و مسئولیتی جز ارتقای فرهنگ و دانش و به تبع آن کاهش جرم و بزهکاری در جامعه ندارند، در زندگی محنت بار خود در زیر خط فقر تا کجا محرومند و چگونه تلاش آنها برای تأمین ابتدایی ترین نیازهای زندگی خود و خانواده هایشان به شکست انجامیده و آنها را راهی زندانهای این رژیم فاسد و تبهکار کرده است.
اما واقعیت این است که، آنچه کارگزاران رژیم آخوندی را به اذعان زندانی بودن 1000معلم وادار ساخته اعتراضهای فزاینده فرهنگیان است. علت تجمع معلمان مقدم بر هر خواسته یی این است که معلمان زندانی آزاد گردند. زیرا هرگونه اعتراض معلمان به سرکوب و خفقان، همچنان که اعتراضهای آنان به وضعیت مشقت بار زندگی در زیر خط فقر، به بازداشت و اتهامهایی چون «تبلیغ علیه نظام» و «فعالیت علیه امنیت ملی» و تحمل سالها حبس و شکنجه در زندانهای این رژیم ضدبشری منجر می شود. و این آن واقعیتی است که وزارت آموزش و پرورش رژیم در همدستی با سازمان زندانها که وظیفه یی جز حبس، شکنجه و خفه کردن هر گونه صدای مخالف ندارد، سعی در پوشاندن آن دارد.
به دنبال اعتراضهای گسترده و سراسری معلمان در اردیبهشت94، اسماعیل عبدی، دبیرکل کانون صنفی معلمین ایران، از سوی وزارت اطلاعات رژیم مورد تهدید قرار گرفت که چنانچه این اعتراضات ادامه پیدا کند وی دستگیر خواهد شد. از آنجا که اعتراضات معلمان توقفی نداشت، عوامل اطلاعاتی رژیم وی را در روز 6 تیر 94 هنگامی که به منظور شرکت در کنگره جهانی بین الملل آموزش در کانادا قصد خروج از کشور را داشت، دستگیر و به زندان افکندند و به وکیل او نیز اجازه ملاقات با موکلش را ندادند.
 رسول بداقی که از سال 88 دستگیر و محکوم به 6 سال حبس گردید به رغم پایان دوران محکومیتش در روز 15 مرداد 94 به خاطر پرونده سازیهای مجدد وزارت اطلاعات رژیم همچنان در بند است.. علی اکبر باغانی، محمود باقری، علیرضا هاشمی، عبدالرضا قنبری و بسیاری دیگر از معلمان در بند هیچ جرمی جز تلاش برای احقاق حقوق فرهنگیان و اعتراض علیه سرکوب و بیعدالتی ندارند، فرهنگیان معترض تاکنون به مجازاتهایی از قبیل زندان، تبعید، محرومیت از حق تدریس، کاهش حقوق و ...محکوم شده اند.
در شرایطی که دزدیهای نجومی سران و مقامات رژیم موضوع مستمر جنگ و جدالهای باندهای درون رژیم است، و خط فقر معادل 3.7میلیون تومان است، حقوق معلمان تنها یک میلیون تومان است. آنها در گردهماییها و تجمعهای اعتراضی خود از جمله در روز چهارشنبه 31تیر در مقابل مجلس رژیم، پلاکاردهایی با خود حمل می کردند که بر آنها نوشته بود: «نه زندان، نه تهدید، نه اخراج، معلم زندانی آزاد باید گردد»، «جای معلم در زندان نیست»، «امنیت معلم تأمین باید گردد»، «منزلت، معیشت حق مسلم ماست»، «نان، مسکن، منزلت». «آینده معلم تامین بایدگردد»، « زندانی سیاسی آزاد باید گردد»، «بیمه تکمیلی کارآمد حق مسلم ماست»، «ما خواهان حقوق بالاتر از خط فقر هستیم»، «آقای روحانی در عدالتت شک کن»، «گرسنگی تا کی؟»، «تحقیر اجتماعی و اقتصادی معلم تا کی»، «حقوق ما هیچ تناسبی با تورم کمرشکن ندارد»، «ما خواهان رفع تبعیض از سطوح مختلف آموزش و پرورش هستیم»، «معلم بیدار است از تبعیض بیزار است» و «معلم می میرد تبعیض نمی پذیرد».
خانم سهیلا صادق مسئول کمیسیون آموزش و پرورش شورای ملی مقاومت ایران ارگانهای بین المللی در دفاع از حقوق معلمان و فرهنگیان را فراخواند تا خواستار آزادی بلادرنگ تمامی معلمان مظلوم و دلسوزی گردند که به واسطه دیکتاتوری مذهبی حاکم بر ایران از حضور در کلاس درس محرومند و در اسارت به سر می برند و برای آزادی آنان دست به عمل بزنند.

کمیسیون آموزش و پرورش شورای ملی مقاومت ایران
23مرداد 1394 (14 اوت 2015)