فراخوان به تشکیل کمیته حقیقت یاب بین المللی در باره مرگ مشکوک زندانیان سیاسی
زندانی سیاسی مقاوم شاهرخ زمانی، فرزند دلیر مردم آذربایجان بعد از ظهر  روز یکشنبه ۲۲ شهریور ماه به نحو مشکوکی در زندان گوهردشت جان باخت. همبندان او در سالن 12 بند 4 ساعت 5 بعد از ظهر جسد او را با دهانی پرخون و سری کبود در تختش در زندان یافتند. وی تا ساعت 10 صبح امروز در کنار هم بندانش بوده و مانند همیشه سرحال و با نشاط بوده است. وی به طور ثابت ورزش می کرده است.
دژخیمان و مأموران اطلاعات کینه و خشم عمیقی از او به دل داشتند و از هیچ اذیت و آزاری در حق او فروگذار نمی کردند و بارها او را به مرگ تهدید کرده بودند. وی قبل از مرگش در یاداشتی نوشته بود: «در اداره اطلاعات به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم تهدید به مرگ شده ام از جمله مسمومیت، قرار دادن در کنار افراد عادی مبتلا به ایدز، وادار کردن افراد نامتعادل روانی، جانی و خطرناک به درگیری با من، قرار دادن افراد اطلاعاتی در پوشش زندانی در کنار من که مرا تشویق به فرار می کردند تا حین فرار با تیر کشته شوم که با شناسایی و افشای این افراد از آنها دور شده ام. .... در مورد هرگونه عواقب از این قبیل من به همه هشدار می دهم. مرگ من در زندان به هر دلیل متوجه مسئولین می باشد».  
شاهرخ زمانی، کارگر نقاش 51ساله، به خاطر فعالیتهایش در دفاع از حقوق کارگران، از جمله برقراری بیمه تأمین اجتماعی و بیمه بیکاری برای کارگران نقاش بارها بازداشت شد. او در سالهای اسارتش در زندانهای تبریز، یزد، قزل حصار و گوهردشت کرج تحت شدیدترین شکنجه ها و اعمال فشارها قرار داشت.
 او نخستین بار در سال 72 به اتهام فعالیت مخفیانه در سندیکای نقاشان دستگیر و 18ماه زندانی شد. بار دیگر در 18خرداد 90 در تبریز دستگیر و به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به 11 سال زندان محکوم شد. در شهریور 92 بار دیگر در دادگاههای فرمایشی آخوندها محاکمه و به اتهام «توهین به رهبری» به شش ماه حبس اضافی محکوم شد.
شاهرخ زمانی بارها به سلولهای انفرادی و بند قرنطینه منتقل شد و در اعتراض به این سبعیتها دست به اعتصاب غذا زد. هیچگاه اجازه ملاقات حضوری با خانواده اش را نداشت و نگذاشتند در مراسم ختم مادر و مراسم ازدواج دخترش شرکت کند. در دوران اسارتش در تبریز، دژخیمان او را به بند زندانیان مبتلا به بیماریهای خطرناک منتقل کردند. به خاطر شرایط وخامت بار زندان و شکنجه های شدید از انواع بیماریها رنج می برد و امکان درمان در خارج از زندان هم به او نمی دادند. وی به خاطر مواضع سرسختانه اش در مقابل رژیم آخوندی از احترام ویژه یی در میان زندانیان برخوردار بود و همواره پیشتاز حرکات اعتراضی در زندان بود.
قتل مخفیانه زندانیان یک روش شناخته شده در رژیم آخوندی به ویژه در سالهای اخیر بوده است. ولی الله فیض مهدوی، امیرحسین حشمت ساران، منصور رادپور، افشین اسانلو از این شمارند و پزشکی قانونی رژیم نیز در همه این مورد با اعلام دلایل واهی سعی در توجیه مرگ آنها نموده است.
خانم مریم رجوی، رئیس جمهور برگزیده مقاومت ایران، ضمن تسلیت به خانواده شاهرخ زمانی و مردم قهرمان آذربایجان و عموم کارگران تأکید کرد خون این زندانی مقاوم همچون 120هزار شهید راه آزادی تنها بر عزم و اراده مردم ایران برای سرنگونی این رژیم ضد بشری می افزاید و یاد و خاطره او مانند دیگر شهیدان راه آزادی در تاربخ ایران جاویدان خواهد ماند.
خانم رجوی سازمان ملل متحد به ویژه شورای امنیت و عموم مراجع بین المللی مدافع حقوق بشر را به محکوم کردن شرایط غیر انسانی زندانهای رژیم ایران و رفتار جنایتکارانه دژخیمان با زندانیان و اعمال انواع شکنجه ها و فشارها فراخواند و خواستار تشکیل یک هیأت بین المللی برای تحقیق در باره مرگ مشکوک زندانیان سیاسی شد.

دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران
22شهریور 1394 (13سپتامبر2015)