همه روزه در اغلب چهارراه‌ها ، میادین و خیابان‌های اصلی تهران و شهرهای بزرگ تجمع کارگرانی را می بینیم که منتظرند، تا کارفرمایی از راه برسد و آن‌ها را برای کار موقت و روزمزد ببرد. این روزها چه در آستانة فصل گرما و چه به دلیل اخراج گستردة کارگران قراردادی کارخانه ها, بر جمعیت کارگران ساختمانی افزوده شده است. نیاز به کار, این کارگران را مجبور کرده است تا به هر شرایطی که کارفرما تعیین میکند، تن دهند. در حال حاضر هیچ قانونی بر پرداخت و میزان دستمزد این کارگران حاکم نیست. شمار کارگران ساختمانی در سراسر ایران بالغ بر یک و نیم میلیون نفر میشود. آنان در معرض انواع و اقسام تهدیدات ایمنی در محیط کارشان هستند. به نحوی که سال گذشته رییس سازمان کار استان تهران اعلام کرد ،از مجموع 750 مورد حادثه رخ داده در بخش کارگران ساختمانی در تهران طی سال 87  به قربانی شدن و فوت240 کارگر انجامیده است. کارگران حادثه دیده که از خطر مرگ جان به در بردهاند نیز گاه برای تمام عمر دچار نقص عضو یا معلولیت شده و تا آخر عمر زمینگیر شدهاند. در شیراز رییس انجمن صنفی کارگران ساختمانی استان فارس گفت: روزانه یک کارگر ساختمانی در این استان به دلیل عدم رعایت ضوابط ایمنی جان خود را از دست می دهد. با این ابعاد از سوانح کارگری در میان کارگران ساختمانی, آنان از بیمههای درمانی و سوانح و بازنشستگی و از کارافتادگی محرومند و رژیم آخوندی عمدا آنان را بیمه نمیکند. محمد سعیدیکیا وزیر جنایتکار مسکن کابینة پاسدار احمدی نژاد در سال 87 برای توجیه بیمه نکردن این کارگران گفته بود: بیمه کارگران ساختمانی یکی از موضوعاتی است که با اجرای آن قیمت ساخت و سازهای کشور افزایش پیدا می‌کند.  یکی از کارگران ساختمانی که همسر و فرزندش مریض بودند گفت: یک سوم درآمدش را خرج دارو و درمان خانوادهاش میکند. اغلب این کارگران در بدترین شرایط زیستی به سر میبرند و بسیاری از آنان حتی مسکن ندارند و در خیابانها و پارکها سر بر زمین میگذارند. هر روز به امید لقمه نانی در بازار با سادهترین ابزار نظیر بیل و تیشه در میدان جمع میشوند اما اخیراً با هجوم مأموران سرکوبگر نیروی انتظامی یا شهرداریها مواجهند. یک کارگر ساده گفت اینقدر که ما را برای کاریابی اذیت میکنند اگر گدایی کنیم کاری با ما ندارند.
از جمله روز  یکشنبه22فروردین صدها کارگر ساختمانی که برای رفتن سر کار در خیابان 17 شهریور تهران تجمع کرده بودند مورد حملة وحشیانة نیروی انتظامی قرار گرفتند. نیروهای سرکوبگر به آنها حتی اجازة برداشتن بیل و سایر وسایل کار ساختمانی و بنایی را هم ندادند.