به نظر می رسد که حکومت عراق که از بیرون راندن پناهندگان ایرانی در اشرف مستإصل شده است، بیش از پیش به طور آشکاری خود را به دستورات اعمال خشونت که از تهران می رسد، مشروط کرده است. این حاکمیت که از سوی صندوقهای رإی طرد گردید و احتمالاً در کشور خودش در اقلیت است، به گدایی کردن حمایت از ملاهای ایرانی ناگزیر شده تا بتواند بقاء خودش را تإمین نماید. متإسفانه، باز هم این پناهندگان ایرانی اشرف هستند که بهای این وضعیت اسفبار را بایستی بپردازند.
پلیس عراق که نتوانسته آنها را متقاعد کند که کمپ خود را ترک کنند و از آن بدتر اینکه نتوانسته آنها را وادارد تا با دست و پای بسته خود را به پلیس بیرحم ملایان تسلیم کنند، دستور گرفته که زندگی در کمپ را برای پناهندگان غیر قابل تحمل سازد. برای نیل به این مقصد، خرده امکاناتی که بصورت مسخره ای چیده اند بخوبی تصویری از ظرفیت های دولت عراقی طرفدار ایران را نشان می دهد.
از چند ماه پیش، پلیس مگادسیبل ها روی کمپ می ریزد. ساکنان این شجاعت را داشته اند که با پخش موزیک تلاش کنند، اثر آنرا کاهش دهند.
جلادان که این را تاب نیاورده اند در شب 15 آوریل به کمپ ریخته اند، مردان و زنان را با باتوم مورد ضرب وشتم قرار داده اند، که نفر در اثر جراحات بستری شده اند.
پس هیئت نظارت سازمان ملل، که سلاحی جز دیپلماسی و متقاعد کردن در دست ندارد، در صحنه چه می کند؟ زمان آن فرارسیده است که یونامی دارای امکاناتی گردد که جلوی این قبیل تعرضات را بگیرد و بطور واقعی از پناهندگان حفاظت کند.
آیا به سمت سبرنیکای دیگری می رویم ؟ آیا ملت های دمکراتیک بایستی بعد از آنکه عمل انجام شده یک کشتار قرار گرفتند، بفکر ایجاد یک دادگاه بین المللی جدید بیافتند.
باید که وجدان جهانی بیدار شود و پیش از آنکه دیر شده باشد، اقدام کند.
از طرف کمیته فرانسوی برای یک ایران دموکراتیک
آلن ویوین
دبیر سابق دولت در امور خارجه
پاریس, 19 آوریل 2010
