در علم زیست محیطی حیات وحش به معنای مجموعه ای از “گونه های گیاهی , جانوری و زیستگاه های طبیعی» است. دراین راستا دانشنامه ویکی پدیا از جمله می نویسد: “طبق آمار سازمان حفاظت محیط زیست ایران ۱۱۴۰ گونه جانوری اعم از پستاندار، پرنده، خزنده، دوزیست و ماهیان آبهای داخلی و حدود ٦٥٠ گونه ماهی در آبهای دریایی در اکوسیستم‌های خشکی و آبهای داخلی کشور شناسایی شده است».
همچنین این مدیر حکومتی در ادامه به بحران های بزرگ در حاکمیت چپاولگر آخوندی اشاره کرده و می افزاید: “ ایران با چند بحران بزرگ رو به رو است. یکی بحران خاک است که هیچ‌کس متوجه آن نیست و صدای آن را نشنیده است. با توجه به اقلیم ایران بین ۴۰۰ تا ۸۰۰ سال طول می‌کشد تا یک سانتی‌متر خاک تولید شود اما در حالت خوش‌بینانه ما سالی ۲ میلیارد مترمکعب خاک از دست می‌دهیم. بحران دیگر آن است که در حدود ۱۰۰ میلیون هکتار پهنه سرزمین ایران، در دو سوم مساحت کشور، افت آبهای زیرزمینی به ۲ متر و بیشتر رسیده است و ما در بزرگترین بحران بیابان‌زایی قرن حاضر ۴۸۰ هزار هکتار بیابان‌زایی داشته‌ایم. افت آبهای زیرزمینی در این ابعاد یعنی اینکه چه دریاچه‌های بزرگ‌تر از ارومیه را در زیر زمین از دست می‌دهیم و حواسمان نیست و تنها نشانه‌های کوچکی مثل ارومیه، ظشک، آلماگل و آلاگل را روی زمین می‌بینیم. حران تنوع زیستی بحران دیگر ایران زمین است. زمانی که کلنگ سازمان محیط زیست زمین خورد یک میلیون و سیصد هزار آهو، گوزن، گورخر، قوچ و میش و کل و بز و … در ایران زندگی می‌کردند اما اکنون این آمار به کمتر از ۱۱۰ هزار رسیده است یعنی ایران زمین بیش از ۹۰ درصد حیات وحش خود را در چهار دهه از دست داده است».
این سخنان در حالی بیان می شود که زنگ های خطر ازسالها پیش از سوی متخصصان و کارشناسان در رابطه با محیط زیست بصدا در آمده بودند. اما متولیان و کارگزاران حکومتی دست بروی دست گذاشته و همچنان تا به امروز بر ادامه سیاست های مخرب گذشته پافشاری کرده اند. برای نمونه سازمان حفاظت محیط زیست ایران در سال ۱۳۹۲ اعلام کرده بود: “دست‌کم ۷۴ گونه از جانوران این کشور در سیاههٔ قرمز اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت قرار دارند. بجز یوزپلنگ ایرانی که در وضعیت بحرانی قرار دارد، پستاندارانی مانند گوزن زرد ایرانی، گورخر آسیایی، فک دریای خزر، هوبره، پلنگ، خرس سیاه، تمساح پوزه کوتاه، نهنگ آبی و نهنگ باله‌ای نیز در معرض خطر انقراض هستند».
