آخوند روحانی نخست با تشریح بحران رکود اقتصادی که به یقین معلول شکست سیاست های استراتژیک نظام آخوندی است، با اعتراف به اینکه «مشکل اصلی امروز ما را بیکاری، رکود و نبود رونق» است، (خبرگزاری حکومتی مهر 29 دیماه 1394), افزود: «من گفتم اقتصاد در زندان و غل و زنجیر است و عین این داستان در بانک های کشور نیز است. بانک ها را باید زنده کرد تا به صحنه بیایند، بانک ها مشکلات زیادی دارد».
وی در ادامه خاطرنشان کرد: «عین این داستان و تراژدی برای طلبکاران و بدهکاران دولت وجود دارد. دولت باید بتواند از بدهکاری خارج شود. دولت تا کی می خواهد با نگاه شرمساری به طلبکارهای خود نگاه کند؟ دولت بد حساب باید به دولت خوش حساب تبدیل شود».

رئیس جمهور ارتجاع بحران های لاعلاج حکومت را در چند جمله اینگونه به تصویر کشید: «تا زمانی که صنعت ما درست نشود؛ سوخت ما استاندارد نباشد؛ جای نفت کوره را گاز در سوخت نیروگاه ها نگیرد؛ خودروهای فرسوده جمع نشود؛ وسایل گرم کننده فرسوده داخل خانه ها جمع نشود و ساختمان شهری ما براساس منطق نباشد هوای پاک به تهران، اصفهان، تبریز، مشهد، کرج و باقی شهرهای بزرگ ما برنخواهد داشت».
روحانی با اعتراف به این واقعیت ها و زمینه چینی ها بواقع بدنبال بحث اصلی بود، همان به زیر سوال بردن خطوط کلی سیاست های ولی فقیه مبنی بر «اقتصاد مقاومتی». وی در پی این جملات بلافاصله افزود: «یک بخش بزرگ از اقتصاد در دست دولت است. هر چه گفته می‌شود که دولت باید از اقتصاد جدا شود، فایده‌ای ندارد، وزرای دلسوز سخت‌شان است که بنگاه‌ها را رها کنند و آنها را دو دستی چسبیده‌اند. در شرایطی هستیم که امکانات داخلی ما برای رونق اقتصادی در سال‌های کوتاه پیش‌رو وجود ندارد، ما با امکانات داخلی نمی‌توانیم حرکتی بوجود آوریم و تقاضای داخلی ما کافی نیست. رشد اقتصادی هشت درصدی با سرمایه داخلی امکانپذیر نیست، اگر رشد هشت درصدی بخواهیم با تمام امکانات داخلی حداقل سالانه ۵۰ میلیارد دلار به سرمایه خارجی نیاز داریم که در این بین کارآفرینان و دولت باید این سرمایه را جذب کنند».
بسیاری از ناظران مسائل سیاسی براین باورند، این سخنان بویژه در آستانه برگزاری نمایش انتخابات که تا به امروز به حذف فله ای باند رفسنجانی – روحانی از سوی شورای نگهبان انجامیده است، بخشی از جنگ هژمونی میان باند های حکومتی بر سر سیاست های راهبردی و استراتژیک نظام آخوندی است.
بیان چنین جملاتی و فشار مکرر روحانی بر ولی فقیه مبنی بر ریل عوض کردن و قبول سیاست ورود سرمایه گذاری خارجی، بویژه یک هفته قبل از سفر وی به ایتالیا و فرانسه، خود بخشی از این جنگ قدرت است. بدین طریق آخوند روحانی بطور شفاف به طرف مقابل این پیام را داده است که اکنون از دست وی و دولت «تدبیر و امید» دیگر در راستای بهبود شرایط، حتی پس از راه اندازی برجام و برداشتن تحریم های اقتصادی و مالی، کاری ساخته نیست و در نهایت این عنصر خارجی و سرمایه گذار خارجی است که باید برای حل معظلات اقتصادی، مالی و محیط زیست قدم به جلو بگذارد.