یک گزارش حکومتی در رابطه با این بحران می نویسد: «مطابق پیش بینی صاحب نظران، ایران با وضعیت کنونی سطح برداشت آب از ذخایر زیرزمینی، در وضعیت بحرانی از لحاظ منابع آبی قرار دارد و بر اساس پیش بینی های منتشر شده در پایگاه اطلاع رسانی سازمان بین المللی مدیریت منابع آب، ایران در آینده نزدیک به دلیل بحران آب، کشوری غیرقابل سکونت خواهد بود».
این سخنان در حالی بیان می شود که اکنون به یمن سیاست های ضد زیست محیطی آخوندی بسیاری از تالاب ها، رودخانه ها، دریاچه های تاریخی و نیز منابع زیر زمینی آب در کشور روبه خشکسالی گسترده و غیرقابل برگشت راه برده اند. نمونه هایی همچون دریاچه ارومیه، دریاچه هامون و مرداب گاو خونی و یا رودخانه زاینده تنها نمونه های کوچکی از ابعاد این فاجعه ملی را به تصویر می کشند.
پیشتر نیز سایت حکومتی انتخاب (16 اردیبهشت 1393) در راستای نبود سیاست های منسجم و راهبردی، عدم استفاده از تکنولوژی پیشرفته، سد سازی و حفر چاه های غیر استاندارد، شیوه های آب رسانی غیر علمی، به نقل ازمعاون پارلمانی رییس سازمان محیط زیست حکومت، ضمن اعتراف به دلائل فوق نوشته بود: «مدیریت ضعیف بر منابع آبی و استفاده از روش های سنتی آبیاری در کشور یکی دیگر از دلایل شکل گیری بحران آب است. بر اساس آمار حدود 59 درصد از زمین های قابل کشت کشور نیاز به آبیاری دارند و روش آبیاری نیز در بسیاری از مناطق همان شیوه ی سنتی است».
همچنین این گزارش حکومتی (سایت حکومتی پارسینه 2 فروردین 1395) می افزاید: «در حال حاضر در کشور، آب در چهار بخش شهری، صنعتی و کشاورزی و عمومی که سالا‌نه ۹۵ میلیارد متر مکعب را در برمی گیرد مصرف می شود. ترکیب این مصرف از این قرار است: ۹۲ درصد در بخش کشاورزی، ۶ درصد در بخش شرب و خانگی روستایی و شهری، ۱.۵ درصد در بخش صنعت و ۰.۵ درصد در بخش عمومی و پارک ها».
گزارش در ادامه به بی عملی دولت آخوند روحانی برای مساعد کردن میادین آب شرب اعتراف کرده و می افزاید: «هم اکنون در ایران روزانه فقط ۵۰۰ هزار مترمکعب از آب دریا در جنوب ایران شیرین سازی می‌شود؛ این در حالی است که کشور کوچک امارات، روزانه ۲۵۰ میلیون مترمکعب شیرین سازی انجام می دهد».
