کشورهای همسایه افغانستان یعنی ایران و پاکستان, و همچنین سوریه و کره شمالی از اولویت ویژه ای برخوردارند. این کشورها علاقه خاصی به صادرات ماشین آلات, الکترونیک, تکنولوژی کارخانه ای و کامپیوتری دارند. در این رابطه اقلامی مد نظر می باشند که می توانند هم مصرف صلح آمیز و هم مصرف نظامی داشته باشند. بعنوان مثال کوره های خاصی که توسط آنها می توان پودر سرامیک, فلزات یا مواد مصنوعی را سخت تر کرد, یا می شود آنها را برای رانش و هدایت موشکها یا در کلاهک های جنگی که حاوی مواد داغ می باشند, تغییر داد.(...)
طبق اطلاعات اداره فدرال حراست در این بین تقریبا تمامی صادرات تکنولوژی برای سلاحهای کشتار جمعی در اتحادیه اروپا به شکل تمرکز در نقطه واسط یا توسط ارسال از طریق کشورهای مجاور لاپوشانی می شوند. بدین شکل مشاهداتی وجود دارد که بر اساس آنها امارات متحده عربی, ترکیه یا چین بعنوان مقصد صادرات ذکر گردیده اند, اما در اصل بعنوان ایستگاههای واسط مورد استفاده قرار می گیرند. طبق اظهارات اداره حراست تجار از متدهای مختلفی استفاده میکنند که لو نروند.
بدین ترتیب شرکتهای پوششی با اسامی معتبر تاسیس می گردند تا به این تکنولوژیها دسترسی پیدا کنند. علاوه بر آن اسناد رسمی مقاصد کالا جعل میشوند یا آنها را در قسمتهای کوچکتر که مورد شک و ظن قرار نگیرند, تقسیم و جداگانه ارسال میکنند. بورکهارد اون رئیس دفاع از جاسوسی اداره حراست در صحبتش با دی ولت توضیح داد که ”حتی اگر اسناد مستقیم برای این امر وجود نداشته باشد, میتوان مشارکت و اقدامات سرویسهای اطلاعاتی در رابطه با اهداف بزرگ برنامه های تسلیحاتی که توسط دولتها پشتیبانی میگردد را مفروض داشت.
