دیدار رنزی از ایران زمانی انجام می گیرد که رژیم آخوندی دست به بسیج انبوه پاسداران به سوریه زده و با مانور موشکی قطعنامهٔ شورای امنیت سازمان ملل را زیر پا گذاشته و سه کشتی ایران که بر خلاف قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل برای حوثی ها در یمن اسلحه می بردند، توقیف شدند. علاوه بر این در سال ۲۰۱۵ در ایران بالاترین تعداد اعدام در بیست و پنج سال گذشته انجام گرفته است و در دورهٔ ریاست جمهوری آخوند «اعتدالگرا» روحانی در ایران حداقل ۲۵۰۰ انسان به دار آویخته شده اند. آیا رئیس دولت کشوری که از دیرباز در خط اول مبارزه با اعدام فعال بوده است می تواند به این سادگی در مقابل نقض شدید و مستمر حقوق بشر و قوانین بین المللی بی تفاوت بماند؟ آیا نخست وزیر یک کشور دمکراتیک می تواند این امر را که رژیم آخوندی فعالترین حامی تروریسم می باشد را نادیده بگیرد؟ آیا سیاستمداران ایتالیائی می خواهند نه گفتن را یاد بگیرند؟ بسیاری از زندانیان سیاسی از زندانهای مخوف ایران برای نخست وزیر ایتالیا نامه نوشته اند و در آن گفته اند که دیگر نمی خواهند فقط از سیاست کثیف مماشات در قبال قاتلین مردم ایران تعجب کرده و اظهار ناخرسندی کنند، بلکه از آن و از اعمال کنندگان این سیاست که تحت فشار لابی رژیم پا روی ارزشهای خود گذاشته و به ضرر منافع مردم ایران عمل می کنند، بسیار خشمگین می باشند و آن را با شجاعت ابراز می دارند. به جز نان به نرخ روز خواران طرفدار رژیم آخوندی هر فردی با اطلاعات متوسط هم می داند که رژیم ولایت فقیه حاکم بر ایران سرمنشاء اصلی بحران خاور میانه می باشد و می داند که رژیم آدمخوار آخوندی مشکل محوری منطقه می باشد نه راه حل آن. برای فهم این امر کافی است به مراکز بحران در خاور میانه، یعنی به سوریه و عراق و یمن نگاهی بیندازیم، جائی که حضور رژیم آخوندی و دخالتهای نحسش به بالاترین مقدار می رسد. بی دلیل نیست زمانیکه اوباما به کشورهای عربی در مورد رام کردن رژیم آخوندی دلداری می دهد، این کشورها حرف او را پس زده و اظهار می دارند که رژیم ایران را بزرگترین خطر در خاور میانه تلقی می کنند. آیا کسی می توانند این امر که رژیم آخوندی بزرگترین خطر در خاور میانه می باشد را انکار کند؟ رژیم آدمخوار آخوندی در پیوسته در حالت جنگی به سر می برد؛ این رژیم از روز اول سرکار آمدن با مردم نجیب ایران به جنگ برخاست و بعد هم به هر کسی که در دست رسش بوده و یا توان جنگ با او را داشته بود. هر قول واهی عقب نشینی فقط از موضع ضعف رژیم بوده تا نفسش را تازه کرده و خود را برای حملهٔ بعدی آماده کند. رژیم عقب افتادهٔ آخوندی نه می تواند و نه می خواهد تغییر کند. بی دلیل نیست کسانیکه بر خود انگ بی مسمی اعتدال و اصلاح زده اند رفسنجانی و روحانی می باشند که از روز اول در خط مقدم رژیم وحشی و خونخوار آخوندی مشغول به خدمت بوده اند. جنگ خامنه ای و رفسنجانی-روحانی واقعی است، اما از این جنگ چیزی نصیب مردم ایران نخواهد شد.
بسیار روشن است که دیدار رنزی از ایران در این شرایط محصول فشار لابی رژیم دیکتاتوری آخوندی می باشد و هدف چنگ زدن به ثروت مردم ایران را دنبال می کند. این جماعت میمون صفت که خود را به کوری و کری می زنند خیلی خوب می دانند که در ایران شرایط برای ایجاد روابط سالم و ادامه دار اقتصادی وجود ندارد، اما شاید دقیقاً به همین خاطر است که بازار بزن و در رو ایران برایشان جذاب می باشد. برای این جماعت بی چشم و رو هشت میلیون بیکار و ۸۰٪ از کارخانه بسته شده در ایران فرصتی برای تاراج بیشتر کشور می باشد. روابط اقتصادی با کشور رکوردار نقض حقوق بشر در جهان البته شرم آور است، اما نخست وزیر ایتالیا باید بداند که اقتصاد کلان ایران در دستهای فاسد ذاتی پاسداران بوده که نه به دولت «اعتدالکرای» روحانی بلکه به خامنه ای جواب گو می باشند. در این شرایط امکان داد وستد سالم اقتصادی وجود نداشته و فقر مردم ایران را عمیق تر می کند. با نرخ تورم و نرخ فساد دورقمی که چهارنعل به پیش می تازند و با اقتصاد ایران با رشد منفی و یا نزدیک صفر فضا تنها برای تجارت موقتی مهیا می باشد. شاید همین ویژگی است که سوداگران طمعکار را به بازار ایران فرا می خواند.
افتخار و زحمت سرنگونی رژیم منحوس آخوندی تنها به مردم ایران بر می گردد، اما شاید لازم باشد به نخست وزیر ایتالیا که از ایران دیدار می کند چند نکته را یادآوری کرد: در دیدارت با رجال رژیم آزادی کش حاکم بر ایران آرام باش! جائی برای خوش رقصی در برابر قاتلین مردم ایران وجود ندارد. شرایط خاور میانه تغییر کرده و هوا برای رژیم آخوندی پس است. دیگر نمی توان ندید که بنیادگرائی اسلامی که مرکز آن تهران می باشد تمام منطقه را به گند کشیده و تمام دنیا را به چالش کشیده است. بستن هر دو چشم بر روی اوضاع اسفناک حقوق بشر در ایران، بدون شک، موضع ایتالیا را ضعیف تر خواهد کرد و اوضاع پیچیدهٔ خاور میانه را وخیمتر. سو‌الی که کماکان به انتظار پاسخ می ماند این است: اگر سوداگران بی چشم و رو را مستثنی کنیم، برای سیاستمداران غربی حقوق بشر چقدر ارزش دارد؟
این مقاله در تاریخ ۱۲ آوریل در روزنامه سراسری ایتالیایی اُپینیونه به چاپ رسید.
http://www.opinione.it/esteri/2016/04/12/mohades_esteri-12-04.aspx
