ــ 2 ــ

پریزادان اندیشه

شدند گرگان این بیشه

مبدل می شوند آری

خود آرایان بی ریشه .

ــ 3 ــ

به شراری می سوزد

جنگل انبوه صبور

ما چه سان ماندیم

در آتش دوزخ

همه عمر ؟

ــ 4 ــ

خروش از درّه می آید

مهیب آسا و توفانی

از این باریکهٌ تاریک

مذاب جان شود جاری .

ــ 5 ــ

همسفر بودیم

با سایهٌ خاموش خود

از روز نخست

سایهٌ ابر سیه کار

جدا کرد

دو همراه قدیم .

ــ 6 ــ

به تنگسویی که می رفتیم

چراغ هر گذر، خون بود

از آن بی راههٌ مُظلم

مپرس

احوال ما چون بود ؟

ــ 7 ــ

در خیابان های شب

چشم از چهارسوی

تاریک است

باید از سمت شما

ما چراغی گیریم .