از آنجا که خود شما باخبرهستید در کشور ما ایران متاسفانه در این مدت ۳۷ سال نه تنها زندانیان به حقوق خود دست نیافته اند بلکه امروز برای احقاق حقوق خود کاملا به حاشیه رانده شده اند و همه تلاشها و اعمال تحریمها و فشارها، زندانهای کشور ایران هیچ تغییری نکرده اند. طبق قوانین سیاسی خود به سرکوب زندانیان ادامه داده و زندانیان را از همه حقوقشان محروم نگه داشته اند و کسی که لب به سخت بگشاید همیشه خفه اش می کنند خصوصا زندانیان سیاسی.
ما به عنوان نمونه چند تا از مشکلات خودمان زندانیان را که ۳۷ سال است زندانیان با آنها دست و پنجه نرم می کنند. برای شما می نویسیم تا صدای ما را که  به هیچ عنوان به بیرون منعکس نمی شود ، بشنوید. فریاد ما را به جدیت کامل به سمع جهانیان برسانید.
۱ـ افرادی که دستگیر می شوند تا پایان بازپرسی به وکیل دسترسی ندارند و از موضوع پرونده هیچ اطلاعی ندارند. دستگاههای قضایی می گویند که به علت امنیتی از مسائل پرونده نباید کسی باخبر شود.
۲ـ هر فردی که دستگیر می شود چندین سال در بلاتکلیفی بسر می برد. کمترین آنها ۱ سال و بیشترین آنها از ۳ سال تا ۱۳ سال در بلاتکلیفی هستند. چنین افرادی در زندان مرکزی زاهدان خیلی به چشم می خورند که دچار مشکلات  مختلفی شده اند.
۳ـ در بازداشتگاه بدترین شکنجه ها بر متهم اعمال می شود که معمولی ترین آنها بستن به تخت و زدن با کابل ضخیم است.
۴ـ زندانهای ایران چنان از متهمین پر هستند که برای خواب کنار دیوار سرویسها تخت گذاشته می خوابند. زیرا که کریدورها پر است علتش این است که اکثرا بدون مدرک و دلیل دستگیر شده اند تا درجه و مقام مامورین نزد مسئولین بالا برود.
۵ـ اکثر آنها با اتهامات واهی در بازداشتگاهها تحت شکنجه مجبور به اقرار شده اند. اقرارآنها در برگه بازپرسی قید می گردد این در زندان مرکزی زاهدان شواهد زنده ای دارد.
۶ـ افرادیکه قرار وثیقه می شوند وثیقه ها خیلی بالا  که از ۵۰۰ میلیون گرفته تا میلیارد. این هم در زندان مرکزی زاهدان زیاد است.  در استانی که بهترین ویلای آن ۱ میلیارد است و اکثر مردم حاشیه نشین هستند که وثیقه روستاها و حاشیه ها اصلا معتبر نیستند.
۷ـ افرادی که دستگیر می شوند اکثرا محکوم می شوند بالاخص در استان سیستان و بلوچستان زیرا که مردم از سواد محروم نگهداشته اند و هر آنچه را که قاضی به میل خود بنویسد می پذیرند و عجیب تر اینکه آنچه را که متهم برای دفاع از خود ارائه می دهد قاضی طوری این دفاعیات را می نویسد که بر ضد متهم تمام می شود. به همین علت متهمی که اصلا جرمی مرتکب نشده به حبس ابد و اعدام محکوم می گردد.
۸ـ اعدام در کشوربه جای خود  باقی است  و هیچ تغییری نکرده است. اعدام دسته جمعی تا حد ۲۰ نفر واز  شواهد عینی ثابت شده است که در زندان کرمان ، بیرجند، مشهد، اصفهان ، زاهدان و دیگر استانها این فجایع رخ داده است.
۹ـ کسانی هستند که از ۱۰ سال گرفته تا ۳۰ سال با سنهای  ۵۰ الی ۶۰ سال در زندان بسر می برند. و از امتیازات زندان برخوردار نیستند.
۱۰ـ متهم که از بازداشتگاه به زندان انتقال می یابد اگر در داخل زندان برای دفاع از خود نامه می نویسند و به دادگاه می فرستند قاضی به آن نامه هیچ توجهی ندارد و می گوید نامه زندانی برای ما هیچ ارزشی ندارد.
۱۱ـ مسئولین زندان خصوصا در استان بلوچستان و سیستان به زندانیان رسیدگی نمی کنندو زندانیان هیچ ارتباطی با مسئولین ندارندتا موضوع پرونده آنها مشخص بشود.
۱۲ـ زندانیان در زندان مرکزی زاهدان از امکانات  داخل زندان برخوردار نیستند از قبیل آب سرد کن، یخچال، کولر، پنکه و وسایل گرمایشی و زندانی خود باید بخرد و اگر مسئولین بخرند زندانی خود باید پولش را بدهد.حتی رنگ دفتر رئیس زندان ، مدیر داخله ، مسجد و کتابخانه و غیره را از زندانیان می گیرند. این چنین در زندان مرکزی زاهدان پیش آمده است.
۱۳ـ مسئولین به داخل بندها برای گوش کردن صحبتهای زندانی اصلا نمی روند و زندانیان اصلا به مسئولین دسترسی ندارند. و اگر کسی از حقوق خود دفاع بکند به عنوان مجرم همیشه بند به بند می شود تا دوباره جرات نکند . زندانیان دسترسی به مددکار ندارند و اگر مددکار می آید
۱۴ـ بهداری هیچ امکاناتی ندارد نه دکتر چشم دارد نه دکتر اعصاب و روان و نه دندانپزشک و غیره. فقط دکتری است که چند تا مسکن می دهد.
این گوشه ای از مشکلات زندانیان ایران بودند خصوصا زندان مرکزی زاهدان که به حاشیه رانده شده است.
لازم به ذکر است که زندانیان  سیاسی در زندانها در اسفناک ترین وضعیت قرار دارند .حتی بیشتر تحت فشار قرار دارند از سایر زندانیان چون به عنوان مجرم اصلی به آنها نگاه می کنند. و همه مسئولین از مراقب و مدیر کل به آنها اهانت می کنند و در زندان مرکزی زاهدان بند ۳ مال زندانیان سیاسی است که هیچ امکاناتی ندارد. و مسئولین به طور کلی قدغن کرده اند اگر کسی مریض می شود به علت نوع جرم و امنیتی بودن اصلا به بیمارستان بیرون زندان اعزام نمی شوند. از هر گونه امتیازی زندانیان سیاسی محروم اند. اکثرا به حبسهای سنگین مانند ۱۵ سال بدون ملاقات و حتی اعدام محکوم می شوند. اگر کسی بخواهد از حقوق خود دفاع کند جرمش چندین برابر می شود و پرونده او طولانی می شود. این است گوشه ای از پایمال شدن حقوق زندانیان سیاسی.
مدرکی که احمد شهید ارائه می دهد واقعیت دارند اما از طرف مسئولین ایرانی چنان رد می شود که چنین چیزی وجود ندارد.
تقاضای  ما زندانیان سیاسی زندان مرکزی زاهدان این است که در گردهمایی بزرگ ایرانیان در پاریس که برای دفاع از حقوق مردم ایران برگزار می شود از همه آنهایی که چه در داخل کشور برای احقاق حقوق مظلومان دفاع می کنند یا خارج کشور هستند دفاع می کنند در این گردهمایی  حتما و صددردصد شرکت کنند و جلوی این همه فجایع را بگیرند.
۳۷ سال است که مردم ایران حقوقشان پایمال می شود و قربانی افراد قدرت طلب و جاه طلب می شوند و هیچ تغییری بوجود نیامده است و چنان با جدیت بر رژیم  فشار بیاورند تا به طور عملی برای حقوق زندانیان عمل کند و قول کتبی بگیرند. متاسفانه در همه کنفرانسهایی که قبلا گرفته شده ایران اصلا پایبند نبوده و نیست. درخواست ما زندانیان سیاسی این است که یک حرکت همه جانبه  از داخل و خارج کشور از طرف مدافعان حقوق بشر بر علیه رژیم  باید صورت بگیرد و به عنوان سخنگوی ما از ما دفاع کنند و به نتیجه نهایی حتما برسند. به امید و آرزوی موفقیت و رسیدن به حقوق خود،از طرف زندانیان سیاسی زندان مرکزی  زاهدان تیرماه ۱۳۹۵
حمزه ریگی، مولوی نورالدین کاشانی، مولوی عبدالواحد شهنوازی، مولوی محمد امین دهقانی، مولوی عبدالرحیم کوهی، فاروق بارانی، عبدالخالق ریگی، عابد بمپوری، اسحاق کلکلی، زبیر هود، عابد باران زهی، مصیب باران زهی، شهاب دهواری، وحید هود، محمد دهواری، ابوبکر رستمی، سجاد بلوچ، شیراحمد حسین زهی، میثم چندانی، محمد حسین ریگی، درمحمد شه بخش . اسماعیل ...