در این نامه آمده است: اینجانب علی رضا گلیپور، متولد ۲۲ فروردین ماه ۱۳۶۵ در تهران دانشجوی مقطع دکترای رشته مخابرات و کارمند ارشد وزارت ارتباطات و فن آوری اطلاعات و عضو انجمن ملی نخبگان ایران، که از مورخ یازده مهرماه سال نود و یک؛ به اتهام اجتماع و تبانی و هواداری از سازمان مجاهدین خلق و خروج اطلاعات محرمانه از کشوربه نفع سازمان مجاهدین و کشور آمریکا و خروج غیر قانونی از مرز بازداشت شدم. و در حال حاضربه سی و نه سال و نه ماه حبس بابت اتهامات فوق و صدو هفتاد ضربه شلاق بابت توهین به مقامات و مقام رهبری در شعبه پانزده دادگاه انقلاب محکوم شدم.
قبل از هر چیز باید بگویم که هیچ انتظاری ندارم که حرفهایی که می زنم را باور کنید زیرا که باور آن در عصری که کوچکترین ضربه ای به حقوق شهروندی و انسانی پر از سرو صدا میشود و حتی حیوانات هم دارای قوانین حقوقی هستند، بسیار مشکل است باور آنچه که بر سر بنده آمده و خودم و شهودی که در بندهای دو الف و ۲۰۹ حاضر بوده اند، حاضر هستم تمام قد در هر دادگاهی بایستم و شهادت بدهم بر همه این ظلم.
آیا یک سال و هفده روز سلول انفرادی با نور مستقیم پروژکتور بر صورت که باعث اختلال در بینایی میشود، نقض حوق بشر نیست؟
آیا ضرب و شتم با شلاق و تهدید به تجاوز و نشستن بر روی سینه متهم و جلوی دهانش را با پتو گرفتن، نقض حقوق بشر نیست؟
آیا اعلام فوت دروغین مادر یک متهم و بعد از آن فشارهای روحی و جسمی در بازجویی، نقض حقوق بشر نیست؟
آیا دو سال ممنوع الملاقات و تلفن بودن در بندهای امنیتی و بدون نشریات و تلویزیون، نقض حقوق بشر نیست؟
آیا ابتلا به بیماریهای قلبی و ریوی، غدد لنفاوی، تورم رگهای پا، فاصله بین مهره های کمر و ریختن موهای سر بر اثر فشارهای جسمی و روحی و ضرب و شتم در بازجویی و بازجوییهای بالای سی و شش ساعت بدون اجازه خوابیدن در بازجویی نقض حقوق بشر نیست؟“.
خاطرنشان می شود بیدادگاه رژیم آخوندی، زندانی سیاسی علیرضا گلی پور، را به اتهام توهین به ولی‌فقیه ارتجاع و هواداری از سازمان مجاهدین خلق و اتهام واهی جاسوسی به ۳۹ سال حبس محکوم کرد که حکم وی بر مبنای ماده ١٣٤ تجمیع جرایم به ١٥ سال تبدیل شد.