با استناد به "بیهودگی مذاکرات با آمریکایی ها،“ او از توافق هسته‌ای که روزی خودش حمایت میکرد فاصله گرفت.
فقط یک هفته بعد از اولین سالگرد توافق، اتهامات او فقط افزایش جنگ کلامی از طرف رژیم تهران است که به یاد میاورد جهانی را که توسط مذاکره کنندگان ایالات متحده ”دوران احساس خوب“ وعده داده شد که این دوران هرگز به گذشته برنگشته و جاه طلبی های اتمی رژیم ایران را ندارد.
عوض شدن لحن رژیم ایران نباید تعجب آور باشد. گزارشات اطلاعاتی به مدت طولانی هشدار دادند که این رژیم به تلاشش در به دست آوردن مواد اتمی قاچاق تا آستانه اجرایی شدن توافق ادامه داد. و به رغم اینکه پیمان محدودیتهای موسسه،بر سر برنامه غنی سازی ایران و ظرفیتش برای تولید پلوتونیوم با درجه تسلیحاتی اعمال شد، اکثریت قریب به اتفاق زیرساخت های هسته ای ایران در جای خود باقی مانده است.
رفتار مشکل ساز ایران به تازگی توسط رابرت جوزف فرستاده ویژه سابق ایالات متحده برای عدم گسترش سلاح های هسته ای، در جریان یک میزگرد در پاریس برجسته شد. وی هشدار داد که JCPOA تنها ایران را برای از بین بردن برخی از سانتریفیوژهای غنی سازی خود مجبور کرد، در حالی که آنها را با خیال راحت آماده برای از سرگیری در اولین فرصت، در داخل کشور ول کرد.
وضعیت فعلی توافق با موفقیت های قبل جامعه جهانی با کشورهای دیگری که در آستانه هسته‌ای شدن بودند در تضاد است. برای مثال لیبی، تعهد واقعی و ملموس به ترک پیگیری سلاح های هسته ای نشان داد تا آنجا که به طور کامل کشور خود را برای بازرسی های بین المللی بی طرف باز کرد. ایران به نزدیک این هم نیامده است.
عدم شفاف بودن نظارت یک نقطه مهم از نارضایتی در میان منتقدان و حامیان اولیه توافق هسته ای به طور یکسان بوده است.
این قرارداد تنها ایجاد نظارت بین المللی از سایت های غنی سازی هسته ای را اعلام کرد. عدم رسیدگی توسط سازمان های اطلاعاتی خارجی به این احتمال که توسعه هسته ای در مکان های امن غیر قانونی و غیر قابل تشخیص، در حال وقوع است، وجود دارد.
این امر برای اولین بار نیست که ایران با موفقیت تلاش های هسته ای خود را می تواند از نظارت بین المللی مخفی کند.
در 2002، این تحقیقات غربی نبود بلکه گروه مقاومت ایران مجاهدین خلق (MEK) بود که جزئیات ضروری از برنامه هسته ای رژیم ایران افشا کرد. اگر این افشا گری اطلاعاتی نبود، رژیم به احتمال زیاد در حال حاضر به سلاح های هسته ای مسلح بود.
محدودیت های هسته ای به کنار، این سخت است تصور کرد که امیدی در تغییر سیاست خارجی ایران تحقق پیدا خواهد کرد.
خطوط استراتژیک توسط خود رهبرعالی تعیین میشود، کسیکه پشتیبانیش از دیکتاتور سوریه بشار اسد تزلزل ناپذیر است. گزارش های موثق مختلف نشان می دهد که هزاران نفر از اعضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در حال حاضر در سوریه عمل میکنند.
سیاستگذاران غربی باید به رسمیت بشناسند که حکومت دینی ذاتا ناتوان از اصلاحات است. اگر تاریخ راهنما است، رژیم تهران از هر ضعفی در توافق هسته ای به عنوان بخشی از تلاش بی امان در فریب دشمنان خود بهره برداری خواهد کرد. و آنها از این فضای خوشنودی فعلی غرب برای تشدید ماجراجویی های منطقه ای و پشتیبانی از ایده افراطی استفاده خواهند کرد.
در یک وقفه از ساده لوحی، طرفداران معامله بطور اشتباه فرض کردند که رژیم تهران رفتارش در داخل کشور را خوب خواهد کرد. اما مخالفان و فعالان سیاسی همچنان بازداشت، شکنجه، و به صورت افزایش یابنده‌ای اعدام میشوند. در دولت ظاهرا ”مدره“ حسن روحانی، این رژیم 2600 نفرزندانی را اعدام کرده است، شامل بسیاری از مخالفان ــ رقم بی سابقه ای با هر استاندارد.
به طور کلی، این توافق راه به پیشرفت نبرده است. در عوض بخاطر تواضع، تنها بر سر امتیازات برگشت پذیر موضوع هسته ای، با لحنی، آیت الله های خون آلود ده ها میلیارد دلار کمک ازتحریم ها ی ایالات متحده و اروپا، دریافت کردند، که بالاتر از هر چیز، در تامین مالی بیشتر به رژیم ایران در فعالیت های غیر قانونی، غیر انسانی و بی ثبات کننده خدمت کرده است. اگر رژیم تصمیم به ترک توافق بگیرد، آنها قوی تر از قبل، با چهره خندان در برابر انطباق احمقانه غرب، ظهور خواهند کرد.
اجازه بدهید شعارهای جنگ طلبانه خامنه ای به عنوان یک هشدار و یک درخواست به عمل سر جای خودش هست. هر آمریکایی علاقه مند باید مصرانه بخواهد که رئیس جمهور بعدی آنچه که مورد اختلاف هست و البته معقول برای سیاست آمریکا در مقابل رژیم بنیادگرای ایران را ترسیم کند . این دوره باید، در انتها، منعکس کننده ارزش های آمریکا با یکی کردن خود با مردم ایران و خروش آنها برای دموکراسی و آزادی باشد.
سایت فیلادلفیا اینکوایرر
۱۹ مرداد ۹۵
تام ریج