پیتر مورفی:
قبل از هر چیز می‌خواستم که به صاحبان اصلی این سرزمین چه آنان که در قید حیات‌اند و چه آنان که از بین ما رفته‌اند، ادای احترام کنم. " شمعی را بنام حقوق بشر در ایران روشن کنیم", ما امروز در اینجا هستیم که یاد و خاطره 30 هزار نفر از زندانیان سیاسی که در ۲۸ سال پیش در بین ماه‌های اوت و سپتامبر به قتل رسیدند را گرامی بداریم. این جلسه با دعوت خانم سونیا هورنری، نماینده پارلمان از شهر ولسندز می‌باشد.
خانم سونیا هورنری نماینده مجلس از حزب کارگر می‌باشد که فعالیت‌های خود در اتحادیه‌های معلمان و پرستاران شروع نموده، او عضو شورای شهر، شهرستان نیوکاسل بوده و از ماه مارس ۲۰۰۷, نماینده مجلس بوده است. در مجلس او به سمت معاونت مجلس، وزیر راه و ترابری و همچنین وزیر سایه در علم و صنعت رسیده است و سونیا از سال ۲۰۰۷ یکی از اعضای کمیته استرالیائی‌های حامی دمکراسی در ایران بوده است.
خانم سونیا هورنری:
منم از آقای پیتر مورفی تشکرمی‌کنم و از خانم دکتر برگمن و همچنین سناتور بوریس چایلد و می‌خواهم ادای احترام به صاحبان اصلی این خاک نمایم. به پارلمان نیو سات ولز، قدیمی ترین پارلمان استرالیا خوش‌آمدید و امیدوارم که وقت داشته باشید که بتوانید به قسمت‌های مختلف آن بازدید نمائید.
امروز ما در اینجا جمع شده‌ایم که یادآوری کنیم که در ۲۸ سال پیش در چنین روزهایی چه اتفاقی افتاد و من فکر می‌کنم که پارلمان نیو سات ولز مکان مناسبی برای مطرح نمودن این مسئله می‌باشد. من بهمراه دیگر دوستانم در سال‌های گذشته در تظاهرات پاریس شرکت کرده‌ایم و من بسیار از مهمان‌نوازی، حضور و حمایت‌های شما متشکرم، من همچنین هیچ‌گاه در مکانی که ظرفیت پذیرش این‌همه تعداد جمعیت واین تعداد سخنران با شور و هیجان نبوده‌ام و این برایم خیلی قابل‌تحسین است. از طرف تمام زنان حاضر در پارلمان و زنان حامی دمکراسی همبستگی خودمان را با شما اعلام کنیم و به‌طور خاص می‌خواهم که همبستگی خودم را با زنان ایران که در این روزها به‌نوعی که با ما زنان در اینجا رفتار می‌شود، برخورد نمی‌شود و حقوقشان به رسمیت شناخته‌نشده. من همچنین فکر می‌کنم که ما باید رهبری خانم مریم رجوی را برای رسیدن به خواسته‌های شما یعنی آزادی به رسمیت بشناسیم. من بعلاوه می‌خواهم به شما بگویم که من اینجا در آینده در کنار شما خواهم بود. این خیلی مهم است که ما این روز را به خاطر داشته باشیم و نباید آن ۳۰ هزار زندانی سیاسی که به قتل رسیده‌اند را فراموش کنیم و به همین دلیل ما خواهان دمکراسی برای ایرانیان در استرالیا هستیم.
بورس چایلدز، سناتور سابق حزب کارگر:
اولین روزی که من وارد دفترم شدم یکی از دوستان به من یک توصیه نمود که این توصیه تا الآن برایم مفید بوده است. او گفت که برای اعضای جامعه کارکن، جامعه اطراف خود را آگاه نمای، به‌طور تیمی با دیگر بخش‌های جامعه کارکن ولی قبل از اینکه من آغاز کنیم، خودمان را درگیر جنگ ویتنام دیدیم و بعد مسئله آزادی‌ها، بعد مسئله خلع سلاح اتمی، جنگ عراق که من در سازماندهی کردن آن‌ها سهیم بودم وبدلیل ضیق وقت نمی‌توانم همه آن‌ها را توضیح بدهم ولی نکته مهم این است که شهروندان عادی در کنار هم قرار بگیرند و قدرت را به چالش بکشند، قوانین صنعتی را به چالش بکشند و ما نقش خودمان را بازی کردیم.
حال به ایران برگردیم، در سال ۱۹۹۱ من سناتور بودم که مطلع شدم که پناهندگان ایران سفارت رژیم را در اعتراض به خاطر اینکه در ایران زندانی‌شده‌اند و تحت حکومت خمینی مورد شکنجه قرارگرفته بودند، تسخیر نمودند. مسئله دفاع از این پناهندگان توسط یک حقوقدان که یک وکیل تسخیری بود بنام آقای تری آودینو قرار گرفت که یکی از دوستان من و همسرم می‌باشد.
از اسنادی که او به من نشان داد و مدارک موجود، می‌توان گفت که رفتار با زندانیان غیرانسانی بوده است و به همین دلیل اعدام‌های سال ۱۹۸۸ با آنچه که ما اکنون از این فیلم مشاهده کردیم، مشابه می باشند؛ و من آن شکنجه‌شده‌ها را دیدم.
حال به موقعیت کنونی که در آن هستیم نگاهی داشته باشیم، ما گردهمائی پاریس را در ماه گذشته داشته‌ایم، تظاهراتی شامل ۱۰۰ هزار نفر که توسط ایرانیان فریاد تغییر رژیم را شنیدیم و من این را هماهنگ و در مسیر با همان ۳۰ هزار زندانی که در سال ۱۹۸۸ به قتل رسیده‌اند، می‌بینیم. آنچه جالب است و موردتوجه من می‌باشد، اینکه می‌بینیم که این جنبش رو به گسترش است و از همه مهم‌تر اینکه پتانسیلی که در آن وجود دارد؛ چراکه کاراکتر گردهمائی پاریس این تظاهرات‌ها در جلو چشمان نمایندگان مجلس، رهبران احزاب سیاسی و رهبران نماینده به وقوع می‌پیوندد و من معتقدم که مواردی در این گردهمائی‌ها وجود دارد که نیاز است که ما در استرالیا به آن بپردازیم.
نکته دیگری که باید به آن توجه داشت و آن را بسیار جدی گرفت مسئله فعالیت‌های اتمی است که من معتقدم که بسیار خطرناک است و این ما را مجبور می‌کند که دست به اقدام عملی و سریع بزنیم.
خانم دکتر مریدیس برگمن:
می‌خواهم نظرم را در باره آنچه در سال ۱۹۸۸ گذشت به عنوان یک سیاستمدار و به عنوان کسی که عملا درگیر فعالیت‌های دولتی بوده ام، ومیدانم که اداره کشور بسیار سخت است، بگویم. آنچه مسخره به نظر می آید این است که انسانهای خوبی مانند باراک اوباما معامله ای با این رژیم کنونی ایران کرده اند، ولی این معامله مسئله اصلی را با این رژیم سفاک حل نکرده است. آنچه او می خواهد ببیند، یک موقعیت کم خطر اتمی است؛ مانند خانم ژولی بی شاپ که به ایران به مهمانی یک عده قاتل رفت و بدتر از همه اینکه وقتی که به استرالیا برگشت، برملا کرد که با دستگاه وزارت اطلاعات ایران در رابطه با اشتراک اطلاعات همکاری می کنند. می دانید که آن‌ها در مورد چه کسانی اطلاعات رد وبدل می کنند؟ آن افراد ما می باشیم. چون ما کسانی هستیم که مورد علاقه دستگاه مخفی امنیتی رژیم ایران می باشیم؛ و این شوکه کننده است که مشاهده می کنیم. من می دانم که به‌طور کلی ما با یک مشت انسانهای واقعا دیوانه یعنی ملاها, سرو کارداریم، با این‌همه حجم از مشکلاتی که ایجادکرده اند که از سلاح هسته ای استفاده نکنیم. به‌طور خاص در دو سال گذشته مشکلاتی فراوانی وجودداشته که استرالیا از همکاری با ایران پرهیز کند.
من به دفعات در گردهمائی‌های پاریس شرکت کرده ام و شاهد رشد بیشتر سالانه این گردهمائی‌ها بوده ام. به‌طور خاص امسال تغییر بزرگی که دیدم، این بود که مشاهده کردیم که نه تنها قانونگذاران عربی بلکه دولت های عربی در این گردهمائی حضور داشتند...
من میدانم که اگر مردم استرالیا بیشتر درمورد قتل‌عام ۱۹۸۸ بدانند، در این مورد با ما خواهند بود. ما باید این روزها وحشت ناک را فراموش نکنیم و به خاطر داشته باشیم. من می‌خواهم از حامیان دمکراسی در استرالیا تشکر کنم که این فرصت را ایجاد نمودند که ما بتوانیم یاد آن‌ها را زنده کنیم، برای من هر بار که در مورد آن قتل‌عام ها می خوانم و به آنچه در زندگی روزمره شما می گذرد فکر می‌کنم، واقعا شوکه می شوم. مجددا ازاینکه در این جا حضوردارم، از شما متشکرم.
دکتر علی زاهدی:
من هم می‌خواستم از کمیته برگزارکننده این جلسه تشکر کنم که ما را دعوت کردید تا بتوانیم شمه ای از آنچه برما گذشته را برای نمایندگان مجلس استرالیا روشن کنید. ما می دانیم که امروز وزرشکاران ما از بازی های المپیک برمی گردند وبه آن‌ها به خاطر کسب مدال هایشان افتخار می کنیم ولی همزمان مسئله ما مردم ایران موضوع دیگری است که باید قتل‌عام کننده گان را مورد تعقیب قرار بدهیم. همانطور که شما می دانید پس از اینکه در سال 1357 حکومت اسلامی به رهبری خمینی به قدرت رسید، جنایت کار بودن خمینی ازهمان روز اول بعد از انقلاب نمایان بود. نقشه خمینی همانطور که خودش درصحبت هایش می گفت این بودکه شر همه مخالفان رژیمش را یکی پس از دیگری را از سرراهش بردارد و به همین دلیل از گروه های کوچک شروع کرد و به قتل‌عام همه پرداخت ولی خوشبختانه او نتوانست که سازمان مجاهدین و هواداران سازمان مجاهدین را نابود کند ولی او توانست که بسیاری از سازمانهای سیاسی را از بین ببرد اما در مورد مقاومت همانطور که گردهمائی پاریس نشان داد، ما نه تنها نابود نشدیم بلکه قویتراز قبل حضور داریم. در واقع ما یاد گرفتیم که چگونه با یک حکومت دیکتاتوری بجنگیم و همانطور که خانم برگمن اشاره کردند، گردهمائی‌ها پاریس هر سال بزرگتر و با کیفت تر از سال قبل بوده است...
موضوع دیگری که می‌خواستم به آن بپردازم، در مورد زمانی است که یک جنایت به وقوع می‌پیوندد که ما نیاز داریم که اسناد و مدارک لازمه را تهیه کنیم، مراحل کشف اسناد و سپس مسئله پیگیری جنایت است. تا قبل از اینکه نوار آقای منتظری توسط پسرش منتشر شود، ما در مرحله جمع آوری اسناد بودیم هرچند که ما خود شاهد این قتل‌عام ها بوده ایم و می دانستیم که این قتل‌عام ها ادامه دارد ولی از قبل از افشای این نوار ما در دوران کشف اسناد به سر می بردیم ولی هماکنون با افشای این نوار که حتی خود رژیم برخلاف گذشته که درمورد آقای منتظری بیان می کرد که او دیوانه است، عقلش را از دست داده است و... در واقعی بودن این نوار هیچ شکی ندارد و در حقیقت وقتی شما به منطق آقای منتظری توجه کنید، متوجه می شوید که او منطقی صحبت می‌کند، او متوجه است که چه می گوید، صحبت های او در حوزه مسئله می گنجد و او بسیار ناراحت است در مورد قتل‌عام ها و مستقیما درحال صحبت کردن با هیئت مرگ می‌باشد؛ بنابراین هم اکنون ما سند داریم. قبلا ما در مرحله کشف اسناد و درخواست بازرسی داشتیم ولی اکنون با انتشار این نوار ما سند در دست داریم هرچند که هنوز نیاز است که مدارک دیگری جمع آوری شود. ما بیش از ۱۲۰ هزار خانواده داریم که می خواهند بدانند که چه به روز فرزندانشان آمد، چرا کشته شدند؟ و درکجا به خاک سپرده شده اند؟ ما می دانیم که گورهای دستجمعی بسیاری وجود دارد. الآن اسناد کافی وجود دارد و زمان اقدام عملی است. این اقدامات عملی می‌تواند که به صورت های مختلف براساس شرایط و موقعیت های هر کشور صورت بپذیرد. در استرالیا ما نیاز داریم که این مسئله را به اطلاع همه نمایندگان مجلس برسانیم و از آن‌ها بخواهیم که در این مرحله اقدام کنند و رژیم را زیر فشار قرار بدهند. علی خامنه ای، از همه نیروهای رژیم خواسته است که موضع خود را نسبت به انتشارنوار منتظری مشخص کنند و الآن در جبهه باز شده که عده ای در حمایت از دستور خمینی برای قتل‌عام ها و جبهه دیگر علیه این حکم ضد انسانی است. ما می خواهیم که دولت استرالیا و نمایندگان استرالیا این عمل را محکوم کنند. اگر ما مجددا تلاشمان بر سکوت بیشتر باشد، این جنایات مجددا تکرارخواهند شد چنانکه اگر ما این اعمال را نادیده نمی گرفتیم هولاکاست، قتل‌عام های افریقا؛ کامبوج و دیگر قتل‌عام ها اتفاق نمی افتاد. من واقعا معتقدم که ما نباید در قبال " جنایت علیه بشریت", سکوت پیشه کنیم. دیگر نمی‌توانیم آن را نادیده بگیریم و از آن به سادگی بگذریم. این زمانی است که دولت استرالیا نیاز است که موضع خودش را نسبت به آن ابراز بدارد.
ما می‌توانیم رژیم را محکوم کنیم، می‌توانیم فشارهای سیاسی را افزایش دهیم و یا اینکه آنطور که خواسته ما ایرانیان می‌باشد، در تشکیل یک دادگاه صالحه بین‌المللی برای رسیدگی به جنایات رژیم کمک و حمایت کنند. چون ما می دانیم که استرالیا در جامعه حقوق بشری بین‌المللی نقش مهمی را ایفا می‌کند. در این رابطه بدلیل اینکه ایران دارای یک بازرس ویژه بین‌المللی در سازمان ملل است، بنام دکتر احمد شهید، بنابراین ما از دولت استرالیا می خواهیم که دکتر احمد شهید را به استرالیا دعوت کند تا او این مسائل را بهتر برای ما روشن کند.
من همانطور که شما نیز اشاره کردید، باید این موضوع را روی میز هر شخص و هر دولتی بگذاریم و از آن‌ها بخواهیم که موضع خودشان را در این رابطه آشکارکنند.
این جلسه با حمایت انجمن دفاع از آزادی و حقوق بشر در ایران- استرالیا و کمیته استرالیائی ها حامی دمکراسی در ایران برگزار شد.
