....سردار بی‌شکیب
از اوج برج دیدبانی خود
پردرد می‌‌خروشید
فریاد دادخواهی خلقی را
بی‌تاب می‌سرود:
«بنگر! ای‌خفته! ای‌جهان!
آنجا: در میهنم
 زخمی دگر شکفت، بر سینه‌یی دگر
 افزوده شد گـل‌زخمی، بر صد‌هزار زخم
 من ثبت کرده‌ام.
 اینجا: نشست پرخیانت خنجر
 آن‌جا فرود پرشقاوت شلاق
 گرگان، هنوز، به‌کار دریدنند
 تاکی ز خواب خیزد،‌وجدانت ای‌جهان!»
 *‌‌‌‌*‌‌‌‌‌*
در اوج برج دیدن و پاییدن
 سردار، سالها
با دیدگان عاشق و، با واژگان ملتهبش،
 بیدار بود
باروی پرطنین سرودش
 در گوشهای جهان، پرطبل و پرخروش،‌در کار بود
تا آن غروب
 که خون از فراز باروی سردار
 فواره‌سان جهید و
 جوشید بی‌امان،
 سردار بود با دهانهٌ زخمش که می‌سرود
 گلگون‌ترین سرود دادخواهی خلقش را
 پر موج،‌این‌چنین:
«بنگر جهان!
 این‌جا!
برسینه‌ام تو را، این زخم تازه گواه
در میهنم،‌ قبیلهٌ گرگان هنوز،
 به کار دریدنند…»
 *‌‌‌‌*‌‌‌‌‌*
اینک
وجدان یک جهان
 چون تیغهٌ برندهٌ مرگی‌ست در کمین
 گرگان
 تا چند،
 می‌توانند…
 *‌‌‌‌ *‌‌‌‌‌‌‌*
در اوج برج میهن مجروح
آن خون زنده و بیدار، پرنبض می‌تپد