وقتی اعدام‌ها در اواخر پاییز 1988 متوقف شد، همان‌طور که اشاره شد، بیش از 30 هزار زندانی سیاسی که اکثریت عظیم آن‌را هواداران سازمان مجاهدین تشکیل می‌دادند. به‌نحوی غیر انسانی قتل عام شدند. آیت‌الله منتظری در آن فایل صوتی اذعان کرد و گفت که وزارت اطلاعات خواهان انجام این قتل عام بود و برای آن سرمایه‌گذاری کرده بود. فایل صوتی منتظری هم‌چنین فاش می‌کند که (خمینی) قبل از قتل عام تأکید کرده که (اعضای) سازمان مجاهدین، باید اعدام شوند. این به‌روشنی نشان‌دهندة نفرت سران مذهبی (رژیم) ایران از اپوزیسیون ایران یا بهتر است بگویم، نشان‌دهندة وحشت آنها از حسابرسی دموکراتیک، دموکراسی و حقوق بشر برای مردم ایران است. حملات تازه‌تر سنگدلانه و کشنده علیه اعضای مجاهدین در لیبرتی و اشرف، طبعاً استمرار قتل عامی بود که 28 سال قبل رخ داد. این نمایانگر 30 سال تصفیه برای در هم شکستن هرگونه اپوزیسیون سیاسی بادوام با هدف حفظ قدرت به هر قیمت است. هشداردهنده است که این اعدام‌ها در ایران در کنار سرکوب فزایندة فعالان، آزار و اذیت اقلیت‌های مذهبی و قومی و دستگیری افراد دو تابعیتی تحت اتهامهای ساختگی، به‌روشنی نشان می‌دهد که این حکام مذهبی قصد کنار گذاشتن سرکوب را ندارند و مصممند که هرگونه مخالفت مردمی را در هم بشکنند تا به هر قیمت در قدرت باقی بمانند. ما اینجا در ساختمان تاریخی ژنو در قلب شورای حقوق بشر سازمان ملل هستیم که یک ارگان بین دولتی در داخل سیستم ملل متحد و مسئول ترویج و حفاظت از تمام حقوق بشر در سراسر جهان است. به همین دلیل باید از فرصت استفاده کنیم و به جامعة جهانی و به‌خصوص به دولت‌های غربی، رسانه‌های غربی و کمیسر حقوق بشر ملل متحد فراخوان بدهیم که آشکارا محکوم کنند و به‌رسمیت بشناسند که قتل عام بیش از 30 هزار زندانی سیاسی در ایران در سال 1988 یک جنایت علیه بشریت بوده است. دوم این‌که باید گام‌هایی در شورای امنیت و شورای حقوق بشر ملل متحد برداشته شود تا مسئولان این جنایات در یک دادگاه بین‌المللی به پای میز عدالت کشیده شوند. این درخواست‌ها مشروع و به‌سادگی قابل اجراست؛ اما مستلزم شجاعت سیاسی است. امسال در (گردهمایی) پاریس که مقاومت ایران برگزار کرد، چند صد پارلمانتر و شخصیت از سراسر جهان به‌همراه بیش از 100 هزار نفر شرکت کردند. ما باید به تلاش‌هایمان با توجه به گزارش اخیر نیروی مجدد ببخشیم. به‌عنوان جامعة جهانی و پارلمانترهای بین‌المللی ما وظیفه داریم نقش خود را در این زمینه ایفا کنیم. به‌همین دلیل من امشب اینجا هستم تا حمایت کنم از ارزش‌های دموکراسی، آزادی و احترام به دیگران که ما در بسیاری از کشورهای آزاد در سراسر جهان از آن بهره‌مندیم و باید در ایران نیز محقق شود. اکنون جهان مکان بسیار کوچکی است و به‌عنوان پارلمانترها از هر کشوری ما باید این نگرانی‌ها را مطرح کنیم و من در پی کار مشترک با همکارانم در این راستا هستم. می‌خواهم بار دیگر تشکر کنم از رئیس و کمیتة برگزارکننده به‌خاطر برنامة بسیار مهم امروز؛

پیر گالاند رئیس دفتر اروپایی سازمان جهانی علیه شکنجه
اما امروز در مقابل وضعیتهایی قرار میگیریم که کاملا غیر قابل پذیرش است. آنچه را که در اینجا شنیدیم، و بطور عمومی ثابت شده است در مورد این جنایت علیه بشریت، خوب وقتی که از من خواسته شد که اینجا بنشینم با کمال میل پذیرفتم، به این خاطر که مثل همکار پارلمانتر اروپایی ام فکر میکنم که میتوانیم این پیروزی را کسب کنیم، نه تنها میتوانیم بلکه باید این پیروزی را برای حقوق افراد برای نجات آنها برای اینکه این افراد بتوانند حقوقشان را بدست بیاورند، کسب کنیم. و وقتی که مجاهدین مبارزه شان را به پیش میبرند بلافاصله به آنها پیوستم چرا که مثل همه ملتهای دیگر امروز این غرور آنها است که در میان است. اما غرور ما نیز در میان است. میخواستم به این شهادتها بپیوندم، بیشتر از این طولانی حرف نمی زنم خانم پرزیدنت، ولی به همه انجمنهای شما بگویم که سازمان جهانی علیه شکنجه نیز به آنها میپیوندد و با هم یک وظیفه اخلاقی داریم که این پیروزی را کسب کنیم. بایستی که این دولت و کسانی را که این جنایتها را مرتکب شدند به دادگاه ها کشید و اگر بلافاصله دادگاهی پیدا نشود که این کار را بکند، امروز امکان دادگاه های افکار عمومی را داریم. من به مدت هفت سال دادگاه راسل در مورد فلسطین را ریاست کردم. به شما اطمینان میدهم که وجدانها را تکان داد. پس امروز قادر میشویم که از طریق اقدامی که انجام میدهیم بطور واقعی این افراد را بهم بریزیم و کاری کنیم که آنها خوابشان نبرد.

پرویز خزایی – نماینده شورای ملی مقاومت در کشورهای نوردیک
خانم رئیس متشکرم، همچنین شکل‌گرفتن کمیته را تبریک میگویم، کمیته‌ای که در این محل امروز بوجود آمد، عدالت برای قربانیان قتل‌عام سال 1988 در ایران است. همچنین میتوانید خبر را در روزنامه تریبون‌دوژنو امروز ببینید. من فقط میخواهم یک بار دیگر تاکید کنم وقتی می‌گوییم جنایت علیه بشریت، این به معنای تمامی بشریت است نه فقط یک ملت، نه تعدادی از ملتها، نه یک منطقه، بلکه این جنایات، جنایت علیه همه ما شمرده میشود. همانطوری که برای اولین بار در تاریخ مدرن در زمان جنگ جهانی دوم. مشخصه این دو پرونده، پرونده آلمان و پرونده (رژیم) ایران این است که در هر دو واقعه، مسئولین بالای کشور یعنی رهبری دست داشته اند، به ویژه اینکه آنها فتوا داده اند آدولف هیتلر آنرا فتوا نخواند بلکه او آنرا اندلوسونگ به معنای راه‌حل نهایی نامید.
 خمینی آنرا پاک‌کردن فوری دشمنان اسلام که سازمان مجاهدین خلق ایران است، نامید. پس این دو جنایت مشخص، خیلی ویژه هستند چون بالاترین سران حکومت سرکوب رسمی و دستور اجرای آنرا صادر کردند شما مکانیزمهای متفاوت درون سازمان ملل را می‌شناسید. ما همچنین عدالت فراگیر را داریم که میتواند در سطح ملی مورداستفاده قرار گیرد. به یاد دارید دادگاهی در اسپانیا حکم جلب پینوشه را وقتی برای دیدار به لندن آمده بود صادر کرد و این اقدام یک تاثیر بزرگ بین‌المللی ایجاد کرد پس ما این ابزار و فرصت در دستمان هست. این کمیته جالب که امروز بوجود آمد، واقعا تولدش مبارک، شما مردمان بزرگ را به اینجا آورده اید، شامل وکلا، فعالان، تا این هدف را محقق کنیم زیرا 72 سال بعد از جنگ جهانی هنوز مردم اروپا تمامی نازیهای کهنسال و پیر 90 ساله را دستگیر می‌کنند. آنها را از سوراخهایشان بیرون می‌کشند و به پای میز عدالت می‌آورند چرا مردم ایران نکنند؟