در این نامه آمده است: زندانیان را به‌طور جدی در معرض آسیب‌ها و بیماری‌های گوناگون و مرگ تدریجی قرار داده‌اند. اساسا در بهداری «هیچ گونه تلاشی به منظور معالجه واقعی و موثر صورت نمی‌گیرد» و در مواردی که خانواده‌های زندانیان موفق می‌شوند با دوندگی بسیار، مجوز انتقال بیمار خود به خارج از زندان را دریافت کنند، آنها را «با دستبند و پابند و در وضعیتی تحقیرآمیز به بیمارستان منتقل شده و آن‌جا نیز به تخت زنجیر می‌شوند.
