در دانشگاه تهران، دانشجویان، مراسم روز دانشجو را به صحنه یی برای اعتراض علیه سیاستهای سرکوبگرانه رُژیم تبدیل کردند. این حرکت اعتراضی همزمان با حضور آخوند روحانی در دانشگاه و با وجود تمهیدات گسترده امنیتی توسط عوامل ارگانهای سرکوب از جمله وزارت اطلاعات و یگان ویژه گارد دانشگاه صورت گرفت. دانشجویان که از ورود آنها به سالن اجتماعات جلوگیری می شد در دانشگاه دست به راهپیمایی زدند. آنها در طول راهپیمایی سرود «یار دبستانی» را خواندند و از جمله شعار می دادند: «زندانی سیاسی آزاد باید گردد»، «دانشجو می میرد ذلت نمی پذیرد»، «دانشجوی باغیرت حمایت حمایت»، «دانشجوی زندانی آزاد باید گردد»، «امنیت دانشگاه ملغی باید گردد». آنها همچنین به قانون پولی بودن دانشگاهها و قانون موسوم به سنوات که به منظور اخاذی از دانشجویان وضع شده و اجرا می شود، اعتراض کردند. آنها همچنین تراکتهایی توزیع کردند که بر روی آن نوشته شده بود: «دانشگاه پادگان نیست»، «جای دانشجو زندان نیست» و «۶۷ چرا؟»

اقدامهای سرکوبگرانه مزدوران بسیجی برای پراکنده ساختن دانشجویان به درگیری کشیده شد و دانشجویان موفق شدند بسیجیان را وادار به فرار کنند.
تجمع اعتراضی دانشگاه تهران به رغم حضور فشرده نیروهای سرکوبگر و نیروهای یگان ضد شورش در داخل دانشگاه تهران از جمله در دانشکده های ادبیات و فنی و همچنین در مقابل در ورودی دانشگاه و خیابانهای منتهی به آن برگزار شد. مقابل دانشگاه نیز با ماشینهای انتظامی مسدود شده و از پیوستن مردم به دانشجویان معترض جلوگیری می شد.

در دانشگاههای علم و صنعت و امیر کبیر، و علامه طباطبایی دانشجویان شعارهای زندانی سیاسی آزاد باید گردد و دانشجوی زندانی آزاد باید گردد را سر دادند. دانشجویان دانشگاه علامه در تجمع خود ، عکسهای زندانی سیاسی آرش صادقی از دانشجویان این دانشگاه را در دست داشتند.
در تبریز دانشجویان با وجود حضور گسترده عوامل اطلاعاتی رژیم و لباس شخصی ها مقابل دانشگاه دست به تجمع زدند. آنها شعار می دادند: «حکومت نالایق این آخرین پیام است، این ملت آزاده آماده قیام است».
در دانشگاه آزاد ساوه عوامل اطلاعاتی رژیم در دانشگاه در ارگان موسوم به «حراست» ضمن حمله به دانشجویان و مضروب کردن آنها مانع ورودشان به دانشگاه شدند. یورش مزدوران به درگیری کشیده شد و دانشجویان شعار می دادند: «دانشگاه پادگان نیست» و “مرگ بر دیکتاتور» .
در دانشگاه علوم پزشکی بابل نیز دانشجویان با دردست داشتن تراکتها و پلاکاردهایی خواستار پایان دادن به سرکوب در دانشگاهها شدند. و به درگیری با نیروهای سرکوبگر حراست دانشگاه پرداختند.
دانشجویان دانشگاه زاهدان نیز در مراسمی که در روز ۱۵ آذر برگزار شد شعار می دادند: «دانشجو می میرد، ذلت نمی پذیرد“ و “زندانی سیاسی آزاد باید گردد». کارگزاران رژیم برای جلوگیری از شکل گیری اعتراضات دانشجویی از ورود آزادانه دانشجویان جلوگیری کردند.
در همان روز دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس تهران بارها سخنرانی معصومه ابتکار، رئیس سازمان محیط ‌زیست کابینه آخوند روحانی را قطع کرده و شعار «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» سر دادند.
دانشجویان دانشگاه خواجه نصیر در تهران نیز بر بنرهای بزرگی که بر در و دیوار آمفی تئاتر نصب کرده بودند نوشته بودند:«دانشگاه پادگان نیست-دانشگاه ما زنده است»، «زندانی سیاسی آزاد باید گردد».
دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی تهران نیز در تجمع اعتراضی خود شعار «زندانی سیاسی آُزاد باید گردد» و «کارگر زندانی آزاد باید گردد» را سردادند.