جولیو ترتزی وزیرخارجه پیشین ایتالیا با اشاره به اشغال حلب توسط پاسداران و شبه نظامیان وابسته به رژیم نوشت:
در حالی که شهر حلب اکنون کاملا توسط نیروهای وفادار به دیکتاتور سوریه زیر و رو شده است و رسانه های اجتماعی این خرابی و کشتار بی رویه را کاملا آشکار کرده اند، سیاستمداران غربی نمی توانند ادعا کنند که در این مورد چیزی نمی دانستند.
آنها فیلم های بمباران بی رویه ، کودکان مظلوم سوری که در پی یافتن سر پناه میدوند، و مادرانی که برای عزیزانشان اشک می ریزند را دیدند. و پاسخ آنها چه بود؟ بی عملی و بی تفاوتی کامل. این در تاریخ به عنوان شرمی برای سیاستگذاران جهانی ثبت خواهد شد.
گروه های رزمنده طرفدار دمکراسی و میانه رو برغم از دست دادن یکی از سنگرهای خود، هدف خود را رها و تسلیم نکردند. سخنگویان شورشیان جسورانه پافشاری کردند که خواسته های آنها باقی می ماند. این خواسته ها نه تنها شامل سرنگونی رژیم اسد بلکه از میان رفتن نفوذ خارجی در کشور آنها به طور خاص نفوذ جمهوری اسلامی و شبه نظامیان وابسته به آن می شود.
وزیر خارجه پیشین ایتالیا در ادامه به دخالت نظامی رژیم و اعزام هزاران پاسدار و شبه نظامیان مزدور از کشورهای مختلف پرداخت و با بررسی تاثیرات دخالت روسیه و بمبارانهای این کشور، نقش سیاست مماشات کشورهای غربی در این رابطه را متذکر شد و نوشت
 قدرت های غربی بیم داشتند معامله هسته ای با رژیم ایران به خطر بیافتد. بنابراین فقدان تمایل کشورهای غربی به اقدامی در این رابطه،  به رژیم تهران یک [چراغ سبز] برای قتل عام مردم بی دفاع سوریه داد.
مدتها پیش از آنکه حلب به دست نیروهای طرفدار اسد بیافتد، شورای ملی مقاومت ایران به رهبری مریم رجوی مرکز فعالیت های رژیم ایران در نزدیکی حلب را افشا کرد. مقر این فعالیت ها در شهرک بهوث در ۳۵ کیلومتری حلب قرار داشت.
 این گزارش از این جهت قابل توجه و مهم بود که تصویری از نیروهایی که مشغول انجام جنایات سیستماتیک علیه بشریت در مناطق (تسخیر شده) بودند را ارائه می داد.
جولیو ترتزی در ادامه این مقاله می افزاید: زمانی که ما دیدار سلیمانی از مسکو را نادیده گرفتیم، ما چشم خود را بر روی میراث تروریسم بین المللی بستیم. زمانی که ما مشارکت رژیم ایران در درگیری (سوریه) را نادیده گرفتیم، ما به طور ضمنی صدور نقض وحشتناک حقوق بشر توسط رژیم ایران را تایید کردیم.  کشورهایی که به دنبال مذاکره بر سر آینده سوریه بودند تا آن حد پیش رفتند که به رژیم ایران با دادن یک کرسی در میز (مذاکره) پاداش دادند. تاریخ معلم خوبی است اگر کسی از آن بیاموزد. بی تفاوتی و بی عملی تنها عاملان (جنایت) را جری می کند.
در تابستان ۱۳۶۷، بیش از ۳۰۰۰۰ زندانی سیاسی، عمدتا از فعالان سازمان مجاهدین خلق ایران، در سراسر ایران قتل عام شدند. عکس العمل غرب سکوت کامل بود. اکنون، بسیاری از کسانی که از ان سکوت نفع بردند آمران جنایات در حلب هستند.
جهان غرب مسئولیت شرم آور وضعیت کنونی سوریه را بر عهده دارد و ما برای جبران اشتباهات گذشته خود در حال از دست دادن زمان هستیم. اما هنوز امکان دارد که برای رژیم تهران روشن کنیم که با عواقب جدی مالی و سیاسی نقش نفرت اگیز خود در سوریه مواجه خواهد شد.