دکتر رانجانا کوماری نوشت: فریادهای قربانیان قتل عام ۶۷ و خانوادهایشان هرگز شنیده نشده و در سکوت باقی مانده است. من از تلاشهایی که برای حسابرسی از مسئولین این قتل عام غیر قابل توصیف، صورت می گیرد حمایت میکنم.

بسیاری از قربانیان که وحشیانه به دار آویخته شدند در زمان دستگیری ۱۵ یا ۱۶ ساله بودند . حتی زنان باردار بیرحمانه اعدام شدند. تمامی آنان درگورهای جمعی وناشناس دفن گردیدند.
مقاومت ایران برای تعقیب بین المللی مسئولین وآمران قتل عام ۱۹۸۸ (۱۳۶۷) و این جنایت علیه بشریت در ایران فراخوان داده، اما آنها همچنان برسرکار هستند و در مسند مقامهای مهم رژیم قرار دارند. بنابراین، از سازمان عفو بین الملل و سازمانهای بین المللی مدافع حقوق بشر می خواهم تا فراخوانهای خود را برای محاکمه مسئولان این قتل عام تجدید کنند.

با یاد تمام شهدای راه آزادی، تمامی ۳۰ هزار شهید قتل اعدام شده در تابستان ۶۷، من از فراخوان خانم مریم رجوی حمایت میکنم و از سازمان ملل و دبیرکل سازمان ملل خواستار انجام تحقیقات درباره این قتل عام هستم. و امیدوارم در نهایت عاملان و آمران این جنایت به دست عدالت سپرده شوند.
هر جا که زنان قربانیان خشونت و بی عدالتی هستند، (مرکز تحقیقات اجتماعی) در کنارشان قرار دارد و امروز، این مرکز خاطره زنان پایداری که در ۱۳۶۷ اعدام شدند را گرامی می دارد