زندانی سیاسی ارژنگ داودی طی نوشته یی از زندان مرکزی زابل درباره شرایط طاقت فرسای زندان زابل و شکنجه دژخیمان علیه زندانیان نوشت:
هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا آن چه این نامردمان با جان انسان می کنند
هم میهنان!
هر چند در بندهای ۲۰۹ وزارت اطلاعات و در بند امنیتی ۲-الف سپاه برای ماههای طولانی تحت شکنجه های جسمی، روحی، بازجویی های شبانه، سلولهای انفرادی و... قرار گرفته و رفتار خشونت بار زندانبانان در زندانهای اوین، رجایی شهر و مرکزی بندر عباس را تجربه کرده و پس از قریب به ۱۴ سال تحمل حبس درزندانهای یاد شده اینک چند ماهی هست که در زندان زابل در حالت تبعید به سر می برم و طبیعی است که در مورد انواع شکنجه در زندانهای مختلف کشور توسط عمال جنایتکار رژیم فقیه بسیار دیده و یا شنیده و یا چشیده باشم، اما در زندان زابل شکلی از شکنجه را با چشمان خود مشاهده کردم که در نوع خود بی نظیر است.
در این نوع شکنجه پس از کتک کاری و فحاشی به قصد تحقیر سر زندانی بخت برگشته را از ته می تراشند و بعد دست و پای او را محکم با زنجیر بدور ستونی می بندند که در معرض دید همه زندانیان، زندانبان و نیز مسؤلین و سایر پرسنل آنجا باشند سپس او را چند روز به همین وضعیت نگه می دارند بطوریکه زندانی طی این مدت در اثر درد و رنج ناشی از انقباض عضلات از حال می رود، در این میان بعضا خود را خیس و ... میکنند.
 شخصا هرگز بیاد ندارم دیده باشم حیوان وحشی و درنده یی را که در قفس انداخته باشند به غل و زنجیر بسته باشند اما در زندان زابل که کمتر از قفس نیست چون رفتاری را که مادون شأن حیوانات است را بر انسان روا می‌دارند ؟!
زندانی سیاسی ارژنگ داودی. زندان زابل بهمن ۱۳۹۵