هنگامیکه رهبر محافظه کاران قول داد بخشهایی از مانیفست لیبرالها را به عنوان سیاستهای خودش وارد دستور کار خواهد کرد آنها حتما پیش خود فکر می کردند که کریسمس برای آنها زودتر از موعد فرا رسیده باشد.

ولی هنگامیکه کاغذ بسته بندی روی این جعبه را کنار می زنیم می بینم که قوطی بزرگ خالی است.
با وجود تمامی کلمات دلنشین, آقای کامرون قولی در مورد رفرم قانون انتخابات نداده است.

حتی قبل از آنکه تب نیک کلگ سراسر وجود کارزار انتخاباتی را فرا گرفته باشد, یا حداقل مطبوعات را با خود برده باشد, رهبر لیبرال دموکراتها با این سوال که اگر هیچ حزبی به اکثریت مطلق دست نیابد چه خواهد شد روبرو بود.

نیک کلگ در پاسخ به این سوال همانموقع گفته بود که هر حزبی که بیشترین آرا و تعداد کرسی را تصاحب کند محق است که اولین انتخاب را برای تشکیل دولت داشته باشد.

روز جمعه او به این حرف خود وفادار بود و اعلام کرد که ”اکنون حزب محافظه کار باید ثابت کند که توانایی تشکیل یک دولت که در جهت منافع ملی باشد را داراست”.
به عبارت دیگر او داشت آقای کامرون را دعوت می کرد که پشنهادی به او ارائه کند که قابل رد کردن نباشد.

وضعیت طبق روال معمول
حالا در این شرایط آقای گوردون براون کجاست؟ هنوز در داونینگ استریت (مقر نخست وزیری).
او کاملا نشان داده که قصد استعفا ندارد.
او همچنان به کلمات و جملات سطور نانوشته قانون اساسی بریتانیا پاینبد است.
او طی صحبتهایی که در داونینگ استریت می کرد, در خطاب قرار دادن نیک کلگ لحنی کاملا عادی داشت و با کلماتی از قبیل داشتن  ”زمینه های مشترک” بین حزب کارگر و لیبرال دموکرات در زمینه های اقتصادی و رفرم سیستم رای گیری صحبت می کرد.

آقای براون هیج عجله ای برای ترک خانه شماره 10 (مقر نخست وزیر) ندارد و می گوید برایش کاملا قابل درک است که رهبر لیبرالها می خواهد با کامرون برای تشکیل یک ائتلاف گفتگو کند.

اگر این گفتگوها به شکست بینجامد, آقای براون درب خانه لیبرال دموکراتها را با سبدی از گل و بسته شکلات و قول برگزاری رفراندوم برای ”یک سیستم عادلانه تر رای گیری” خواهد کوبید.

گفتگو بین لیبرالها و محافظه کاران اکنون شروع شده است.
آقای کامرون علاقمندی زیادی برای برجسته کردن نقاطی که دو حزب با یکدیگر توافق دارند نشان داده است.

ولی او هم زمان تلاش زیادی کرده که به وفاداران به حزب محافظه کار این دلگرمی را بدهد و بگوید که ”من می خواهم این را واضح بگویم که هیچ دولتی نباید قدرت بیشتری به اتحادیه اروپا بدهد”.

” من معتقدم که هیچ دولتی نمی تواند در زمینه مهاجرت ضعیف عمل کند, موضوعی که باید به صورت صحیح کنترل شود”. و اینکه ” سیستم دفاعی کشور باید قوی نگاهداشته شود”.
این جملات عملا نقطه پایانی به یک سری از سیاستهای لیبرال دموکراتها گذاشت.

اختلافات جدی :
در زمینه رفرم انتخاباتی رهبر محافظه کاران تنها قول تشکیل یک کمیته بررسی را داد.
این با آنچه که لیبرال دموکراتها خواهان آن هستند فاصله زیادی دارد.

لیبرالها فراموش نکرده اند که تونی بلر کمیسیون جنکینز را برای بررسی راههای گوناگون حل این مسله تشکیل داد. گزارشی که این کمیسیون تهیه کرد اکنون سالهاست که خاک میخورد.
با اینحال نقاط مشترک وجود دارد.

هر دو حزب مخالف صدور کارت شناسایی برای شهروندان هستند.
کامرون همچنین در سخنان خود به موضوع کم کردن فاصله در مدارس بین کودکان خانواده های کم در آمد و متمول که در مانیسفت لیبرالها و محافظه کاران آمده اشاره کرد.

در زمینه مالیاتی نیز اختلافات وجود دارد, زیرا لیبرالها خواهان گرفتن مالیات سنگین از خانه های بالای دو میلیون پوند هستند. آنها همچنین خواهان این هستند که افراد برای در آمد بالای 10 هزار پوند خود مالیات بدهند و نه زیر آن.

آقای کامرون در این زمینه تنها گفت آماده است به این موضوع ” اولویت بیشتری بدهد” و با لیبرالها برای ” یافتن راه حلی قابل ارائه در این زمینه کار کند”.

نتایج انتخابات اکنون روشن شده است. مردم حرف خود را زده اند و زمان آن رسیده که سیاستمدارن سخن بگویند.