دراین برنامه ابتدا خانم دکتر مریدیس برگمن, رئیس سابق سنای ایالت نیو سات ولز، ضمن خوش آمدگوئی از شرکت کنندگان و قدردانی از میزبان برنامه سناتوربوریس چایلدز, از معضلات و مشکلات عمده و سیستماتیکی که در حاکمیت ضد انسانی رژیم ولایت فقیه بر زنان ایران از لحاظ حقوقی, خانوادگی, اجتماعی و اقتصادی و... که نزدیک به چهار دهه است اعمال می شود, اشاره نمود و اینکه زنان ایرانی در طول این مدت نه تنها از صحنه مبارزه آنچنان که رژیم دیکتاتوری حاکم می خواست, حذف نشده اند بلکه مشارکت آنها و حضور پر رنگ آنان در مبارزه شان برای کسب حقوق ضایعه شده شان هر روز بیشتر و بیشتر شده است, بطوریکه می توان گفت که بیش از 30% از کسانیکه توسط رژیم ضد بشری آخوندها اعدام شده اند را زنان ایرانی تشکیل می دهد, و امشب ما نیز سه نفر از این زنان زندانی و شجاع را به شما معرفی می کنیم.

ایشان سپس دو سخنران دیگر را به عنوان نسل جدیدی از زنان و دختران جوان ایرانی که در خارج از ایران برای آزادی و دمکراسی فعال می باشند, معرفی نمود و در ادامه به نکاتی از زندگی زندانی سیاسی خانم آتنا دائمی و وضعیت فعلی او که درحال حاضر بیش از 29 روز است که در اعتصاب غذا در اعتراض به حکم دستگیری و زندانی دو خواهر دیگرش پرداخت و به بررسی زندگی خانم آتنا دائمی پردخت و گفت: «بعد از مطلع شدن از وضعیت خانم آتنا دائمی که در اعتصاب غذا بسر می برد و شنیدن فریاد دادخواهی مادر آتنا, مصمم شدم که به بررسی زندگی آتنا دائمی بپردازم. ایشان در پایان صحبتهای خود, افزود"من می خواهم صدای خانم نعمتی, مادر زندانی سیاسی آتنا دائمی باشم...».
 
بعد ازسخنان خانم برگمن، خانم رکسانا صادقپور, به بررسی زندگی زندانی سیاسی خانم مریم اکبری منفرد, و معرفی ایشان پرداخت و گفت: «زندگی خانم مریم اکبری منفرد, دارای لحظات تلخ و شیرین بسیاری است. او که 49 ساله است و دارای سه فرزند دختر است به 15 سال حبس بدلیل اتهام در عضویت سازمان مجاهدین خلق ایران, محکوم شده است». وی هم چنین به سایر اعضای خانواده خانم منفرد که همگی از قربا نیان کشتار و قتل عام دهه 60 توسط ملاها بودند، اشاره کرد.

سپس خانم سپیده گودرزی دانشجوی جوان دیگر, به فراز و نشیب زندگی زندانی عقیدتی- مذهبی خانم فریبا کمال آبادی پرداخت. وی در قسمتی از سخنانش بخشی از نامه خانم فریبا کمال آبادی که از زندان بعد ازممانعت از شرکت او در مراسم ازدواج دخترش برای او نوشته بود, را قرائت کرد. خانم کمال آبادی در بخشی از نامه اش خطاب به دخترش می نویسد: ترسشان از کیست و بیمشان از چه؟ می بینید با چه روشی با زندانی رفتار می شود؟ و چه شکنجه ی نامحسوسی به کار بسته می شود؟ گویی با سنگی و چوبی بی جان روبرویند که هر نوع به آن ضربه زنند با آن بازی کنند و پرتابش نمایند چیزی حس نمی کند. اما سخت در اشتباهند زیرا در هنگامه شکنجه ها نه ما، که خودشان همچون آن سنگ و چوبند و از تمامی احساسات انسانیشان عاری اند چرا که حتی قادر به درک احساسات عمیق مادری و فرزندی هم نیستند. آنهم مادری که فقط و فقط به جرم اعتفاد مذهبی اش باید بیست سال از ایام حیاتش را در زندان بگذراند و پس از گذشت حدود هفت سال حتی برای چند ساعت از شرکت در مراسم ازدواج فرزندش محروم باشد؟ اما جرم من زیباترین جرم عالم است...».
هم چنین درادامه این جلسه نیز پرسش و پاسخ برگزار شد که, شرکت کننده گان به علاوه به نقش زنان ایرانی در مقاومت سازمان یافته مردم ایران پرداختند و از آن به عنوان نمونه ای از گستردگی و مشارکت فعال زنان در همه عرصه های زندگی از جمله اجتماعی, سیاسی, فرهنگی و اقتصادی و از همه مهمتر در سطح رهبری اشاره کردند و بطور خاص به نقش خانم مریم رجوی, بعنوان رئیس جمهور برگزیده مقاومت ایران و زنان در سازمان مجاهدین خلق ایران اشاره کردند.
 
خانم دکتر برگمن در پایان انزجار خود را از عملکردهای دستگاه سرکوب رژیم بنیادگرای مذهبی حاکم بر ایران ابزار داشته و خواهان آزادی همه زندانیان سیاسی در ایران بخصوص زنان زندانی شد.