خانم رجوی، میهمانان عزیز از سراسر جهان، خانم‌ها و آقایان، از حضور در اینجا بسیار خوشحالم تا بار دیگر به شما بپیوندم در مقاومت علیه رژیم پلیدی که امروز بر ایران حکم‌رانی می‌کند و میخواهم به شما بگویم، در حالی که به این جمعیت گسترده نگاه میکنم، میدانید که من یک‌بار این افتخار بزرگ را داشتم که در انتخابات برای معاونت رئیس‌جمهور ایالات متحده شرکت کنم، طی آن هرگز برای جمعیتی به این بزرگی سخنرانی نکردم.
میدانید الآن که به آن فکر میکنم می‌بینم که اگر فقط میتوانستم حدود هزار نفر از شما را در فلوریدا داشته باشم، شاید میتوانستم انتخاب شوم، اما این داستان طولانی‌تری است.
میخواهم به تک‌تک شما بگویم که ابعاد و تعهد این گردهمایی، یک پیام قدرتمند می‌فرستد، هم به دشمنان ما در تهران و هم به مردم ایران که مشتاق تغییر هستند مبنی بر این که تک‌تک شما فقط تصمیم نگرفته‌اید که به این گردهمایی بیایید، بلکه با این تصمیم، خود را در تاریخ ثبت کرده و با سرنوشتی پیوند زده‌اید که سرنوشتی برای آزادی است.
یکی از مبارزان بزرگ آزادی در تاریخ آمریکا، دکتر مارتین لوتر کینگ گفت: «منحنی اخلاقی جهان به آرامی خم میشود، اما همیشه به‌سوی عدالت خم میشود»، من میخواهم امروز به شما بگویم که منحنی سیاسی جهان شاید به آرامی خم شود، اما همیشه به‌سوی آزادی خم میشود. گاهی ما باید کمک کنیم تا این منحنی سریع‌تر خم شود و این همان چیزی است که حضور شما امروز در اینجا، می‌تواند آن‌را ممکن سازد. دکتر کینگ هم‌چنین بزرگ‌ترین سخنرانی خود را در بنای یادبود لینکلن ایراد کرد که یک نماد آزادی در آمریکاست، تحت عنوان «من یک آرزو دارم»؛ و من هم میخواهم آرزویی را که خودم برای خاورمیانه دارم با شما در میان بگذارم: من یک آرزو دارم، با تغییر کلمات دکتر کینگ، که همة مردم آن منطقه، اعم از مسلمانان، مسیحیان و یهودیان، شیعیان و سنیها، اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها، با هم دیگر بر سر میز برادری و خواهری و صلح و آزادی بنشینند؛ این آرزوی ما است.
و من به شما خواهم گفت که مهمترین گام رو به جلو برای تحقق این آرزو، تغییر رژیم در ایران و آوردن آزادی برای مردم ایران خواهد بود. این نمی‌تواند با وجود این رژیم، محقق شود.
هر بار که ما در این گردهمایی دیدار می‌کنیم، این فرصت را مییابیم که به سال گذشته نگاهی بیندازیم و ببینیم که آیا آرمان مقاومت پیشرفتی کرده است؟ همان‌طور که سایر سخنرانان گفتند، سالی که گذشت سال پیشرفت‌های عظیم بود. تغییر دولت در آمریکا، تفاوتی چشمگیر در سیاست ما در قبال رژیم ایران ایجاد کرده است. من به‌عنوان یک دموکرات صحبت میکنم و کسی که از هیلاری کلینتون حمایت کرده است. اما عبور از دولت اوباما به دولت ترامپ، به معنی عبور از دولتی است که تمرکز آن بر نوعی بهبود روابطمان با رژیم ایران با قیمت گزاف چشم‌پوشی از واقعیت شرارت این رژیم به دولتی بود که از همان ابتدای آن رئیس‌جمهور جدید ترامپ گفت، دشمن شمارة یک آمریکا در خاورمیانه، رژیمی است که در حال حاضر بر ایران حاکم است. این تفاوتی بزرگ است.
تفاوت دوم که بعد از سخنان فوقالعادة امیر ترکی فیصل، لازم نمیبینم زیاد راجع به آن صحبت کنم، این است که خلق‌های عرب، به‌لحاظ دیپلوماتیک و نظامی به‌عنوان بخشی از مقابله علیه رژیم ایران از هر زمان دیگری فعال‌ترند. تنها چیزی که در خاورمیانه تغییر نکرده، رفتار رژیم در تهران است. میدانم که رئیس‌جمهور اوباما احساس می‌کرد، اگر بر سر توافق اتمی با رژیم ایران مذاکره کنیم، آنها مدرهتر میشوند، اما نشدند. تعرض آنها در تمامی منطقه ادامه دارد، حمایت آنها از تروریسم که بسیاری از جمله تعداد زیادی از آمریکایی‌ها را به قتل رسانده ادامه دارد و نقض حقوق بشر مردم ایران نیز ادامه دارد. میدانید مدتی قبل بغدادی رهبر داعش، یک خلافت افراطگرای اسلامی را در خاورمیانه اعلام کرد و گفت، پایتخت آن در رقه سوریه است. همان‌طور که میدانید، هم‌اکنون داعش دارد از آن پایتخت بیرون رانده میشود؛ خدا را شکر. ولی رقه هیچ‌گاه پایتخت افراطگرایی و تروریسم اسلامی نبوده است، پایتخت افراطگرایی و تروریسم اسلامی از سال ۱۹۷۹ در تهران و تحت حاکمیت این رژیم افراطی بوده است و به همین دلیل است که باید برود.
اما یک چیز در داخل ایران تغییر کرده است و آن سطح مردم است. هرگز نمی‌توان خلقی را تا به ابد سرکوب کرد و به بردگی کشاند. مردم ایران در داخل ایران، از خود شجاعت قیام‌کردن را نشان داده‌اند، در سال گذشته همان‌طور که میدانید، یک جنبش اجتماعی در حمایت از آرمان افشای آنچه بر ۳۰ هزار ایرانی گذشت که اکثرشان از اعضای سازمان مجاهدین بودند و در سال ۱۹۸۸ قتل عام شدند شکل گرفته است. یک روز، دقیقاً مثل آنچه در آفریقای جنوبی پس از پایان آپارتاید واقع شد، یک کمیسیون حقیقت‌یاب در ایران خواهد بود که پرده از حقیقت دهشتناک اعمال این رژیم بر خواهد داشت.
صرف صحبت‌کردن دربارة آن و بالا گرفتن تصاویر خانم رجوی در مکان‌های عمومی، نشانه‌یی از نارضایتی مردم و اعتماد به نفس رشدیابندة آنها به این واقعیت است که تغییر نزدیک است. اختلافات قابل توجه علنی بین سران مختلف حکومت نیز، همین را نشان می‌دهد. در ایالات متحده ما هم‌اکنون در حال بازبینی سیاست‌هایمان در قبال رژیم ایران هستیم.
زمان آن فرا رسیده است که آمریکا و امیدوارم برخی از متحدان ما در اروپا، هر حمایتی را که میتوانیم از کسانی به عمل بیاوریم که برای آزادی در داخل ایران مبارزه می‌کنند.
به سختی می‌توان تشابه بین مقاومتی که شما و مردم ایران بخشی از آن هستید و کسانی که برای آزادی آمریکا در انقلاب قرن هجدهم جنگیدند را ندید. یا کسانی که برای آزادی فرانسه در قرن نوزدهم جنگیدند یا کسانی که علیه نازیسم، فاشیسم در قرن بیستم جنگیدند و تمامی آن نبردها و تمامی آن مبارزات برای آزادی، با موفقیت به پایان رسید؛ و با کمک خدا و با استمرار اتحاد ما، این مبارزه هم پیروز خواهد شد. پس من با این دعا سخنانم را به پایان می‌برم که به زودی، چه بسا حتی سال آینده، بتوانیم این گردهمایی را در یک تهران آزاد و در یک ایران آزاد برگزار کنیم.
