به مدت ۳۸ سال، رژیم مذهبی در تهران در کشور بسیار مهم منطقه خاورمیانه ایران نفوذ کرد و دشمنی با شهروندان و اکثر نقاط جهان را به دلیل نادیده گرفتن ارزش های دموکراتیک آزادی رسانه ای، حاکمیت قانون و احترام حقوق بشر، را کاشت.
سخنرانان در گرد همایی سالانه مردم و دوستان ایران در پاریس، فرانسه، بار دیگر به محکوم کردن رفتار ضمنی ایران، سرکوب شهروندان و صدور افراط گرایی و تروریسم در سراسر جهان پرداختند.

چندین جلسه مباحثه که عمدتا شامل سیاست خارجی ایالات متحده و نخبگان نظامی بود، خطری را که ایران به خاورمیانه و کل جهان به وجود آورد، برجسته کرد. در ارزیابی تقریبا دو دوجین مقامات سابق دولت های دموکرات و جمهوری خواه در ایالات متحده و همچنین برخی از رهبران سابق سیاسی اروپا، ایران عامل تحریک خشونت آمیز در خاورمیانه برای سال ها است.

در حالی که استروان استیونسون، رئیس سابق هیات نمایندگی پارلمان اروپا برای عراق متقاعد شده است که ایران در پشت هر مناقشه ای در خاور میانه است، ژنرال جک کین، معاون پیشین ستاد ارتش ایالات متحده، معتقد است که "احساس گناه در مورد اشتباهات سیاسی گذشته ایالات متحده در منطقه" مسئول سیاست دولت اوباما برای کوتاه آمدن در برابر ایران بود. او ادعا کرد که سیاست مهار دولت های قبلی ایالات متحده نسبت به ایران در انتظار تغییر، اشتباه بوده و نتیجه نمی داد. ژنرال کین که ضمنا رئیس موسسه جنگ است، گشایشهای دیپلماتیک نسبت به ایران را با نظر ساموئل جانسون درباره ازدواجهای دوم مقایسه کرد که جانسون به آن به عنوان «پیروزی امید بر تجربه» اشاره کرد.

مسلما، انسان ها همیشه در مورد نتایج موضوعات مهم و بزرگ بیش از حد خوشبین هستند، اما این متخصص نظامی، معاهده هسته ای ایران را به مثابه یک فکر گروهی خوش بینانه محکوم می کند که هیچ تغییری در رفتار رژیم آخوندی در تهران نخواهد داشت. در عوض، ثروت ناشی از این معامله، ملاها را تقویت کرده که قدرتشان را مستحکم و خواستار تسلط بیشتر در منطقه بشوند.

سناتور آمریکایی جو لیبرمن، یک دموکرات، استدلال کرد که در حالیکه بهبود روابط بین ایران و آمریکا خوب است، نباید به هر قیمتی و بدون توجه به آنچه که ملاها انجام دادند، باشد. به نظر وی به اصطلاح اصلاحات در تهران در بهترین حالت "معاملاتی و نه تحول" هستند.

چشم انداز یک ایران واقعا متحول شده وقتی ممکن است که در آن شهروندان مجاز به انتخاب رهبران به جای رفقای انتخاب شده توسط روحانیون باشند. با همه ظواهر انتخابات دموکراتیک که در ایران اتفاق می افتد، مرکز قدرت – ولی فقیه علی خامنه ای و حلقه درونی او نتیجه را تعیین می کنند و نه شهروندان آنطور که می خواهند به جهان بباورانند.
با شدت اپوزیسیون رهبری شده توسط یک زن، یک جایگزین واقعی دموکراتیک در حال ظهور است. وضع موجود در ایران جایگاهی برای زنان ندارد، اما اتفاق نظر در حال ظهور این است که زنان در رشد و تداوم دموکراسی در سرتاسر جهان نقش مهمی ایفا میکنند. ایران نمی تواند متفاوت باشد.

به این ترتیب است که پایبندی و زیرکی نیروهای اپوزیسیون ایران باید جدی گرفته شود. در یک گردهمایی همزمان در پاریس و آلبانی که تلویزیونی در سراسر جهان و بصورت زنده بین دو مکان پخش شد، جمعیت پرشور دهها هزار نفره، رهبری زنان را در عمل دیدند، در حالی که مریم رجوی چشم انداز خود برای یک ایران دموکراتیک جدید را نشان می داد. گوش دهنده به خانم رجوی نمایندگان پنج قاره بودند - روشن ترین شاهد که کل جهان علیه دیکتاتوری در ایران متحد است و از آنچه ممکن است بزرگترین نشان دهنده همبستگی برای ملت مظلوم ایران در تبعید باشد حمایت می کند.

اما آیا ایران می تواند از خارج یا داخل تغییر کند؟ دستیابی به پشتیبانی از تغییرات درونی از درون و ارائه امید و آرامش به گروه های اپوزیسیون در خارج از ایران باید راهبردی برای ایجاد دموکراسی واقعی در ایران باشد. جهان باید به هدف عادلانه مردم ایران کمک کند. بالاخره، جهان آپارتاید را در آفریقای جنوبی با بسیج داخلی و خارجی شکست داد.

اگر شورای ملی مقاومت ایران در تلاش خود برای رهایی از رژیم مردسالار شووینیستی موفق شود، خانم رجوی به احتمال زیاد به عنوان نخستین رهبر زن منتخب دموکراتیک ایران خواهد شد، مشخصه ای که به ندرت در کشور عمدتا اسلامی می آید. بی نظیر بوتو نخستین نخست وزیر زن پاکستان و اولین زن بود که اکثریت مسلمان را اداره می کرد.

با توجه به ماهیت زنان، بعید است که یک رهبر زن در ایران از تروریسم یا از بین بردن زندگی بیگناهان برای ادامه دادن به قدرت حمایت کند. فساد نیز احتمال دارد که کاهش یابد و احتمالا تعهد بیشتری به فقیرترین ایرانیانی خواهد بود که تلاش می کنند در میان ثروت عظیم نفتی زندگی کنند. یک دولت حساس به برابری جنسی در ایران احتمالا بیشتر به مردم پاسخگو خواهد بود. شورای ملی مقاومت ایران در طول سالهای مبارزات خود باید مورد توجه رسانه ها قرار گرفته باشد و به احتمال زیاد این تجربیات را چنانچه جایگزین رژیم کنونی در آینده قابل پیش بینی شود در ایران نشان خواهد داد.

علاوه بر این، یک رهبری جدید در ایران ثبات و هماهنگی منطقه ای را که از زمان انقلاب ۱۹۷۹ که رژیم علی خامنه ای را به ارمغان آورده است از بین برد، تقویت می کند. ترکی بن فیصل ال سعود از عربستان سعودی، با ظرافت از روابط تاریخی و جغرافیایی سخن گفت که این منطقه را با هم ادغام کرده که توسط رژیم فعلی ایران که یک تفسیر دروغین شیعه اسلام را تحمیل کرده است بر هم خورده است.

شاهزاده سعودی، تاریخ متقابل دو کشور را که به توسعه تمدن بشری کمک کرده است، تحسین کرد، اما در انتقاد خود نسبت به انتخابات اخیر ایران به عنوان نمایشی، کمی دو رو بود. حداقل انتخابات ایران، ظاهری از مشارکت را حتی اگر مشروع نباشد، نشان می دهد، اما عربستان سعودی هرگز انتخاباتی را برگزار نکرده است، چه رسد به اینکه نمادی از یک انتخابات داشته باشد. ضرب االمثل "هنگامی که شما یک انگشت اتهام را نشانه می روید، چهار انگشت دیگر به شما اشاره می کند" آموزنده است. کسانی که خواستار عدالت هستند باید دستشان پاک باشد.

در تجزیه و تحلیل نهایی، کشورهای دموکراتیک جهان باید متحد شوند تا قدرت را از رژیم سرکوبگر در تهران بردارند که توجهی به صلح ندارد و اطمینان حاصل کنند که در نهایت یک حاکمیت مردمی که توسط مردم ایران حکمرانی می شود برقرار می شود.
نوشته دکتر اوچنا اکو، پرزیدنت مرکز مطبوعات و ارتباطات صلح در نیویورک - ۰۵ ژوئیه ۲۰۱۷

http://cmpimedia.org/in-search-of-democratic-alternative-in-iran