در این راستا باید به نرخ بالای بیکاری در میان پزشکان و یا پرستاران اشاره نمود، امری که در راستای خود به خانه‌نشین شدن بیش از نیمی از جمعیت پرستاری در کشور راه برده است.

یک گزارش حکومتی ضمن پرداختن به این موضوع به نقل از معاون حکومتی در سازمان نظام پرستاری کشور از جمله اعتراف می‌کند: «سازمان نظام پرستاری طی سه روز گزینه‌ای را در سایت خود ایجاد کرده که تاکنون بیش از ۹ هزار پرستار بیکار ثبت نام کردند و این آمار حداقلی است، زیرا معتقدیم نیمی از فارغ‌التحصیلان پرستاری بیکار هستند». (سایت حکومتی ایلنا ۲۶ تیر ۹۶)

واقعیت در لابلای این جملات آن است که بسیاری از کادرهای درمانی و به‌ویژه پرستاران به دلیل شرایط سخت و نامساعد کاری، مدیریت‌های سرکوبگرانه، فشار عوامل اطلاعاتی و بسیج رژیم در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی، دستمزدهای بسیار نازل و به‌طورکلی سیاست‌های زن‌ستیز رژیم علیه پرستاران زن، پس از پایان تحصیلات اساساً وارد چرخه بازار نشده به مشاغل غیرحرفه‌ای دیگر روی می‌آورند. همچنین بخش بزرگی از نیروهای مجرب نیز اکنون عطای خدمت را به لقای آن فروخته و برخلاف تمامی تبلیغات حکومتی به کشورهای دیگر مهاجرت می‌کنند.

این کارگزار رژیم ضمن اذعان به این وضعیت ادامه می‌دهد: «در حال حاضر پرستار بیکار در کشور زیاد داریم و نمی‌توان کمبود نیروهای پرستاری را برای اجرای طرح‌های ناکارآمد بهانه کرد. ما پرستارانی داریم که با ۵۰۰ هزار تومان کار می‌کنند».

پیشتر یک کارگزار رژیم در گفتگویی ضمن برشمردن دلائل دوری جستن این بخش خدمتکار از محیط‌های درمانی و مهاجرت به کشورهای خارجی از جمله با اشاره به افزایش ٣٠٠درصدی مهاجرت پرستاران ایرانی گفته بود: «٢٥فروردین امسال ٣٠پرستار برای کار در خارج از کشور به سازمان نظام پرستاری مراجعه کرده‌اند، درحالی‌که در فروردین‌ سال ٩٤، ٧ تقاضا وجود داشته که کانادا را اولویت اول پرستاران و استرالیا و کشورهای حوزه خلیج‌فارس را اولویت‌های بعدی آنها اعلام می‌کند؛ کانادا با ٤٧درصد و امارات متحده عربی با ٣٣درصد بیشترین آمار را به خود اختصاص داده‌اند». (سایت حکومتی آنا ۸ شهریور ۹۵)
این فرار مغزها از حاکمیت سرکوبگر ولی‌فقیه در حالی است که «بنابراین گزارش به‌ازای هر تخت در کشورهای مجاور حداقل ۵/۲ پرستار وجود دارد، درحالی‌که در ایران این عدد زیر یک است».