در این نمایشگاه سخنرانان به تشکیل کمیتة تحقیق بین‌المللی و محاکمه سران رژیم به خاطر نسل کشی و جنایت علیه بشریت در ایران فراخوان دادند.

دومین روز از نمایشگاه یادبود قتل عام ۳۰ هزار زندانی سیاسی در سال ۶۷ به ابتکار ژان فرانسوا لوگاره، شهردار منطقه یک پاریس در محل این شهرداری برگزار شد.

در این برنامه حمیدرضا طاهرزاده قطعه زیبایی با ویلون اجرا کرد که تلفیقی از موسیقی ایرانی و کلاسیک بود و نمونه یی سمبلیک از همبستگی شرق و غرب در حقوق بشر، مورد استقبال قرار گرفت.

در ادامه سخنرانی هایی که در این نمایشگاه صورت گرفت، استاندار ایوبونه رئیس پیشین اطلاعات فرانسه، طی سخنانی گفت: درباره حوادثی که با آن مواجه می شویم، دو نوع قضاوت وجود دارد. قضاوت انسانها که خود را از طریق تعدادی نهادهای تخصصی مثل دستگاه قضاییه بیان می کنند، و قضاوت تاریخ.در رابطه با قضاوت انسانها، این درخواست مطرح شده است که عدالت بین المللی کار خود را انجام دهد. در غیر اینصورت، اگر دادگاه جزایی بین المللی چنین پرونده ای را در دست نگیرد، این سئوال مطرح می شود که چه فایده ای دارد؟

استاندار ایوبونه افزود: قتل عامهای مختلفی در تاریخ صورت گرفته اند که شناخته شده هستند. اما آنچه درباره تاریخ رژیم ایران عجیب است این است که هیچگاه درباره قتل عام ۱۳۶۷ صحبتی به میان نمی آید. هیچگاه این رژیم که یکی از سرکوبگرترین رژیم های جهان است، مورد اتهام قرار نمی گیرد. قتل عامهایی که در آنجا انجام شده، چه آنهایی که قبل از قتل عام تابستان ۶۷ رخ داده اند و آنهایی که بعد از آن صورت گرفته اند، بخصوص آنهایی که اعضای سازمان مجاهدین در اشرف و لیبرتی را مورد هدف قرار داده اند، نه تنها مورد مجازات قرار نگرفته اند بلکه درباره آنها صحبتی هم نمی شود.

وی باتاکید بر اینکه مشغول نگارش یک کتاب درباره قتل عام ۶۷ و جنایات رژیم علیه سازمان مجاهدین خلق ایران برای ثبت در تاریخ است افزود: قتل عام ۶۷ دو ویژگی برجسته دارد. یکی ابعاد فجایع است. تصور کنید که ۳۰ هزار نفر یک به یک به دار آویخته می شوند، این کار خیلی وقت می گیرد و استمرار در سبعیت می خواهد.

دومین ویژگی شیوه عملکرد است. ابتدا تصمیم چنین کاری و سپس انجام آن. کمیسیونهای مرگ متشکل از سه عضو که رایشان از قبل مشخص بود تشکیل شدند. متد و سازماندهی بکار گرفته شده نشان دهنده عزم آنها برای رفتن تا انتهای راه است. این ما را به یاد رژیم نازیسم در اروپا می اندازد. همه این کار ها بطور متدیک طراحی شده بود. کمیسیون های مرگ تشکیل شدند و به سراسر ایران فرستاده شدند و بعد افراد را در برابر این کمیسیونها ردیف کردند و این ماهها کار و آماده سازی می خواست. به این ترتیب می توان گفت که آنچه در تابستان ۶۷ رخ داد از مدتها قبل طراحی شده بود. این امر یک ویژگی خاص این قضیه است.

استاندار ایو بونه در ادامه با یادآوری مخالفت آقای منتظری با فرمان خمینی برای قتل عام زندانیان سیاسی، تاکید کرد که این قتل عام یک عملیات طراحی شده توسط خمینی و دارودسته اش بوده است. وی همچنین گفت: این حادثه در یک مقطع زمانی خاص در تاریخ رژیم رخ داد یعنی بعد از جنگ با عراق. این هم تصادفی نیست. واضح است که خمینی، خواهان صلح نبود، اما او مجبور شد به صلح تن دهد. خمینی اکنون باید به عنوان یک جنایتکار توسط تاریخ مورد قضاوت قرار گیرد، اگر چه متاسفانه در قید حیات نیست تا بتواند به جنایتهایش مستقیما پاسخ دهد.
استاندار ایوبونه سپس نتیجه گیری کرد: ما امروز دو وظیفه داریم. همانطور که شما آقای شهردار گفتید باید این مبارزه را ادامه بدهیم برای اینکه جمهوری اسلامی و سرانش که در این قتل عام شرکت کردند به دادگاه سپرده شده و محکوم شوند. بعد هم قضاوت تاریخ است که به عهده ماست و این کار را باید از طریق شهادتها و نوشته هایمان و چنین نمایشگاهها و برنامه هایی انجام دهیم. باید که همه با هم شاهدان و کارگزاران این کارزار باشیم. این کارزار درباره یکی از دهشتناکترین جنایاتی است که بشریت تا بحال به خود دیده است.

سخنران دیگر این نمایشگاه، دکتر صالح رجوی نماینده شورای ملی مقاومت ایران در فرانسه بود. وی ضمن قدردانی از حمایتها و همبستگی شهرداران و مردم فرانسه با مردم و مقاومت ایران در مبارزه علیه رژیم آخوندی و برای آزادی، نقض وحشیانه حقوق بشر در ایران و کارنامه جنایات ضد بشری و تروریسم صادراتی رژیم آخوندی از جمله قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۶۷ و مداخلات تروریستی این رژیم درکشورهای منطقه بویژه عراق و سوریه و لبنان را برشمرد و تاکید کرد این رژیم برای صدور بیشتر تروریسم و بنیادگرایی، اسلام را آلت دست خود قرار داده است در حالیکه کمترین سنخیتی با اسلام راستین ندارد.

دکتر صالح رجوی در ادامه سخنان خود گفت: در این وضعیت آخوندها در سال ۶۷ قتل عام۳۰ هزار تن از زندانیان سیاسی را همانطور که گفته شد به اجرا گذاشتند. این قتل عام، این جنایت علیه بشریت، این کشتار دارای ویژگیهای متعددی است:‌ اول اینکه بیشتر زندانیان قبلا دادگاهی شده بودند و به چندین سال یاچندین ماه زندان محکوم شده بودند و بسیاری از آنها دوران محکومیتشان را گذرانده بودند.

دکتر صالح رجوی آنگاه به شهادت خواهرش منیره رجوی اشاره کرد و گفت: خواهر کوچکتر من منیره که در انگلستان دانشجو بود وعلیه دیکتاتوری شاه فعالیت می کرد، عضو فعال عفو بین الملل بود. او توسط دیکتاتوری آخوندی همراه با همسر و دو فرزندش دستگیر زندانی شدند. همسرش اعدام شد و خواهرم به زندان محکوم شد و دوران محکومیتش را گذراند. ولی رژیم او را دو سال دیگردر زندان نگه داشت و درجریان قتل عامی که از آن صحبت کردیم، اعدام شد. بسیاری دیگر نیزهمین وضعیت را داشتتند

دکتر صالح رجوی در ادامه گفت: دومین خصوصیت این است که اغلب عاملین و آمرین این قتل عام نه تنها در قید حیات هستند بلکه در پستهای کلیدی و پستهای بی نهایت مهم در داخل حکومت فعلی هستند؛ و این در شرایطی است که مردم ایران واقعا از چهار دهه اختناق به ستوه آمده اند. به خاطر فقدان آزادی های اولیه و بخصوص وضعیت اقتصادی بی نهایت غیر قابل تحمل در کشوری غنی مثل ایران. همه ثروتها به گروه حوثی در یمن، به بشار اسد در سوریه و حزب الله لبنان فرستاده شده است در حالی که کارگرانی که در ایران توانسته اند کاری بدست آورند موفق نمی شوند که حقوق خود را ظرف سه یا شش ماه بگیرند. و این شرایطی است مطلقا غیر قابل تصور و همانطور که بسیاری از تحلیلگران فکر می کنند وضعیت فعلی ایران انفجاری است.

دکتر صالح رجوی در ادامه سخنانش افزود: یک مسئله بسیار مهمتر وجود دارد و آن پیروزی خارق العاده مقاومت ایران و رئیس جمهور مریم رجوی و با کمک همه شما است و آن انتقال بیش از سه هزار رزمنده آزادی مستقر در کمپ اشرف و کمپ لیبرتی در عراق است که به تیرانا در آلبانی منتقل شدند و بنابراین یک این شکست مهم برای رژیم آخوندها هست.
رژیم آخوندها طی سالها کوشید که با معامله گری با کشورهای غربی و گذاشتن مقاومت ایران در لیست سیاه، انرژی مقاومت ایران را بلوکه کند.
این انرژی ازاد شده یک معنی دارد. ما در گذشته در یک فاز دفاعی بودیم . امروزه در فاز تهاجمی هستیم. البته شاید تعدادی از شمایان در گردهمایی بزرگ ما در ویلپنت حضور داشتید و دیدید که بسیاری از شخصیتهایی که ازکشورهای مختلف و افقهای فکری مختلف آمده بودند، معتقد بودند تنها راه حل در ایران سرنگونی این رژیم است.
پس تغییر دمکراتیک در افق ترسیم شده و ما موفق خواهیم شد و برای همین ما همگی متحد و یکپارچه به نبرد ادامه خواهیم داد.

آرمان ژاکمن – شهردار شهر موسی لوویو سخنران دیگر این برنامه بود. وی با ذکر نمونه هایی از سرکوب آزادیخواهان و پیروان سایر مذاهب توسط رژیم آخوندی گفت که ۳۰۰۰۰ زندانی سیاسی تنها بخاطر ( دفاع از آزادی) در زندانهای حکومتی اعدام شدند. کسانی که دستور این اعدامها را دادند در لباس مذهب هستند و این باورنکردنی و غیرقابل تصور است. در حالی که همه مذاهب و بیشتر از همه، اسلام بردباری، عشق و احترام به دیگری را ترویج می کنند.

آرمان ژاکمن افزود: نزدیک به ۳۰ سال بعد از قتل عام ۶۷، عفو بین الملل این قتل عام را بعنوان جنایت علیه بشریت به ما یادآوری می کند. ما یاد قربانیان را گرامی می داریم. اما باید عدالت را برای خانواده های آنها و دوستانشان به اجرا دربیاوریم و مجرمین را تنبیه کنیم. مجرمان، آخوندهای بنیادگرا هستند که باید در همین جهان در مقابل عدالت قرار بگیرند.
آرمان ژاکمن شهردار موسی لوویو در پایان گفت:

ای آزادی، آزادی عزیز، به خاطر تو و برای دفاع از تو، حیات ۳۰۰۰۰ ایرانی در سال ۱۹۸۸ ربوده شد، و چقدر زندگی دیگر بعد از آن قربانی شده و چقدر دیگر باید طول بکشد؟
روزی، که مطمئن هستم نزدیک است، ایران همه ابهت و اعتبار قدیم خود که پارس بود را باز خواهد یافت، زنده باد فرانسه، زنده باد ایران آزاد.

ژان کلود ژگودز، شهردار گریزی سورسن در سخنان خود گفت: رقم ۳۰۰۰۰ برای من بسیار پر معناست. من معاون رئیس مجموعه ای از ۴۲ منطقه شهری هستم. این مجموعه ۴۲ شهرک، حدود ۳۰۰۰۰ نفر جمعیت دارد.

تصور میکنم که به یکباره همه اهالی این ۴۲ شهر و روستا بدار آویخته و اعدام شوند. این چیزی است که باید ما و همه دولتها را مخاطب قرار دهد.
من همچنین میخواهم یاد خانواده های ۳۰۰۰۰ اعدامی و همچنین تمام کسانی که بعد از این قتل عام اعدام شدند را گرامی بدارم. این غیر قابل تحمل است. و سازمان ملل باید در این باره تصمیمات مقتضی را اتخاذ کند.

ژان کلود ژگودز در پایان یکبار دیگر بر حمایت خود از مقاومت ایران بویژه رزمندگان آزادی در آلبانی در مبارزه علیه رژیم آخوندی تاکید کرد.

ژاکی دومینی شهردار اوق در سخنانش با خواندن قطعه شعری از یک شاعر برجسته بریتانیایی به یاد شهیدان قتل عام ۶۷ گفت: خوشحالم که یک بار دیگر با دیگر منتخبان مردم فرانسه همکاری می کنم تا حمایت خود را از مقاومت ایران که از ریشه های عمیق در میان مردم ایران برخوردار است ابراز کنم. آنچه که در ایران می گذرد، شرم آور و غیر قابل قبول است. مردان، زنان و حتی کودکان بعد از دادگاههای نمایشی محکوم می شوند و همه اینها تحت پوش مذهب انجام می شود که بهانه ای است برای پنهان کردن (جنایات) یک حکومت مستبد.

وی با اشاره به نقض گسترده حقوق بشر در ایران و سکوت دولتهای غربی در قبال جنایات رژیم، خواستار انجام تحقیقات درباره قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۶۷ توسط سازمان ملل برای محاکمه سران رژیم شد ژاکی دومینی در پایان افزود:

گردهمایی هایی که شما برگزار می کنید بویژه گردهمایی بزرگ در ویلپنت نشان می دهد که چقدر مقاومت ایران مشروع و سرزنده است و بطور کامل توسط خانم مریم رجوی که آن را متبلور می کند هدایت می شود.

ما فرانسویها وظیفه داریم که از شما حمایت کنیم. در پیام مبارزه شما شریک شویم. من خودم از یک خانواده از اعضای مقاومت فرانسه هستم. برادرم توسط نازیها تیرباران شد در حالی که ۱۷ سال بیشتر نداشت. می خواهم بگویم که چقدر احساس نزدیکی به شما می کنم و به طور خاص تحت تأثیر فعالیت شما هستم. از شما تشکر می کنم.

آخرین سخنران در نمایشگاه قتل عام ۶۷ مصطفی نادری بود. وی که بمدت ۱۰ سال در زندانهای مختلف رژیم دراسارت بسر برده مشاهدات خود را از قتل عام ۶۷ در زندانهای رژیم برای حاضرین بازگو کرد. وی در قسمتی از سخنانش گفت:
من مصطفی نادری هستم. حدود ۱۱ سال زندان بودم. من خودم آن زمان قتل عام ها بخاطر شکنجه هایی که شده بودم کلیه هایم خونریزی کرده بود و در بهداری بودم. بعدهم مرا به انفرادی بردند. بعد از اینکه برگشتم به اتاق در بسته که حدود سی الی چهل نفر در یک اتاق بودیم؛ از زندانی ها شنیدم که همه را اعدام کرده اند. آن زمان زندان اوین حدود ۱۲۰۰۰ زندانی داشت. چون آن اتاقی که من بودم، همه از بند های مختلف آمده بودند. بر این اساس ما توانستیم یک اماری از تمام بندها بگیریم، که مشخص شد حدودآ ۱۲۰۰۰ زندانی اعدام شده اند. چون هر بندی ۵۰۰ تا ۶۰۰ نفر زندانی داشت و اوین چندین بند داشت. من خودم به خاطر همین که زیربازجویی بودم من را به دادگاه نبردند. ولی بچه های دیگری که رفته بودند می گفتند که خیلی از بند های زندان اوین بخاطر اعتصاب غذا هایی که کرده بودند حتی به دادگاه هم نبردند. مثلا همه زندانیان بند ۴۰۰نفره را صدا کرده بودند برای ملاقات ولی همه را برده بودند دار زده بودند. بعد از اعدامها گالیندوپل نماینده سازمان ملل آمد آنجا در زندانها، و یک عده ای زندانی عادی را بردند و نشاندند و نشان اش دادند و گفتند این ها زندانی سیاسی هستند. فقط سه نفر که از خارج اسم آنها را داشت،  با آنها ملاقات کرد ولی بقییه زندانیان سیاسی را نشانش ندادند.

من خودم از زمانی که آمده ام خارج الان بیست سال است که در تمام مجامع بین المللی از ژنو گرفته تا تمام کشورها این مسئله قتل عام را رفتیم و مطرح کردیم ولی هیچ ترتیب اثری داده نشد. و من خودم بعنوان یک زندانی می خواهم که چون این قتل عام یک قتل عامی نبوده که در تاریخ تمام شود. این قتل عام نه آن موقع زمان شروع اش بوده و نه الان که داریم صحبت می کنیم تمام شده . از سال ۱۳۶۰ رژیم هر شب ۲۰۰ تا ۳۰۰ تن را اعدام می کرد. پس این قتل عام همچنان دارد و ما باید هر کاری که می توانیم بکنیم که این جنایتکاران را به پای میز محاکمه بکشانیم، آن زمانی است که این قتل عام تمام شده. و من بعنوان یک زندانی از شما می خواهم که هر کس هر کاری که از دستش بر می آید انجام دهد، چون جان انسانها ارزش این را دارد.