این عاشقی که سر به ره عشق داد و رفت
زد پشت پا به این زمانه ی وارون، حسین ماست

این گفته "نـــه" به ظالم خونخوار روزگار
آن را نوشت با قلم خون، حسین ماست

این نور پاک حقیقت کزو شده ست
یکسر عیان ضلالت غاوُون،حسین ماست*

این تشنه لب که "واعطشا" بر لبش نَرُست
بی اعتنا به دجله و کارون، حسین ماست

این بی شکست مظهر "قد قامت" زمان
در پیش قوم خسته ی ساهون، حسین ماست*

این پیکر مطهّربالابلند عشق
خونین ازوست دیده ی مجنون، حسین ماست

این زندگی نکرده به ذلّت برای نان
نسپرده سر به زندگی دون،حسین ماست

این شاهد شهید حقیقت به وقت مرگ
بی " لن ترا " ی قادر بی چون، حسین ماست

این شور و جوش سینه ی ایران بی قرار
از چابهار تا دل جیحون، حسین ماست!

*غاوون(گمراهان) و ساهون(غافلان و سهل انگاران):از واژگان قرآنی

مجاهد قهرمان حسین مدنی